Προπαντός ψυχραιμία
Μέσα από τις γραμμές αυτής ακριβώς της στήλης, είχα από πολύ παλιά εκφράσει τις ανησυχίες μου για τη μετά COVID-19 εποχή. Αναρωτιόμουν για το αν ο κόσμος θα άλλαζε ή αν θα παρέμενε ο ίδιος. Για το τι μας περιμένει, αν μας περιμένει. Για το πόσο προετοιμασμένοι είμαστε ή για το αν θα έπρεπε να είμαστε προετοιμασμένοι. Αυτό που δεν περίμενα όμως είναι το μέγεθος των «κρουσμάτων» ακραίας συμπεριφοράς που εδώ και πολύ καιρό πια παρατηρώ σε αρκετούς ανθρώπους γύρω μου και που ειλικρινά δεν ξέρω πώς να τις ερμηνεύσω, οπότε αρκούμαι απλώς στην αντιμετώπισή τους.
Ετυχε μια μέρα να βρεθώ συμπρωταγωνιστής σε ένα κυριολεκτικό μπαράζ δυσάρεστων (και το λέω κομψά) επεισοδίων, εκ των οποίων ένα κατέληξε και σε χειροδικία εναντίον μου. Εκείνη την ημέρα ένιωσα σαν να είχα βρεθεί στη «Ζώνη του λυκόφωτος». Τελείωνε το πρώτο επεισόδιο και στο καπάκι άρχιζε το δεύτερο. Τελείωνε το δεύτερο, άρχιζε το τρίτο. Και πήγαινε λέγοντας, τόσο που είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν ανήκα εγώ ο ίδιος σε εκείνους που βλέπουν την «κόλαση στους άλλους». Να προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις τη μέθοδο της λογικής και να αντιλαμβάνεσαι ότι μιλάς σε τοίχο, ή μάλλον ότι σφυροκοπάς με τα λόγια σου έναν τοίχο με κίνδυνο να πέσει πάνω σου να σε πλακώσει. Επικίνδυνες στιγμές για όλους. Σε μια περίπτωση ξέσπασα λεκτικά και σήμερα το έχω μετανιώσει.
Δεν θα το έκανα θέμα αν δεν έβλεπα κάποιον άλλον στη θέση μου σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Ορθολογιστής και με χιούμορ, ο νέος αυτός γιατρός, ο παθολόγος μου, άρχισε πριν από λίγο καιρό να μου περιγράφει τι ακούει από πολλούς ασθενείς του τα τελευταία χρόνια. Μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο. Ο ένας βγάζει λέει τρία αφτιά, ο άλλος έξι δάχτυλα. Κάποιος ορκίζεται ότι τα εμβόλια κατά της COVID-19 περιείχαν τσιπ προγραμματισμένα να εκραγούν σε συγκεκριμένη ημερομηνία, ένας άλλος τού μιλούσε για την επίσης προγραμματισμένη καταστροφή του πλανήτη. Τέρατα που βγαίνουν από τη γη, εξωγήινοι που προετοιμάζονται για επίθεση.
Απελπισμένος ο γιατρός (που δεν είναι ψυχίατρος αλλά παθολόγος), μου είπε ότι τους ακούει όλους προσεκτικά και στη συνέχεια προσπαθεί να τους συνετίσει, όχι αρνούμενος κατηγορηματικά τον παραλογισμό αλλά καταθέτοντας, απλώς, μια άλλη γνώμη. Τους λέει π.χ. ότι κάθε φάρμακο μπορεί να έχει κάποιες παρενέργειες αλλά ότι όλα αυτά που ακούει είναι μάλλον απίθανο να συμβούν. «Με κοιτάζουν σαν να είμαι εγώ ο τρελός» είπε.
Η ιστορία με τον γιατρό δεν τελειώνει εδώ. Ο γιατρός αναγκάστηκε να φύγει από το ιατρείο στο οποίο βρισκόταν πάνω από 12 χρόνια γιατί ξαφνικά ο υπερήλικος ιδιοκτήτης αποφάσισε να του κάνει αύξηση της τάξεως του 100%. Αλλη παράνοια αυτή με τα λεφτά. Πληρώνεις επί χρόνια 700 ευρώ τον μήνα για τον επαγγελματικό χώρο που νοικιάζεις και μια ωραία πρωία, χωρίς προειδοποίηση, σου λένε ότι το νοίκι αυξήθηκε στα 1.500. Τι κάνεις; Ακόμα και αν τα ‘χεις, φεύγεις. Γιατί αντιλαμβάνεσαι πού θα πάει αυτό στο μέλλον.
Να όμως που στον νέο χώρο όπου ο γιατρός πήγε (στον οποίο μάλιστα ο ιδιοκτήτης του προηγούμενου τον «επισκέφθηκε» για να τον βρίσει κουνώντας απειλητικά το μπαστούνι του), με το «καλημέρα» βρήκε έναν νέο εχθρό. Κάποιος της πολυκατοικίας του κάνει πόλεμο γιατί θεωρεί ότι το ιατρείο του είναι εστία μόλυνσης. Σημειώματα προειδοποίησης στο γκαράζ της πολυκατοικίας, φωνές στους διαδρόμους, σαμποτάζ στο ασανσέρ για να μπλοκάρει και να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Οταν μια μέρα το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο, με τον γείτονα να εισβάλλει στο ιατρείο του και με τις απειλές να προκαλεί τρόμο στους υπόλοιπους ασθενείς που βλέποντας την κατάσταση την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια («άσε, γιατρέ, δεν πειράζει, θα περάσω μια άλλη φορά, γεια τώρα…»), ο γιατρός με απόλυτη ψυχραιμία κάλεσε την αστυνομία.
Για φέρτε για λίγο τον γιατρό στο μυαλό σας. Να βλέπει τους πελάτες του να φεύγουν επειδή τρόμαξαν μέσα στο… ιατρείο του! Και όμως, το χειρίστηκε τέλεια. Δεν ξέσπασε, δεν φώναξε, αλλά και δεν το κατάπιε. Λειτούργησε, απλώς, ψύχραιμα. Γιατί είναι η μόνη λύση. Το μόνο που μας έχει μείνει είναι να παραμένουμε ψύχραιμοι μπροστά στα δύσκολα. Είναι η μόνη άμυνα για να μη χάσεις ποτέ το δίκιο σου. Γιατί, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, μερικά δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να καταστρέψουν μια ολόκληρη ζωή.