همان‌گونه که زمانی که در معضل هسته‌ای چنان سرسخت بودیم که حتا نمی‌توانستیم زمان و مکان مذاکرات را با توافق طرفین معلوم کنیم، ولی بعداً که دیدیم سُمبه‌ی طرف‌های مقابل زور کافی را برای واداشتن‌مان به‌پذیرش خواسته‌های هسته‌ای‌شان دارد، کوتاه آمدیم، اکنون نیز با تجربه‌ی تحریم‌های فراگیر اواخر دولت احمدی‌نژاد، و بحران ارزی اخیر، می‌دانیم سمبه‌ی‌شان به‌قدری پرزور هست که لازم باشد موشک‌های تهاجمی‌مان را کنار بگذاریم، تا تجهیزات دفاعی‌مان ـــ مشخصاً پدافند هوایی و سامانه‌های دفاع ضدموشکی ـــ تقویت شوند، و یک‌گام دیگر به‌انضمام کامل در نظم جهانی نزدیک شویم: نظمی با پنج‌رییس متفق، که اجازه‌ی نزدیک‌شدن به‌محدوده‌های راه‌بردی‌شان را به‌هیچ بازی‌گری نمی‌دهند؛ چه ایران، و چه هر کشور دیگری
