Στον δήμο Ιλίου η αρχαιότερη οικο-λατρευτική επιγραφή 4ου αιώνα Π.Χ.
Κάποιοι λένε πως αν θέλεις απαντήσεις για την ζωή και μένεις στην Ελλάδα, δεν έχεις παρά να κοιτάξεις γύρω σου.
Φαίνεται πως οι πρόγονοι μας είχαν την δυνατότητα να βλέπουν και να γνωρίζουν πράγματα χωρίς καν να έχουν ….διαδίκτυο.
Όταν εμείς μιλάμε εδώ και κάποια χρόνια για την αναγκαιότητα προστασίας του περιβάλλοντος οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το έκαναν από τον 4ο αιώνα Π.Χ.
Μάλιστα είχαν θεσπίσει και αυστηρότατες ποινές – μεταξύ άλλων 50 μαστιγώματα- για εκείνους που κατέστρεφαν το περιβάλλον.
Στο δήμο Ιλίου υπάρχει το γνωστό σε όλους «Πάρκο Τρίτση». Είναι γνωστό για όλους τους σωστούς και όλους τους λάθος λόγους.
Αποτελεί πνεύμονα πρασίνου και ευεξίας αφού μια βόλτα να κάνεις αποσυμπιέζεσαι και αναζωογονείσαι επαρκώς. Οι προοπτικές του να γίνει σημείο αναφοράς για την πρωτεύουσα δεδομένες. Οι σωστοί λόγοι είναι αυτοί. Και ακόμη ένας που θα αναλυθεί επαρκώς στη συνέχεια για να δέσει και με την εισαγωγή μας.
Οι λάθος λόγοι που το Πάρκο είναι γνωστό σήμερα είναι πως έχει εγκαταλειφθεί στο φορέα διαχείρισης του και ο οποίος έως σήμερα δεν έχει παρέμβει αποφασιστικά ώστε να το μετατρέψει σε εκείνο που αξίζει να είναι. Κρίμα και αναμένουμε όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους οι υπεύθυνοι άμεσα.
Πάμε τώρα και στο ιδιαίτερο γεγονός που συνδέει το Πάρκο με τον 4ο αιώνα Π.Χ., το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή. Εκεί λοιπόν βρέθηκε η αρχαιότερη ίσως οικο-λατρευτική επιγραφή παγκοσμίως.
Στην επιγραφή που αντίγραφο της εκτίθεται -και καλώς έπραξε ο δήμαρχος Ζενέτος και την ανέδειξε- στην αίθουσα επισκεπτών του γραφείου του, αναγράφεται σε μάρμαρο ποιες ποινές προβλέπονταν για όσους διέπρατταν βιαιότητα κατά του περιβάλλοντος.
Απαγόρευε λοιπόν στους ανθρώπους του 4ου αιώνα της περιοχής να κόβουν τα δέντρα, να κόβουν και να μεταφέρουν κλαδιά πάσης φύσεως ακόμη και να μαζεύουν τα πεσμένα φύλλα.
Ήξεραν οι αρχαίοι πως τα πεσμένα φύλλα δεν αποτελούσαν πρόβλημα αλλά τροφή της φύσης και έπρεπε να παραμείνουν στη θέση τους.
θέλετε να μάθετε για τις ποινές; 50 μαστιγώματα για τους δούλους, ενώ αν ήταν ελεύθερος άνθρωπος προβλέπονταν χρηματικό πρόστιμο ενώ και το όνομα του θα παραδίδονταν στον βασιλιά και την Βουλή.
Οι αρχαίοι γνώριζαν καλύτερα πως η προστασία του περιβάλλοντος αποτελούσε πρωταρχική αξία ισοδύναμη με την ίδια την ζωή και την ποιότητα της.