Колокола киген Кәрима
Қыз жалғыз еді, Төбеден төнген аспан біреу-тін. Сарғайған шөпті кірт-кірт жұлып жеген Кертөбел де мына сайын далада жылқы ныспысынан жалғыз еді. Қып-қызыл күн де жападан-жалғыз батып бара жатты.
Тек жалпақ жазықты түгел алып жатқан ноқат-ноқат қойлар көп еді.
Ат үстіндегі Кәрима төңірегіне қарады. Шығыс, батыс, терістік, түстік - төрт құбыла бірден кең дала. Көкжиек дегеніңіз түп-түзу. Дала шіркін ұзақ ойнайтын, иә, иә, мектеп бітіру кешінде армансыз ойнатқан жалпақ күйтабаққа ұқсайды да, Кәриманың өзі соның ортасындағы мембранаға келіп қалады екен. Сонымен мембрана да, күйтабақ та бар, тек дыбыс жоқ. Құлаққа ұрған танадай ұзақ-ұзақ тыныштық...
Кенет шеттегі таз қарын қара саулық барқырай...