Na początku lat 90. uwielbiałem jeździć na wakacje do Rosji. Miałem poczucie, że obserwuję historyczne chwile, skrzyżowanie wielkiej smuty z amerykańskim zniesieniem niewolnictwa. Co roku krajobraz jelcynowskiego mocarstwa był inny. Z podobną frajdą oglądam rozwój polskiego winiarstwa. Jasne, waga tych przemian jest cokolwiek inna, ale zmiany zachodzące z roku na rok są równie rewolucyjne. Dekadę temu na hasło „polskie wino" słyszałem odzew: „Z jabłek?". Dziś słyszę tylko: „Ale białe, prawda?".
