کاندیداتوری سید حسن خمینی و توصیه رهبری
امیررضا برزگر
تقریبا چند هفته ای بود که در محافل سیاسی و رسانه ای نام حجت الاسلام و المسلمین سیدحسن خمینی به عنوان یکی از کاندیداهای احتمالی انتخابات ۱۴۰۰ ، موجی از نظرات مردم و سیاسیون را در پی داشت ، از کسانی که این کاندیداتوری را فرصتی برای ایجاد دوقطبی و گرم کردن تنور انتخابات می دانستند تا کسانی که کاندیداتوری سیدحسن خمینی را جایگاهی میدانستند که در شان خاندان امام (ره) نیست و حتی بعضی نام آشنایان! پا را فراتر گذاشتند و آن را فتنه ی ۱۴۰۰ می خوانند ، تا اینکه سید یاسر خمینی برادر سیدحسن آقا بالاخره از تصمیم قاطعانه ایشان برای عدم حضور در انتخابات خبرداد و عنوان کرد که در دیدارهای هفتگی با رهبر انقلاب ، ایشان حضور سیدحسن آقا را برای انتخابات صلاح نداستند و از ایشان خواستند که با توجه به شرایط فعلی در انتخابات حضور پیدا نکند.
دقایقی بعد از این خبر موجی از تحلیل های گوناگون در فضای رسانه ای شکل گرفت ، که مهم ترین آن ها تاثیرگذاری رهبری بر انتخابات بود و بسیاری این تاثیرگذاری رهبری را دخالت ایشان در روند انتخابات می دانستند و از آن نتیجه می گرفتند که رهبر به همین شکل در مسائل جاری کشور هم دخالت می کند و باید بین حوزه ی اختیارات و مسئولیت های قوه ی مجریه مرزبندی تعیین کرد ، تا جایی که مهدی نصیری سردبیر سابق روزنامه کیهان و فعال رسانه ای در توییت خود به صراحت این موضوع را عنوان می کند.
این تحلیل ها اما در اردوگاه اصولگرایان و انقلابیون دوگانه و تناقضی به وجود آورد که پاسخ به آن ها خالی از لطف نیست.
۱_گروهی از اصولگرایان با طرح این سناریو که عدم صلاحیت جناب خمینی به دلیل نداشتن سوابق کافی در مدیریت اجرائی قطعی بود ، این صلاحدید رهبری را توجیهی برای حفظ شان خاندان امام راحل دانستند ، حال باید از این دوستان پرسید که چرا مقام رهبری برای حفظ شان نظامیان عدم مجوز ورود آن ها به سیاست را گوشزد نمی کنند تا به اعتبار نظامیان لطمه نخورد و شان آن ها حفظ شود ؟ آیا حفظ شان ارگان های نظامی ما در این برهه های حساس که دشمن سعی دارد با استفاده از حفره های امنیتی به مراکز هسته ای ما ضربه بزند کم تر از خاندان امام است که مقام رهبری نسبت به آن واکنشی نشان نمی دهد؟
۲_گروهی دیگر از انقلابیون سعی دارند سخن مقام رهبری را در حد یک توصیه تقلیل دهند که مطلق نیست و می توان آن را نادیده گرفت و رد کرد ، برای مثال جناب آقای ایمانی در جوابیه ای که به توییت جناب نصیری مرقوم فرمودند عنوان داشتند که مقام رهبری نفیا یا اثباتا با کسی سخن نگفته و ن به کسی گفته بیا و ن گفته نیا!
در این مسئله باید در معنی واژه ها تامل کرد و اینکه از زبان چه کسی رانده شده است.
همه ی ما میدانیم در عالم معانی واژگان فرق است میان صلاحدید و توصیه و قطعیت در یک امر اما وقتی این واژه ها از زبان اشخاص رانده می شوند اوضاع فرق میکند ، جناب آقای ایمانی قطعا بهتر از هرکس دیگر میداند در نزد افکار عمومی و حتی سیاسیون عدم صلاحدید رهبری چه معنایی دارد ؟ در نزد افکار عمومی صلاحدید رهبری نسبت به یک موضوع یعنی امر ایشان به یک مسئله و وقتی این مسئله رسانه ای هم می شود دیگر بار قطعیت بیش تری پیدا میکند که اگر برخلاف این باشد ، همین دوستان انقلابی ، شخصی که صلاحدید مقام رهبری را نادیده گرفته در اولین ایستگاه از قطار انقلاب پیاده اش میکنند و آن را مخالف امر ولی میدانند و هزاران هزار فشار رسانه ای را بر سرش آوار میکنند!
ثانیا رهبر انقلاب در انتخابات ۹۶ نه به صورت درگوشی ، بلکه صریحا و از پشت بلندگو جناب آقای احمدی نژاد را از حضور در انتخابات منع کردند که اتفاقاتی ک بعد از انتخابات افتاد نمونه ی بارزی از ادعاهای اینجانب است
۳_بسیاری این نظر رهبری را حاصل از یک مشورت میدانند که با امر ونهی متفاوت است و عمل به آن را به اختیار شخص مشورت گیرنده میگذارند!!
ابتدا اینکه در توضیحات سید یاسر خمینی خبری تحت عنوان مشورت برادرش با رهبر انقلاب ذکر نشده که رسانه ها این صلاحدید را حاصل یک مشورت میدانند ، بلکه این صحبت ها حاصل دیداری بوده که طبق روال همیشگی بین رهبر انقلاب و جناب آقای خمینی در جریان بوده و ممکن است از آنجایی که از چند روز قبل اقبال رسانه ای نسبت به ورود جناب آقای خمینی افزایش پیدا کرده بود ، ایشان با این توصیه از طرف رهبر انقلاب روبرو شده است
۴_گروهی دیگر از اصولگرایان در توجیه این رفتار ، پا را فراتر گذاشتند و عنوان کردند از آنجایی که رهبر انقلاب فرزندان خود را از حضور در سیاست منع میکند و رابطه ی بین رهبر انقلاب و سیدحسن خمینی هم رابطه ی پدر پسری است ، این رابطه ایجاب کرد تا به ایشان چنین توصیه ای داشته باشند
گویی این عده از دوستان انتخابات مجلس خبرگان را یادشان رفته که سیدحسن خمینی در آن ثبت نام کرد و با عدم صلاحیت از طرف شورای نگهبان روبه رو شد.
سوال اینجاست که آیا رابطه ی رهبر انقلاب و سیدحسن خمینی در سال ۹۴ شکل دیگری داشته که رهبر انقلاب در آن برهه ایشان را از حضور منع نکرده ؟ یا رد صلاحیت یادگار یادگار امام راحل در سال ۹۴ و در مجلس خبرگان ، ضربه به اعتبار خاندان امام نبود که امروز به یک باره نگران این اعتبار شدید؟
۵_درست است که امام توصیه ای را به نوادگان خود داشتند و آن ها را از حضور در سیاست منع کردند اما ایشان ن تنها همین توصیه ها را با شدت بیش تر و صریح تر نسبت به نظامیان داشتند ، بلکه این عدم دخالت نظامیان در سیاست به صورت صریح در متن قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران هم آمده و حجت را بر آنان تمام کرده، اما با این وجود رهبر انقلاب نسبت به صف آرایی نظامیان در انتخابات و دخالت های آنان در سیاست در برهه های مختلف ، هیچ واکنشی نشان نمی دهند و از کنار آن میگذرند
امروز افکار عمومی از خود می پرسند چطور می شود ورود یادگار یادگار امام در انتخابات به عنوان یک نیروی موثر ، مخرب و برخلاف مصلحت باشد اما حضور نظامیانی که با ورود خود نیروهای مسلح را دچار انشقاق کردند و به اعتبار نظامیان لطمه زدند مشکلی نداشته باشد؟
چطور می شود انقلابیون برای سعید محمدی که دوسال سابقه ی اجرایی در قرار گاه خاتم ! دارد و با اعلام حضورش در انتخابات ، در مواضع مدیران سپاه اختلاف ایجاد کرده و شائبه های تخلفش افکار عمومی را پر کرده گردان های سایبری خود را فعال میکنند و از او حمایت میکنند اما سیدحسن خمینی با سرمایه ی اجتماعی فراوان و برنامه ای که به واسطه ی جریان اصلاحات دارد ، حضورش در انتخابات به مصلحت نیست
کاری نکنیم برای مردم این شائبه به وجود بیاید که نظام ، مدل انتخابات مجلس ۹۸ ، زیر زبانش مزه کرده و می خواهد آن را دوباره در ۱۴۰۰ پیاده کند
اگر واقعا نظام در پی افزایش مشارکت در انتخابات است ، باید زمینه را برای حضور همه ی گرایش های سیاسی که در درون جامعه نماینده ای دارند ایجاد کند
سیدحسن خمینی هم به عنوان کسی که مواضع اصلاح طلبانه اش در این سال ها مورد توجه افکار عمومی قرار میگرفت و مورد اجماع نیروهای سیاسی اصلاح طلب بود، می توانست نماینده بخش مهمی از افراد جامعه که به این جریان اعتقاد دارند ، باشد و به مشارکت در انتخابات کمک کند اما متاسفانه این فرصت هم از دست رفت!
در کره ی شمالی هر ۴ سال یک بار انتخابات برگزار می شود با یک نامزد و یک شرکت کننده که آن هم رهبر کره ی شمالی است که به خود رای میدهد و همه کاره ی کشور می شود!
درست است که خیلی از عناصر حکمرانی ما در این سال ها به درست یا غلط با کره ی شمالی مقایسه می شود ! اما امیدوارم روزی نرسد که افکار عمومی انتخابات های ما را از حیث غیر رقابتی بودن با کره ی شمالی مقایسه کند!