ویروس کرونا و ویروس ریا
حسن حضرتی
ده روزی است گرفتار این بیماری منحوس شده ام. مریضی بسیار سختی است. درد زیادی باید تحمل کنی. تب، بدن درد، سردرد، گوارش و بدتر از همه سرفه های دردناک و مستدام. غیر از این باید مواظب باشی دیگران را آلوده نکنی، به ویژه نزدیکانت را. هزینه هایت هم چند برابر می شود. به این فکر می کنم آنهایی که وضع مالی خوبی ندارند، چگونه با این بیماری سر می کنند؟! خلاصه بد دردی است، دعا می کنم مبتلا نشوید.
امّا همه این ها یک طرف، آن چه در این روزهای ابتلا، به اندازه خود این ویروس آزارم داد و می دهد، حرف های فرد اول بهداشت و سلامت این کشور این آقای نمکی است که واقعاً نمک به زخم آدم می پاشد. انتظار داشتم این وزیر محترم با حرف هایش به من بیمار آرامش بدهد، روحیه بدهد، کمک کند راحت تر با این بیماری بجنگم و به آن غلبه کنم؛ اما هر وقت خبری و سخنی از او خواندم، دلم به درد آمد. احساس کردم او هر چیزی را می بیند جز من بیمار را. به هر چیزی حواسش هست جز من مریض. بیش از آن که من بیمار برای او مهم باشم میز و صندلی و مقام و منصب است که هوش و حواسش را پرت کرده است.
بدبختی بالاتر از این می شود که در ایام فراگیری بیماری کشنده ای چون کرونا، وزیر سلامت تو به جای این که فکر واکسن باشد و غم خانواده های عزیز از دست داده را داشته باشد، صبح تا شب به تملّق و چاپلوسی اربابان قدرت بپردازد؟ دغدغه جلب رضایت آنها را داشته باشد؟ مواظب باشد آنها را نرنجاند و غصه ای بر غصه های شان نیفزاید؟!!! پس ما چه آقای وزیر؟! یعنی واقعاً این قدر پست و مقام شیرین است؟ یعنی داری دیوانه می شوی که ایام وزارتت رو به پایان است؟ مرگ مظلومانه هموطنانت را می بینی و به فکر این هستی که چه بگویی و چه بکنی که باز هم وزیر بمانی؟
آقای وزیر! دنیا با یک ویروس می جنگد ولی ما ایرانیان همزمان با کرونا باید با ویروس دومی هم بجنگیم: ویروس ریا. حتم دارم مردم دنیا و مردم من بر ویروس کرونا به زودی غلبه خواهند کرد، ولی تردید دارم ملت من به این زودی ها بتوانند از دست ریاکاران و چاپلوسان نجات یابند. آقای ریا! اگر نمی دانی بدان، درد ما کرونا نیست، درد ما سلطه سالوس صفتانی چون توست. خدایا درد ما را علاج کن.