یکی از روشنفکران و از اهالی مطالعات فرهنگی، چندی پیش در مصاحبه‌ای گلایه کرده بود که چرا دانشگاهیان (منظور در ادبیات ایشان روشنفکران است) چیزی به ذهن‌شان خطور نمی‌کند! این گفته کمتر محل توجه شد، اما اگر چراغ روشنفکری را در سالیان گذشته بنگریم، شعله کم فروغی که جز سو سویی از آن در کنج اتاقی تیره و تاریک به چشم نمی‌آید، جای تأملی جدی دارد. به وضوح این چراغ دیگر توان روشن ساختن اطراف خود را هم ندارد و اگر چیزی هم بر زبان و قلم می‌آورد بیش از پیش فاصله دغدغه‌هایش از دغدغه‌های ملت نمایان می‌شود.
