“Qizlarni o‘qiting, toki birovga muhtoj bo‘lishmasin”. Tojikistonlik fohisha – o‘z kechmishlari va nega bu yo‘ldan qayta olmayotgani haqida
“Nastoyashcheye vremya” telekanali Butunjahon odam savdosiga qarshi kurash kuniga bag‘ishlangan maxsus loyiha doirasida turli mamlakatlardagi fohisha ayollar, klinik ruhshunoslar, tadqiqotchi va shifokorlar bilan muloqot qilib, fohishalikning sabablari, ijtimoiy va ruhiy jihatlari, erkaklar nega seksni sotib olishi haqida ularning fikrlarini o‘rgandi. Quyida tojikistonlik fohisha ayol o‘z boshidan kechirganlarini hikoya qilib bergan.
***
Taxmina Tojikistondagi qishloqda tug‘ilib, voyaga yetgan. Hozir u 34 yoshda. Fohishalik qila boshlaganiga 8 yil bo‘ldi. Tojikistonda fohishalik qonunga xilof. Fohishalik bilan shug‘ullanish jarima yoki ma’muriy qamoq bilan jazolanadi. Qo‘shmachilik uchun esa jinoiy javobgarlik bor.
“O‘zimdan jirkanaman”
Ko‘zguda o‘z aksimga qarashga botinolmas edim. Unda o‘zimni emas, “fohisha”ni ko‘rardim, butun zino ishlarim ko‘z oldimdan o‘tardi. Har gal ichimda ta’nali bir sas: “Sen bunaqa emasding-ku, pokiza ayol eding-ku, nega hayotingni barbod qilding?” deya qalbimni o‘rtar edi. O‘zimdan irganardim. Mutlaqo yot odamning senga teginishini ko‘tarish juda og‘ir. Ichimga chiroq yoqsa yorishmasdi. O‘zimdan, tanamdan nafratlanar edim. Ammo chorasini topdim. Har safar, shunaqa fikrlar chulg‘ab olganida yotib uxlaydigan bo‘ldim. Uyqu hamisha yordam beradi.
Ichimdagi “men” meni hanuz qabul qilmagan. Lekin men bunga jiddiy qaramayman. O‘zimni bu mening ishim, ortiq hech narsa emas, deb ishontirdim. Bu ish bilan shug‘ullanganim bilan yomon odam emasman, yomon bo‘lib qolmayman ham, deb ovundim. Insoniylikni yo‘qotib qo‘ymaslik men uchun hammasidan muhim.
Fohishalikda xayrli hech nima yo‘q. Davlat ayollarga yordam berishi lozim, toki bu yo‘lga kirib ketmasinlar. Kirgan ayol ko‘p azob chekadi, ishoning. Ortga qaytish va hayotimni o‘zgartirish imkoni bo‘lganida edi, albatta shunday qilgan bo‘lardim. Qizlarni o‘qitish, ish bilan ta’minlash kerak, shunda katta yo‘l yoqasiga chiqadiganlar kamayadi. Ayollarga ko‘maklashib, sekin-asta fohishabozlikni taqiqlasa bo‘ladi.
Fahshni bas qilsam, tuzukroq ish topib, qizimga go‘zal bir hayot yaratib bersam, deyman. Toki uning taqdiri menikiga o‘xshamasin, universitetda o‘qisin, hech kimga muhtoj bo‘lmasin. Hozir onasi nima ishlar qilib yurganini bilmaydi u, ammo vaqti kelib hammasini so‘zlab beraman.
Ota-onam ham bilishmaydi haligacha. Poytaxtdagi bir oshxonada ishlaydi, deb yurishadi. Ochig‘i, bilishlarini xohlamayman ham. Isnod bu.
Piyonista va zo‘ravon er, barbod bo‘lgan turmush, fohishalik
19 yoshimda meni bir qarindoshimizning qo‘shnisining o‘g‘liga uzatishdi. Bizning oilamiz kuyovni tanimasdi, ota-onasini tanir edi faqat. To‘y tojik odatlari bo‘yicha o‘tdi. Erim birinchi kechada‑yoq jo‘ralari bilan ichib kelib, menga tirg‘ala boshladi. Uni mast ahvolda ko‘rib, qo‘rqib ketdim. O‘zimga yaqin yo‘latmaslikka urindim. Erimning jahli chiqdi, meni urdi va ra’yimga qaramay men bilan qo‘shildi. Juda yomon og‘ridi, nikoh kecham ana shunaqa dahshatli kechdi. O‘zimni sharmisor qiz kabi his qilardim. Ertalab uyg‘onganimda a’zoyi badanim qaqshab og‘rir, dardimni kimga aytishni bilmasdim. Tushunar, degan ilinjda qayin opamga yorildim, biroq u “erga tegish shunaqa bo‘ladi, chidash kerak”, dedi xolos.
To‘rt yil toqat qildim. Erim juda ko‘p ichar, meni do‘pposlardi. Ikki marta homilam tushdi. Uchinchi marta yukli ekanman, bir gal yana kayfda urgan edi, ota uyimga qochib ketdim. Oilamning boshi ko‘kka yetgani yo‘q, albatta. Bunga qadar necha marta yuz-ko‘zim ko‘karib borgan bo‘lsam, har safar ota-onam meni qo‘yarda-qo‘ymay erimning yoniga qaytarib yuborgan. Bu gal ham jo‘natishmoqchi edi, men yig‘lab, bo‘yimda borligini va yana bir farzand dog‘iga chiday olmasligimni aytdim, agar qaytishga majbur qilsalaringiz o‘zimni o‘ldiraman, dedim. Haytovur, bu po‘pisamdan so‘ng qolishga izn berishdi.
Ta’na-malomatlardan boshim chiqmay qoldi. Ular menga: “Yomon xotin bo‘lding, yaxshi xotin bo‘lganingda oilangni saqlab qolgan bo‘larding, arzimagan narsaga eringni tashlab qochmasding”, deyishardi. Men bu ta’nalarni sirtimga yuqtirmaslikka tirishardim, boradigan erim yo‘q edi-da axir. Ma’lumotim, tayinli kasb-hunarim bo‘lganida ham bir navi edi. Ko‘zim yoriganidan so‘ng bolam sha’niga ham ta’nalar aytila boshladi. Men kun bo‘yi yig‘lar edim, o‘zimni o‘ldiray desam farzandimni ko‘zim qiymasdi. Qizalog‘im bir yoshga to‘lgach ota-onamga Dushanbega borib o‘zimga ish topmoqchi ekanimni, bolamga qarab turishlarini iltimos qildim. Ular rozi bo‘lishdi.
Poytaxtda dastlabki kezlar qarindoshimiznikida yashab turdim, restoranga idish-tovoq yuvuvchi bo‘lib joylashganimdan keyin esa o‘zim bilan birga ishlaydigan ayol boshqa qizlar bilan ijarada turadigan kvartiraga ko‘chib bordim. Restoranda menga kuniga 40 somoniy (3.5 dollar) to‘lashardi. Xonadoshlarimiz orasida bir quvnoq juvon bor edi, u fohishalik qilishini hammamiz bilardik, lekin u hech qachon erkaklarni uyga boshlab kelmagan. Kunlarning birida ikkovimiz uzoq suhbatlashdik: u qachon va qanday qilib bu yo‘lga kirganini so‘zlab bergach, menga ham taklif qildi. Men rad etdim va bunday qilish xato bo‘ladi, menga keragi yo‘q, dedim.
Idish-tovoq yuvuvchi bo‘lib ishlash menga kun sayin qiyin kecha boshladi. Belimda og‘riq paydo bo‘lib, keyinchalik yelkalarim, qo‘l-oyog‘im ham qaqshaydigan bo‘ldi. Gohida ertalab oyoqda tura olmay qolardim. Ammo men ishlashim, pul topishim kerak edi. Oyligim o‘zimdan ortishi mahol bo‘lsa-da, yemay-kiymay oilamga pul jo‘natishga tirishardim. Bir kuni bolam kasal bo‘lib qolganini eshitdim, jo‘natishga pulim yo‘q edi. O‘tirib, yum-yum yig‘ladim. Ijaradoshim ahvolimni fahmlab, taklifi hanuz kuchda ekanini, bu ishni bir-ikki marta qilgan bilan yomon bo‘lib qolmasligimni, boz ustiga, bolamni deb va muhtojlikdan shunga majbur qolayotganimni aytdi. Men rozilik berdim.
“U yaxshi odam, men esa fohishaman”
Birinchi mijozimni shu juvon topdi. Men u bilan “neytral” hududda uchrashishim kerak edi. Tuppa-tuzuk erkak chiqib qoldi. Yaqinda xotini o‘lib, yolg‘izlikdan siqilganida fohisha xizmatidan foydalanmoqchi bo‘libdi. Gapga berilib ketdik. Unga butun tariximni so‘zlab berdim, menga rahmi keldi. Ertalabgacha yonida qoldim, holbuki u bilan yotganimizdan so‘ng ketishim mumkin edi. Jinsiy aloqa qilmaganimga ancha bo‘lgandi. Erim bilan ayrilishganimizdan so‘ng hech kim bilan yotmagandim. Ertalab u menga 600 somoniy (50 dollar) berdi. Bu katta pul edi men uchun. So‘ngra “bu pulni ota-onangga ber, bolangni davolatishsin. O‘zing ham iloji bo‘lsa bu ishingni tashla”, dedi.
Shunday qilib fohishalikka kirib qoldim. Boshlanishiga dugonam qarashib turdi, bora-bora o‘z mijozlarim paydo bo‘ldi va men ishimdan, katta yo‘l bo‘yiga chiqishdan iymanmay qo‘ydim.
O‘sha, birinchi mijozimga ko‘p gaplarni aytgan bo‘lardim. Bergan yordami va dardimni anglagani uchun undan minnatdorman. U bilan do‘stlashib ketdik hatto. Keyinroq tushundimki, o‘zim bilmagan holda unga oshiq bo‘lib qolibman. Ammo bundan nima naf? U yaxshi odam, men esa buzuqman, tengi emasman uning. Tabiiyki, hislarim haqida unga og‘iz ochganim yo‘q. Aytib nima qilaman? Qachondir erga tegishimga ko‘zim yetmaydi sira. Fohishalarning hech kimga keragi yo‘q. Biz atigi bir kechalikmiz, bir umrlik emas.
“Qaniydi unutsam o‘sha tunni”
Kunlarning birida trassada turganida yonimda mashina to‘xtadi. Biz narx va boshqa shartlarni kelishdik. Keyin mashinaga o‘tirib, chorboqqa jo‘nadik. Mijozim meni o‘zi uchun olganini, do‘stlari o‘z qizlari bilan borajagini aytdi. Manzilga etib kelib, ichkariga kirdik, u yerda esa bir gala mast-alast erkak bor edi. Boshqa qizlar qani, deb so‘radim. Tashqariga chiqishuvdi, hademay kelishadi, deb javob berishdi. Ichkilik taklif qilishgandi, xohlamadim. Yarim soat o‘tsa hamki qizlardan darak bo‘lmadi. Meni dahshat bosdi. Bir payt erkaklardan biri menga suykala boshladi. “Sen bilan emasman”, deb qaytarib tashladim. Shunda meni bu yerga olib kelgan yigit: “Nima farqi bor, fohishasan-ku, pulingni to‘lab istaganimizni qilamiz. Kerak bo‘lsa hammamiz birvarakayiga yotamiz sen bilan”, dedi. Ular 12-15 kishi edi.
Tirg‘alib turgan erkak meni narigi xonaga sudramoqchi bo‘ldi. Shunda ulfatlari: “Nimadan uyalasan, shu yerda bajaraver, nima, jonivoring kichkinami?” deb masxara qilishdi. Va u meni o‘sha yerning o‘zida yechintirishga tutindi. Bo‘ysunmagan edim, birovi oldimga kelib, musht soldi va meni mahkam ushlab turdi, sherigi esa zo‘rlay boshladi.
O‘sha tunni hech qachon unutmasam kerak. Meni navbatma-navbat zo‘rladilar. Bir tomondan tan og‘rig‘i, ikkinchi tomondan jirkanish va alamdan o‘layozdim. Hatto yig‘lagani madorim yo‘q edi. Shu yerda kunim bitdi, deb o‘ylagandim. Ular nafsini qondirib bo‘lganida men oyoqda tura olmasdim. Meni mashinaga ortib, shaharga olib ketishdi. Bittasi tahdid qildiki, organda katta tanishlari bor emish, birovga churq etgudek bo‘lsam, meni yerning tagida bo‘lsam ham topisharmish. Hech kimga shikoyat qila olmasligimni juda yaxshi bilishardi ular. Militsiyaga borib nima deyman? Salom, mening ismim Taxmina, fohishaman, deymanmi? Yo‘q. Bunaqasi ketmaydi. Ular meni olgan joylariga eltib qo‘yib, qo‘limga 200 somoniy (17 dollar) tutqazgach, tushirib yuborishdi. Men qizlarni qo‘ng‘iroq qilib chaqirdim. Kelib, olib ketishdi. Yuvintirib, to‘shagimga yotqizib qo‘yishdi. Tanish vrachni chaqirishdi.
Shundan so‘ng fohishalikni tashlashga qaror qildim. Sog‘ayib ketgach boshqa ish izladim, lekin topa olmadim. Noiloj, trassaga qaytdim.
Qaniydi, o‘sha kechani unuta olsam...