بعد از ناهید و اسرافیل، تی‌تی سومین فیلم آیدا پناهنده به ظاهر فیلم خوب و بی‌نقصی است که سعی کرده‌است نگاهی انسانی داشته‌باشد، اما وقتی در جزئیات ریز می‌شویم می‌بینیم تی‌تی هم مانند فیلم اسرافیل مشکل چند پارگی داستانی دارد، مشکل اصلی فیلم در پرداخت شخصیت‌هاست. پناهنده در اجرا کوشیده حفره‌های فیلمش را پر کند، به همین جهت در سراسر فیلم قاب‌های کارت پستالی می‌بینیم یا بیشتر نما‌ها اکستریم لانگ‌شات است. همین باعث‌شده مخاطب نتواند با شخصیت‌ها ارتباط برقرار کند.
