Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει αντοχές
Το να βλέπεις τους μικρούς του Ολυμπιακού στο Youth League να προηγούνται 3-0 στο πρώτο ημίχρονο στο ματς με την Μπάγερν Μονάχου στη Γερμανία σε γεμίζει αισιοδοξία για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με όλα όσα περνάει είναι θαύμα που ακόμα υπάρχει, αλλά από ό,τι φαίνεται οι αντοχές του είναι τεράστιες. Ο Ολυμπιακός κερδίζοντας τελικά με 1-3 πέρασε στο Final 4 και θα δώσει δυο ματς για να κερδίσει το τρόπαιο. Κρίμα που ο δημιουργός αυτής της ομάδας, ο χαμηλών τόνων και πάντα σοβαρός Σωτήρης Συλαϊδόπουλος αποβλήθηκε και δεν θα κάτσει στον πάγκο στον ημιτελικό. Αλλά το ότι έχει κάνει μια πολύ καλή δουλειά φαίνεται.
Οχι γιατί ο Ολυμπιακός απέκλεισε την Μπάγερν Μονάχου αλλά γιατί τέσσερα – πέντε παιδιά από αυτά που βρέθηκαν στην αρχική του ενδεκάδα μοιάζουν ικανά να κάνουν σημαντική καριέρα. Τα δυο παιδιά του Θανάση Κωστούλα, ο Παπακανέλλος, σκόρερ ενός καταπληκτικού γκολ χθες, και ο πανέξυπνος Χρήστος Μουζακίτης που ήδη έχει κάνει προετοιμασία με τους μεγάλους έχουν όλες τις προδιαγραφές. Αρκεί βέβαια να μην αρχίσουν οι υπερβολές και καταστραφεί το μυαλό των παιδιών: αυτό είναι συνήθως το μεγάλο πρόβλημα.
Γηπεδάκι
Στο μεταξύ είναι εύκολη μια πρόβλεψη: η UEFA θα αναγκαστεί να αλλάξει την έδρα του Final 4 αφού το μικρό γηπεδάκι της Νιόν στο οποίο είναι προγραμματισμένο να γίνουν τα τελικά της διοργάνωσης αποκλείεται να χωρέσει τους πάνω από 5 χιλιάδες οπαδούς του Ολυμπιακού που βλέπω να δίνουν το παρών. Αν για το παιχνίδι με την Μπάγερν βρέθηκαν στις εξέδρες δυο χιλιάδες Ελληνες (τουλάχιστον…) σκεφτείτε τι έχει να γίνει στο Final 4! Ευτυχώς η Γενεύη είναι δίπλα και από διοργανώσεις ξέρει: και πέρυσι τα τελικά της συγκεκριμένης διοργάνωσης εκεί έγιναν. Θα χρειαστεί πόλη με ξενοδοχεία, που να έχει αεροδρόμιο και αστυνομία με γνώση φιλοξενίας οπαδών ποδοσφαιρικής ομάδας. Η Νιόν, πέρα από την έδρα της UΕFΑ, μια πιτσαρία και τρία εστιατόρια, δεν έχει τίποτα άλλο. Και το γηπεδάκι που ήταν προγραμματισμένο για να φιλοξενήσει τα τελικά της διοργάνωσης το γεμίζουν οι οικογένειες και οι φίλοι των παιδιών…
Απίθανα
Η αναφορά σε αστυνομία που να ξέρει από οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων δεν είναι τυχαία: δυο μέρες τώρα δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τις σκηνές που είδαμε στη Λαμία με την προσαγωγή των οπαδών της ΑΕΚ που έβλεπαν το ματς στην ταράτσα δίπλα από το γήπεδο και τους περικύκλωσε η τοπική αστυνομία. Το αστείο είναι ότι οι καταγραφές των πεπραγμένων τους (το ότι άναψαν πυρσούς π.χ.) έγιναν από τις κάμερες που κατά τα άλλα έλειπαν από το γήπεδο για αυτό και το ματς έγινε χωρίς κόσμο. Επειδή η ιστορία είναι από τις πλέον απίθανες θέλω να σας πω τι έγινε.
Εφαρμογή
Πρώτα από όλα ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: στο ζήτημα των καμερών του γηπέδου της Λαμίας έγινε απλά εφαρμογή του νόμου. Τι λέει ο νόμος τον οποίο η ΕΠΟ δεν τολμά να καταγγείλει στη FIFA ως παρέμβαση στο αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου; Οτι γίνεται ένας έλεγχος του γηπέδου πέντε μέρες πριν και ότι αν υπάρξουν ελλείψεις στη γηπεδούχο ομάδα δίνονται δώδεκα ώρες για να συμμορφωθεί. Το γήπεδο της Λαμίας ελέγχθηκε την Τετάρτη, διαπιστώθηκε έλλειψη καμερών, πέρασε από νέο έλεγχο την Πέμπτη και πάλι οι κάμερες έλειπαν. Το ότι όπως η Λαμία λέει τοποθετήθηκαν την Παρασκευή δεν απασχολεί: τοποθετήθηκαν εκτός της προβλεπόμενης διαδικασίας – επομένως σωστά δεν επιτράπηκε η είσοδος θεατών.
Το δεύτερο ζήτημα είναι οι συλλήψεις. Αυτές έγιναν στη λογική ότι ο αθλητικός νόμος απαγορεύει πυρσούς και χρήση καπνογόνων στον περιβάλλοντα χώρο. Τον ορισμό του χώρου αυτού το υπουργείο Αθλητισμού τον αφήνει στη Σουπερλίγκα: προφανώς άλλος είναι ο περιβάλλοντας χώρος στο Καραϊσκάκη κι άλλος στο γήπεδο της Λαμίας. Είναι η ταράτσα στην οποία έβλεπαν το ματς οι συλληφθέντες περιβάλλοντας χώρος; Πολύ αμφιβάλλω. Τι έγινε; Δεν είναι και δύσκολο να καταλάβει κανείς πως είχαμε μια μάλλον υπερβολική αστυνομική αντίδραση. Δεν φταίει για αυτή το υπουργείο Αθλητισμού ή ο νόμος Βρούτση, αλλά σίγουρα κάποιος φταίει. Η επίδειξη δύναμης στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να έγινε από την τοπική αστυνομία. Αλλά είναι άκρως ανησυχητικό ότι για αυτή δεν υπήρξε η παραμικρή επερώτηση στη Βουλή: συνέλαβαν ανθρώπους που κινδυνεύουν να μπουν τρεις μήνες φυλακή για το τίποτα και δεν ακούγεται κιχ. Πώς να μην πανηγυρίζει στην τηλεόραση ο Πρωθυπουργός για την πάταξη της βίας; Οταν δεν καταγγείλει κανείς την αυθαιρεσία, είναι λογικό να καμαρώνει γιατί έκλεισε τα γήπεδα και τα άνοιξε για να κάνει φιγούρα αυστηρότητας. Τη φιγούρα που έκανε και το αρμόδιο αστυνομικό τμήμα στη Λαμία…
Σε κακό
Θα βγει σε κακό όλο αυτό, αλλά οι ΠΑΕ όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν. Οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί δεν επιτρέπουν κοινή δράση: οι νόμοι δεν θα πέσουν από μόνοι τους και η αστυνομία θα γίνεται όλο και πιο σκληρή διότι εμφανώς ενθαρρύνεται να το κάνει. Οι αυθαιρεσίες προκαλούν μόνο αντιδράσεις, όπως και τα δυο μέτρα και δυο σταθμά. Οι Ούγγροι και οι Ισραηλινοί άναψαν καπνογόνα στο Καραϊσκάκη χωρίς πρόβλημα. Το ίδιο και οι οπαδοί του ΠΑΟ στη Λεωφόρο στο ματς με τον Αρη. Αυτοί που τα άναψαν σε μια ταράτσα στη Λαμία περνάνε από δίκη. Η χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού στα καλύτερά της!
Ανατρέπεται
Απόψε στο MEGA (στις 22.00) θα δούμε ένα αληθινό ματς Τσάμπιονς λιγκ: το Ατλέτικο Μαδρίτης – Ιντερ θα μπορούσε να είναι και ημιτελικός της διοργάνωσης! Η Ιντερ έχει κερδίσει ήδη το ιταλικό πρωτάθλημα. Και αυτό θα είναι το πιο εύκολο που έχει κερδίσει στην ιστορία της. Προσοχή όμως: τον τελευταίο καιρό όποιος κερδίζει το Καμπιονάτο το κερδίζει χωρίς αντίπαλο. Συνέβη και με τη Νάπολι πέρσι, που ήταν πρωταθλήτρια από τα Χριστούγεννα και με τη Γιουβέντους τον καιρό της πρόσφατης δυναστείας της. Στην Ιταλία όποιος παίρνει κεφάλι νωρίς τρέχει μόνος κι όποιος μένει πίσω στην αρχή κατηγορείται για ύστατη προδοσία μετά από λίγες μόνο αγωνιστικές από τους ίδιους τους οπαδούς του.
Η πρωτιά της Ιντερ στη βαθμολογία δείχνει απλά ότι δεν έχει περάσει κρίσεις: τίποτα άλλο. Αλλά άλλο είναι η Ιταλία κι άλλο το Τσάμπιονς Λιγκ. Η Ατλέτικο Μαδρίτης που δεν έχει διεκδικήσει το πρωτάθλημα στην Ισπανία φέτος, μένοντας πολύ νωρίς πίσω όχι μόνο από τη Ρεάλ Μαδρίτης αλλά και από την Τζιρόνα θα παίξει για να σώσει τη χρονιά της. Το 1-0 που πρέπει να ανατρέψει, ανατρέπεται. Κι εμείς δεν θα πλήξουμε…