Αδικία
«Κόλαση του Δάντη» ήταν ο τίτλος των «ΝΕΩΝ» εκείνη την τρομακτική 24η Ιουλίου του 2018. Με φόντο σπίτια να καίγονται, η εφημερίδα αναφερόταν σε «εικόνες Αποκάλυψης», σε τουλάχιστον 20 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, σε οικογένειες που βούτηξαν στη θάλασσα για να σωθούν και σε μια εξαφανισμένη κυβέρνηση. Για «φωτιά-φονιά», «πύρινο όλεθρο» και «πύρινο πόλεμο» μιλούσαν και οι άλλες εφημερίδες.
Σχεδόν έξι χρόνια μετά, η απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου γίνεται δεκτή με συναισθήματα που κινούνται από αμηχανία μέχρι οργή. Τι σημαίνει ότι από τα 111 χρόνια φυλάκισης στα οποία καταδικάζεται κάποιος είναι εκτιτέα τα 5; Και πώς γίνεται αυτά τα 5 να εξαγοράζονται προς 10 ευρώ την ημέρα; Αν κάνουμε τους πολλαπλασιασμούς και τις διαιρέσεις, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι η καθεμιά από τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν εκείνη την ημέρα κοστίζει κάπου 385 ευρώ;
Τα ερωτήματα μπορεί, βέβαια, να τεθούν και με τον αντίστροφο τρόπο. Ποιες ποινές θα συνιστούσαν «δικαίωση» των θυμάτων; Οταν ο υπουργός Επικρατείας Μάκης Βορίδης μιλάει για ποινή «αναντίστοιχη» προς το μέγεθος της τραγωδίας, έχει στο μυαλό του ποια θα ήταν η «αντίστοιχη»; Για να μην υπάρχει η γενική αίσθηση ότι «κάτι φταίει» θα έπρεπε κάθε χαμένη ανθρώπινη ζωή να αντιστοιχεί σε έναν ελάχιστο αριθμό ημερών στη φυλακή;
Σε μια τραγωδία όπως αυτή που σημειώθηκε στο Μάτι ή στα Τέμπη, νιώθει κανείς ότι η λέξη «δικαίωση» χάνει το περιεχόμενό της. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τις λέξεις «προσβολή» ή «ξεφτίλα» που χρησιμοποίησαν ορισμένοι από τους συγγενείς των θυμάτων: εκείνοι μπορούν να λένε οτιδήποτε, να εκτοξεύουν όποιες κατηγορίες θέλουν, να ξεσπούν με όποιον τρόπο νομίζουν. Οι υπόλοιποι, και ιδίως όσοι είχαν εκείνες τις ημέρες θέσεις ευθύνης, είναι καλύτερα να σιωπούν. Οχι για πάντα, εννοείται. Αλλά έστω για 24 ώρες. Από σεβασμό στη μνήμη των νεκρών.
Εννιακόσιες τέσσερις λέξεις: τόσες αριθμεί η δήλωση της ομόφωνα αθωωθείσας Ρένας Δούρου, που δόθηκε στη δημοσιότητα μιάμιση ώρα μετά την ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου. Αφού ξεκαθαρίζει ότι δεν χαίρεται για την τελική της δικαίωση (να που κάποιος δικαιώθηκε τελικά), καθώς «η αδικία που υπέστησαν τα θύματα και οι συγγενείς τους υπερτερεί της αδικίας» που υπέστη εκείνη (μόνο που τα θύματα δεν αδικήθηκαν, κάηκαν ζωντανά), η πρώην περιφερειάρχης Αττικής ισχυρίζεται ότι ο λόγος που τέθηκε στο στόχαστρο από τους πολιτικούς της αντιπάλους είναι ότι μια «νέα, αριστερή γυναίκα επιτέλεσε στη διάρκεια της θητείας της με πρωτοφανή διαφάνεια ένα τεράστιο έργο» – το οποίο στη συνέχεια περιγράφει λεπτομερώς.
Ηθελαν να αμαυρώσουν το έργο της οι αντίπαλοι της «νέας αριστερής», και βρήκαν την τραγωδία του Ματιού. Ειλικρινά: πού βρήκε την έμπνευση, και τη δύναμη, να θέσει αυτή την ώρα τον εαυτό της στο επίκεντρο;