Το μεγάλο μπαστούνι
Οι προσθήκες στον νόμο Φλωρίδη για την ενδοοικογενειακή βία ήταν, για μένα, το πιο ευχάριστο πράγμα που έχει ανακοινώσει αυτή η κυβέρνηση. Επιτέλους, όποιος σηκώνει χέρι θα μπαίνει μέσα κανονικά. Σκληρό μέτρο, δεν υπάρχει αμφιβολία, αλλά μόνο αυτός ο τρόπος υπάρχει, αν θέλουμε να ελέγξουμε το φαινόμενο.
Ωραία η ενημέρωση, οι διακηρύξεις και τα δάκρυα, χωρίς τιμωρία όμως δεν γίνεται τίποτα. Μόνο την περασμένη Τετάρτη, έλεγε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη σε συνέντευξή του, είχαμε 70 συλλήψεις για αδικήματα παρόμοια με εκείνο του Απόστολου Λύτρα.
Ο δε μέσος όρος είναι 30 συλλήψεις κάθε μέρα. (Δεν είμαι βέβαιος αν τα στοιχεία είναι πανελλαδικά, αλλά το ελπίζω…) Και δεν μιλάμε για σπρωξίματα, απειλές και πράξεις εκφοβισμού, αλλά για κανονικούς ξυλοδαρμούς. Από αυτούς που στέλνουν το θύμα στο νοσοκομείο.
Καιρός ήταν, λοιπόν, να βγει και το μπαστούνι. Διότι, όπως συμβούλευε ο σοφός Τέντι Ρούσβελτ, «speak softly and carry a big stick». Μίλα όμορφα και ήρεμα, κράτα όμως και ένα μεγάλο μπαστούνι.
Ο χειρισμός της συγκεκριμένης υπόθεσης από πλευράς της κυβέρνησης ήταν άψογος.
Με τόσα παρόμοια περιστατικά να συμβαίνουν καθημερινά και τον θυμό να φουντώνει, για την αδυναμία ή την αδιαφορία του κράτους να τα αντιμετωπίσει, η υπόθεση Λύτρα μπορούσε να αποδειχθεί η θρυαλλίδα μιας έκρηξης δυσαρέσκειας στην κοινωνία, με διαστάσεις πολύ μεγαλύτερες.
Γι’ αυτό ήταν απαραίτητο να παρέμβει η κυβέρνηση για να ελέγξει την κατάσταση και το πέτυχε. Προειδοποιώ, ωστόσο, ότι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και το πρόβλημα της έλλειψης χώρων κράτησης. Χρειάζονται περισσότερες φυλακές.
Γιατί φανταστείτε τι έχει να γίνει, αν τέτοιους βίαιους τύπους τους στριμώξεις μαζί. Θα πρότεινα μάλιστα να ανεγερθεί ένα ειδικό κατάστημα φυλακών για τους εγκληματίες αυτού του είδους. (Θα μπορούσε μάλιστα να φέρει τιμητικά το όνομα της κοπέλας που δολοφονήθηκε έξω από το ΑΤ των Αγίων Αναργύρων…)
Δυστυχώς, δεν ισχύει το ίδιο στον χειρισμό της υπόθεσης του καθαρισμού των οικοπέδων, για την προστασία από τις πυρκαγιές. Εκεί, η κυβέρνηση τα θαλάσσωσε κανονικά. Εξήγγειλε ένα σύστημα ανεφάρμοστο στην πράξη, το εξήγγειλε την τελευταία στιγμή (μήνα Απρίλιο) και, επιπλέον, έδωσε παράταση μέχρι το τέλος Ιουνίου! Πόσο χειρότερα μπορεί να το κάνει κάποιος, αναρωτιέμαι. Δεν χωρεί συζήτηση ότι πρόκειται για φιάσκο, στο οποίο είδαμε την κυβέρνηση και το κράτος (την τοπική αυτοδιοίκηση, ειδικότερα) στην πιο απεχθή εκδοχή τους.
Η ΜΟΝΗ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ
Μετά την εννιάωρη συναυλία των οργάνων στο ΠΑΣΟΚ, δεν μένει αμφιβολία ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν τη γλιτώνει χωρίς εκλογές. Πώς, πότε, με ποιους αντιπάλους, αυτά θα τα βρουν μεταξύ τους. Χωρίς αναβάπτιση όμως στην κολυμβήθρα της λαϊκής εντολής (να εκτιμηθεί, παρακαλώ, πόσο καλά ομιλώ την πασοκική…) δεν καθαρίζει.
Πρέπει να ήταν αληθινή δοκιμασία αυτό το εννιάωρο για τον ίδιο. Το βάθρο πάνω στο οποίο καθόταν, με όλους τους επικριτές του από κάτω, πρέπει να ήταν σαν κύφωνας – ένα εργαλείο τιμωρίας που είναι γνωστότερο σε εμάς τους Ελληνες με την αγγλική ονομασία του, ως pillory.
Η μόνη παρηγοριά για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ήταν ότι απέναντί του ακριβώς, κάτω από τον κύφωνα του μαρτυρίου, καθόταν η κ. Ευαγγελία Λιακούλη. Βοήθησε πολύ αυτό, γιατί του έστελνε θετική ενέργεια με τον θαυμασμό που τρέφει για εκείνον. Το χρειαζόταν για να τα βγάλει πέρα.
ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ
Δεν υπάρχει αμφιβολία, στη δική μου κρίση, ότι οι απολύσεις στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκδικητικές. Οπως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και οι θέσεις τις οποίες κατείχαν οι απολυθέντες ήταν εικονικές: τις κατείχαν για να παίρνουν έναν μισθό.
Το ενδιαφέρον της συγκεκριμένης υπόθεσης είναι ότι μας επιτρέπει να δούμε και πώς λειτουργούν μεταξύ τους οι επαγγελματίες στα κόμματα, αλλά και πόσο ανελέητος μπορεί να είναι ο Κασσελάκης. Γιατί είναι πολύ σκληρό να στέλνεις αγωνιστές της Αριστεράς στον πραγματικό κόσμο της εργασίας, με τόσο απότομο τρόπο και καλοκαιριάτικα.
Είναι φυσικό να γκρινιάζουν οι απολυθέντες, αλλά τον Κασσελάκη τον διάλεξαν μόνοι τους, ελεύθερα, με τους κανόνες που οι ίδιοι θέσπισαν. Ας τον λουστούν τώρα…