«تئاتر» یعنی «شکستن قواعد» با پایبندی به اصل «باورپذیری»

شهاب‌الدین حسین‌پور که کارگردانی نمایش «گالیله» را به عهده دارد، اجرای این اثر را ادای دینی به حمید سمندریان می‌داند که هرگز نتوانست آن را روی صحنه ببرد. او با انتقاد از اداره کل هنرهای نمایشی به دلیل عدم حمایت مالی از نمایشش، گفت: برای اجرای «گالیله» از چند سال پیش تا امروز پانصد میلیون تومان هزینه کرده‌ام.

به گزارش خبرنگار ایلنا، بدون مقدمه شاید بتوان گفت هیچ اثر مکتوب، تاریخی و هنری بدون دلیل تا دهه‌ها و قرن‌ها ادامه حیات نمی دهد. این یک اصل در تمام هنرهاست. آثاری محکوم به فراموشی و نابودی هستند که حرف زمانه را بیان نکنند یا به مقولاتی مقطعی و تاریخ مصرف‌دار بپردازند. و مهم‌تر از همه بر اصول کلاسیک پایبند نباشند. در همین مسیر تکاملی است که سبک‌ها شکل می‌گیرند و هنرمندان مولف و صاحب‌سبک زاده می‌شوند. با بیان این جملات در تئاتر بزرگانی چون استانیسلاوسکی و برتولت برشت را به یاد می آوریم. یا مثلا می توانیم از شکسپیر و تعدادی دیگر از درام نویسان مانند تنسی ویلیامز، بکت، مولیر و... بگوییم. در ایران هم این اصل وجود دارد. با شنیدن نام تئاتر افرادی چون حمید سمندریان، بهرام بیضایی، قطب‌الدین صادقی، اکبر رادی،‌ محمود استاد محمد و تعدادی دیگر از پیشگامان در یادمان زنده می شوند.

اما یکی از نمایشنامه‌هایی که شنیدن نامش ما را به یاد حمید سمندریان می اندازد، «گالیله» اثر برتولت برشت نویسنده و کارگردان صاحب سبک است. «گالیله» یکی از نمایشنامه‌های مورد علاقه حمید سمندریان بود که هرگز مجال اجرا نیافت و در نهایت آرزوی این مدرس و کارگردان تئاتر برای روی صحنه بردن آن؛ محقق نشد.