Βανίλια υποβρύχιο

Καλοκαίρι είναι ένα κουτάλι του γλυκού με ένα λευκό μαστιχωτό σύννεφο κολλημένο πάνω του να σερβίρεται βυθισμένο σε δροσερό νερό μέσα σε ένα γυάλινο ποτήρι. Μαστίχα, βανίλια, ροζ τριαντάφυλλο, φιστίκι χρωμάτιζαν τα απογευματινά κεράσματα, τότε που η επίσκεψη σε κάποιο σπίτι φίλου ή συγγενούς ξεχείλιζε από κουβέντες.

Η βανίλια υποβρύχιο, από ανάμνηση θολή περασμένων συνηθειών απέκτησε στοιχεία ταυτότητας και αναστημένη μέσα σε πρωτοβουλίες του επιμελητηρίου των ελλήνων ξενοδόχων προβάλλει ως ψηφίδα αυθεντικότητας σε έναν άτυπο χάρτη κουλτούρας της γεύσης. Είναι το γλυκό που αντέχει στη ζέστη, δεν χρειάζεται ψυγείο, γιατί βασίζεται σε σιρόπι ζάχαρης, όπου προστίθεται ένα άρωμα και λίγο λεμόνι. Η παράδοση λέει ότι το αρωματικό αυτό γλυκό το εμπνεύστηκε στην Κωνσταντινούπολη ένας χιώτης ζαχαροπλάστης. To έλεγαν «άσπρο γλυκό» και ήταν το χαρακτηριστικό κέρασμα στους επισκέπτες του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, αναφέρει η ιστοσελίδα «Ελληνικό Πρωινό». Σκοπός του εγχειρήματος είναι να προωθήσει την τοπική γαστρονομική κληρονομιά μέσα από ένα πρόγραμμα σχεδιασμένο να ξεχωρίσει προϊόντα και γεύσεις από την κάθε περιοχή και να τα συστήσει στους επισκέπτες των ξενοδοχείων.

Στο οπλοστάσιο του τουρισμού και οι τοπικές εκδοχές της κουζίνας. Μαζί με τον αχταρμά των νεωτερισμών, των νεολογισμών συνταγών μαγειρικής που κάθε σημείο εστίασης προωθεί αυτή τη στιγμή ως μενού. Είναι όμως η βανίλια υποβρύχιο αποτελεσματική, για να γίνει εξαγώγιμη ανάμνηση απόλαυσης κάποιων ταξιδιωτών οι οποίοι θα εκτιμήσουν την ώρα και τις συνθήκες που τη γεύτηκαν; Μπορεί ο τρόπος παρασκευής της να συνδέσει τόπους με νέες εμπειρίες; Μία γρήγορη διαδικτυακή αναζήτηση δείχνει τα σημεία αδυναμίας. Πολλές παραλλαγές σε ένα θέμα, προσθήκες συστατικών, περιπεπλεγμένη διαδικασία και η πρωταρχική απλότητα της σύλληψης του ζυμωτού ζαχαροκάντιου (αυτό το αφράτο σύννεφο από σιρόπι ζαχαροκάλαμου δηλαδή) καταρρέει από τις βαρύγδουπες επινοήσεις των foodbloggers. Ή όπως εκτιμούσε ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ γράφοντας για τη «Φυσιολογία της γεύσης» του Μπριγιά-Σαβαρέν: «Τα πεπρωμένα ενός λαού εξαρτώνται και από την τροφή του και από το καθεστώς του».