Πριν την τελική σύγκρουση
Πριν την τελική σύγκρουση
Μάλλον δεν έχουν καταλάβει καλά, συμπεραίνω, τα οκτώ μέλη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ (Ο. Γεροβασίλη, Α. Φλαμπουράρης, Κ. Νοτοπούλου, Θ. Θεοχαρόπουλος, Γ. Ραγκούσης, Κ. Ζαχαριάδης, Ζ. Καρκούλια, Ε. Συμεωνίδου) που προσεύχονται καθημερινά κάτω από το τοτέμ που ακούει στο όνομα Αλέξης Τσίπρας. Δεν έχουν καταλάβει πιο συγκεκριμένα ότι ο πρόεδρος Κασσελάκης έχει χτίσει μια ολόκληρη στρατηγική πάνω στην ιστορία με το «μαύρο χρήμα». Του ζήτησαν προχθές να σταματήσει να το κάνει, του κατέθεσαν και πρόταση έγγραφη πώς να σταματήσει να το κάνει, χωρίς να φαίνεται ότι παίρνει πίσω όσα έχει πει, αλλά ο πρόεδρος ήταν κάθετος. Θα συνεχίσει. Γιατί; Διότι η στρατηγική του, σύμφωνα με τον φίλο μου τον κύριο Δ., ο οποίος είναι πολύ κοντά στον πρόεδρο Κασσελάκη, έχει να κάνει με την «κάθαρση» του ΣΥΡΙΖΑ. Με την απόρριψη ενός παρελθόντος, λέει, το οποίο «δεν τον εκφράζει» και «δεν θέλει να έχει την παραμικρή σχέση μαζί του».
Κατά τον φίλο κ. Δ. ο πρόεδρος Κασσελάκης δεν δέχεται τις δικαιολογίες για το «μαύρο χρήμα», ήτοι τις σακούλες που πήγαιναν στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι «έτσι κάνουν όλοι» και επιπλέον καταλαβαίνει ότι η επιμονή τους υποκρύπτει μια προσπάθεια να προστατεύσουν το «τοτέμ». Να περιφρουρήσουν την εικόνα της λευκής, άσπιλης, αμόλυντης και πτωχής πλην τιμίας, Αριστεράς, του απόμαχου, του βετεράνου, Αλέξη.
Ο κ. Δ. είναι βέβαιος και μου μετέφερε χθες τη βεβαιότητά του πως ο πρόεδρος Κασσελάκης είναι πλέον έτοιμος για την τελική σύγκρουση με τον πρόεδρο Τσίπρα.
Τα νέα επεισόδια του σίριαλ, από βδομάδα…
Πορεία στα άγνωστο
Στο μεταξύ πορεία στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα θα ήταν μια φράση η οποία θα αποτύπωνε το «αύριο» του προέδρου Αλέξη (Τσίπρα). Οι τελευταίες πληροφορίες από όσους συνομιλούν μαζί του είναι ότι δεν ξέρει, κατά κυριολεξία, τι να κάνει. Το rebranding που επιχείρησε (με τις οδηγίες μιας γαλλικής επικοινωνιακής εταιρείας) δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα και κυρίως δεν του έδειξε τον δρόμο για το «δέον γενέσθαι από εδώ και πέρα».
Το νέο του «καταφύγιο» (ή και άλλοθι για να μην κάνει κάτι) είναι οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και ο ορισμός της εκλογικής διαδικασίας για την ανάδειξη νέας ηγεσίας, στις 6 και τις 13 Οκτωβρίου. Εως τότε, λέει, σύμφωνα με έναν από τους τελευταίους συνομιλητές του, θα αποφύγει να κάνει οποιαδήποτε παρέμβαση, αναμένοντας το αποτέλεσμα και τις πιθανές επιπτώσεις που αυτό θα έχει, στη συνοχή του 3ου κόμματος. Αν και δηλώνει «έτοιμος» να ηγηθεί μιας πρωτοβουλίας για τη δημιουργία ενός ενωτικού σχήματος στον χώρο της Κεντροαριστεράς, αντιλαμβάνεται, λέει, ότι σε αυτή τη φάση δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να προωθήσει το εγχείρημά του.
Για τον λόγο αυτό, θα παραμείνει σε κατάσταση «χρυσής εφεδρείας», αναμένοντας και το πώς θα διαμορφωθεί και το σκηνικό μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις αλλεπάλληλες νευρικές κρίσεις που διέρχεται ο χώρος, εξαιτίας των κινήσεων και των πρωτοβουλιών του προέδρου Κασσελάκη. Η στάση αναμονής που και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει, αποτυπώνεται από το γεγονός ότι οι «87» (υποστηρικτές του, συγγενικά του πρόσωπα και αφοσιωμένοι οπαδοί του) δεν επέλεξαν να μεταμορφώσουν την αντίδρασή τους στις πρακτικές Κασσελάκη σε πραγματική ρήξη. «Το όπλο παρά πόδα» είναι το σύνθημα, αν και ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι όσο περνάει ο χρόνος, ο Κασσελάκης εδραιώνεται…
«Επιμελώς μακριά»
Κάποιος άλλος όμως, πραγματικός πρωταγωνιστής της πολιτικής μας ζωής, για πολλά χρόνια, αποφεύγει συστηματικά (και πραγματικά) να αναμειχθεί στις εσωτερικές αναταράξεις του κόμματος στο οποίο έδρασε επί δεκαετίες. Ομιλώ για τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος με αφορμή ένα χαριτωμένο περιστατικό το οποίο ανέδειξα το περασμένο Σάββατο σε αυτήν εδώ τη θέση (την «ονοματοδοσία» ορισμένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ με βάση τους χαρακτήρες του σίριαλ «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής»), μου εξέφρασε το άγχος του μήπως θεωρηθεί αυτή μου η αναφορά ως ανάμειξή του στην εσωκομματική διαπάλη για την ηγεσία του Κινήματος. «Είμαι επιμελώς μακριά» μού δήλωσε και όντως ισχύει. Προς επίρρωσιν αυτού αναφέρω πως τίποτε από όσα κυκλοφορούν σχετικά (και κυκλοφορούν πάρα πολλά αυτή την περίοδο) για το ποιος (μεγαλοπαράγοντας) στηρίζει ποιον (υποψήφιο) δεν συμπεριλαμβάνει τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Ούτε ως εικασία.
Στενοχώριες είχαμε κι από την πλευρά του Χρήστου Πρωτόπαπα και το θεώρησα λογικό. Μου έστειλε ένα μήνυμα, στο οποίο μου ανέφερε χαρακτηριστικά «δεν το τερμάτισες ακόμη. Προσπάθησε και άλλο, μπορείς», δείγμα ότι δεν εκτίμησε και τόσο την πλάκα με τον Σουμπούλ, τον ευνούχο της αυλής του Σουλεϊμάν. Εντάξει, τον καταλαβαίνω, αλλά νομίζω ότι θα το ξεπεράσει. Τόσες ασχολίες έχει πια στον Δήμο Αθηναίων, στο πόδι του δημάρχου, όσο εκείνος περιοδεύει ανά την επικράτεια για τις ανάγκες της προεκλογικής του εκστρατείας…
Η «σφαγή των αμνών»
Αν όλα όσα ακούγονται για τον επικείμενο «ανασχηματισμό» στους γενικούς γραμματείς των υπουργείων είναι ακριβή, τότε δεν μιλάμε για απλό ανασχηματισμό, μιλάμε για κανονική «σφαγή των αμνών» της μεταρρυθμιστικής συνιστώσας της κυβέρνησης. Διάβασα εδώ κι εκεί διάφορα ονόματα τα οποία «αποστρατεύονται» (ή απολύονται, δώστε όποιον όρο σάς κάνει κέφι) και έμεινα με την εντύπωση ότι ο πρόεδρος Κυριάκος επιχειρεί μια πρώτη μαζική προσπάθεια «αποπασοκοποίησης» της κυβέρνησης, έστω και σε χαμηλότερο επίπεδο. Αν και είναι εντελώς πρόωρο, να γνωρίζει κανείς ποιοι γενικοί γραμματείς θα αποχωρήσουν, διότι ναι μεν έχουν πραγματοποιηθεί οι σχετικές διαβουλεύσεις με τους υπουργούς, αλλά ο Κυριάκος θα είναι αυτός που θα δώσει το τελικό ΟΚ για τις αλλαγές, όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν στο ότι θα είναι ευρύς ο ανασχηματισμός.
Γιατί τώρα; Διότι έτσι συμβαίνει έπειτα από έναν ανασχηματισμό σε επίπεδο υπουργών. Ορισμένοι υπουργοί επιδιώκουν να έχουν γενικούς γραμματείς που να βρίσκονται κοντά στις απόψεις τους, και δεν είναι κακό αυτό. Το ότι ορισμένοι εξ αυτών των… ορισμένων θέλουν και δεξιούς γενικούς γραμματείς ούτε αυτό θα το πούμε κακό. Το μήνυμα της κάλπης της 9ης Ιουνίου, «δεξιότερα, Κυριάκο, δεξιότερα», παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο…
Κι εκείνος το έχει διαβάσει – όπως και κατ’ επανάληψιν έχει δήλωσε. Καθαρά…
Info: στα τέλη της προσεχούς εβδομάδας τοποθετείται ο «ανασχηματισμός» και όχι σήμερα ή αύριο. Ο λόγος είναι ότι ο Πρωθυπουργός πρέπει, επιστρέφοντας εξ Ουασιγκτώνος (!!! – έτσι αποτύπωναν την αμερικανική πρωτεύουσα οι εφημερίδες των αρχών του περασμένου αιώνα…), να λάβει τις τελικές αποφάσεις, επί των προτάσεων που του έχουν ετοιμάσει οι κ. Σκέρτσος, Μυλωνάκης και Νέζης.
Αξιο προς μελέτη
Το βιβλίο που έχω να εισηγηθώ για σήμερα δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε «βιβλίο παραλίας». Φέρει τον τίτλο «Η τραγωδία του κρατικού καπιταλισμού στον 20ό αιώνα» αλλά διαβάζεται, και θεωρώ θα διαβαστεί στο καλοκαίρι που διανύουμε, από παθιασμένους με την πολιτική και από περίεργους να εντρυφήσουν στις ανακατατάξεις που υφίσταται αυτός ο χώρος στον σύγχρονο κόσμο.
Πρόκειται για ένα ακόμη πόνημα ενός πρώην συναδέλφου μου στα «ΝΕΑ», του κυρίου Θάνου Παπαδόπουλου, ο οποίος στα χρόνια που εργάστηκε μαζί μας υπήρξε ένας από τους καλύτερους αρθρογράφους που είχαμε ποτέ. Με θητεία στο ΚΚΕ και αργότερα στην ανανεωτική Αριστερά, με εξορίες και διώξεις στην πλάτη του κατά τη δικτατορία, διαβασμένος πολύ και με βαθιά, εκ των ένδον, γνώση της Αριστεράς, ο Θάνος Παπαδόπουλος επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε βασανιστικά, όπως τα χαρακτηρίζει, ερωτήματα, τα οποία αναστάτωσαν τον κόσμο για έναν ολόκληρο αιώνα. Οπως ας πούμε «γιατί η Οκτωβριανή Επανάσταση που φιλοδόξησε να αλλάξει τον κόσμο εκφυλίστηκε και κατέρρευσε σε λιγότερο από 75 χρόνια;». Ή «γιατί η αποσύνδεση του σοσιαλισμού από τη δημοκρατία κατέληξε σε τραγωδία με εκατομμύρια θύματα;».
Απολαυστικό γράψιμο και ανατρεπτικές ιδέες και θεωρίες κάνουν το βιβλίο του Θάνου Παπαδόπουλου, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κασταλία, συναρπαστικό και οπωσδήποτε άξιο προς μελέτη και προβληματισμό…