Εκείνος το γλίτωσε, εμείς όχι
Μια απόπειρα δολοφονίας, όπως αυτή εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ, την περιμένεις (θεωρητικά) από κάποιον παλαβό, εξτρεμιστή και φανατικό των όπλων. Ολοι αυτοί, όμως, από τους οποίους θα μπορούσε να απειλείται η ζωή ενός υποψηφίου, ψηφίζουν Τραμπ (αν ψηφίζουν). Για να το πω διαφορετικά, τέτοιου είδους παλαβομάρα είναι μάλλον πιθανότερο να την περιμένεις από τύπους σαν εκείνους που εισέβαλαν στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου του 2021 παρά από υποστηρικτές (φανατικούς έστω) των Δημοκρατικών. Υποθέσεις δικές μου είναι αυτές, καθώς προσπαθώ να καταλάβω τη λογική στην οποία πρέπει να βασίστηκε ο εφησυχασμός της περίφημης Μυστικής Υπηρεσίας των Ηνωμένων Πολιτειών (USSS), που έχει την ευθύνη για την ασφάλεια των αμερικανών προέδρων: νυν, τέως και πρώην.
Εφησυχασμός, δεν υπάρχει αμφιβολία, γιατί, χωρίς την ολιγωρία του συστήματος ασφαλείας γύρω από τον τέως πρόεδρο, ο δράστης, οπλισμένος με τυφέκιο εφόδου (AR-15), ποτέ δεν θα είχε καταφέρει να σκαρφαλώσει σε μια στέγη σε απόσταση 100-130 μέτρων από τον Τραμπ. Την παρουσία του, άλλωστε, την αντελήφθησαν θεατές, που άρχισαν να φωνάζουν και να δείχνουν προς την κατεύθυνση του οπλοφόρου, όχι όμως η Αστυνομία. Προξενεί κατάπληξη πώς είναι δυνατόν τα μέτρα ασφαλείας να είχαν αγνοήσει το συγκεκριμένο σημείο, μόλις 100-130 μέτρα διαγωνίως από την εξέδρα με τον Τραμπ. Βέβαια, στο σημείο εκείνο, που βρισκόταν στην εξωτερική περίμετρο ασφαλείας γύρω από τον ομιλητή, οι αστυνομικοί που τη σχηματίζουν δεν είναι της Μυστικής Υπηρεσίας, αλλά των πολιτειακών και των τοπικών σωμάτων ασφαλείας. Εντούτοις, η γενική ευθύνη είναι πάντα της Μυστικής Υπηρεσίας, αυτή κάνει το σχέδιο, οι άλλες υπηρεσίες συνεργάζονται και ακολουθούν. Η Μυστική Υπηρεσία απέτυχε αν ολιγώρησαν οι τοπικοί αστυνομικοί, γι’ αυτό και στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την πρωτοκαθεδρία είχε το FBI, με την Πολιτειακή Αστυνομία απλώς να παρίσταται. Εκπρόσωπος της Μυστικής Υπηρεσίας όμως δεν υπήρχε στο κάδρο. (Τον είχαν μέσα και τον μαστίγωναν…)
Κάθε ανοίκειο περιστατικό, παρόμοιας αγριότητας, ο νους προσπαθεί εκ των υστέρων να το εξηγήσει και να το εκλογικεύσει – το έχουμε ανάγκη αυτό, για να εξορκίσουμε ό,τι μας φοβίζει και μας απειλεί. Το συγκεκριμένο γεγονός είναι κάτι που εξηγείται λογικά, ως έναν βαθμό – δεν είναι, θέλω να πω, κάτι ουρανοκατέβατο. Οταν σε ένα πολιτικό περιβάλλον αγεφύρωτου διχασμού, ακραίου μίσους και τοξικότητας, ο κάθε τρελός μπορεί να αγοράσει ένα πολεμικό όπλο (ορισμένες φορές μάλιστα είναι ευκολότερο εκεί να αγοράσεις όπλο παρά αλκοόλ…), γιατί να μας καταπλήσσει η απόπειρα δολοφονίας; Ζούμε σε μία επικίνδυνη εποχή, στην οποία η δημοκρατία δοκιμάζεται εξαιτίας της χειραφέτησης που έχουν κερδίσει η τρέλα και η βλακεία. Ο κάθε διαταραγμένος (και είναι κάμποσοι, μην αυταπατώμεθα) φτιάχνει το δικό του σύμπαν στα σόσιαλ και κλείνεται εκεί μέσα, βέβαιος για την αλήθεια του και με μίσος για όσους τον αμφισβητούν. Αν σε αυτό το κοκτέιλ προσθέσεις και το κερασάκι της οπλοφορίας, δεν τη γλιτώνεις. Κατά σύμπτωση, μόλις την προηγουμένη της απόπειρας, διάβαζα την είδηση ότι σε κάποια Πολιτεία των ΗΠΑ θα επιτρέπονται πλέον αυτόματοι πωλητές πυρομαχικών – όπως με τα προφυλακτικά, τα τσιγάρα και τα αναψυκτικά.
Θα δούμε τι είδους τρελός ήταν ο επίδοξος δολοφόνος του Τραμπ, μέχρι τότε όμως το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στρέφεται στις συνέπειες που θα έχει το γεγονός. Προφανώς ηρωοποιείται ο Τραμπ και με το ένστικτό του το έπιασε αμέσως, την ώρα που συνέβαινε η απόπειρα. Γι’ αυτό ύψωσε τη γροθιά και είπε εκείνο το «fight, fight, fight», που από σήμερα κιόλας θα το δούμε σε μπλουζάκια. Υπάρχει όμως και ένας γενικότερος κίνδυνος. Ηγέτες του τύπου στον οποίον ανήκει ο Τραμπ, εφόσον επιβιώνουν δολοφονικών αποπειρών χάρη στην τύχη, συχνά παίρνουν μια στροφή παραπάνω στη βίδα, διότι εκλαμβάνουν τη σωτηρία τους ως απόδειξη ότι έχουν μαζί τους τη θεία πρόνοια, τη μοίρα, την ιστορία ή όπως το λέει ο καθένας τους. Ετσι, βγαίνουν με ενισχυμένη την πίστη στο πεπρωμένο τους. Ο Αυστριακός με το γελοίο μουστάκι, αυτός που προκάλεσε τη μεγάλη καταστροφή στην Ευρώπη, περί τα μέσα στου περασμένου αιώνα, αν έχετε ακουστά, ήταν αυτή ακριβώς η περίπτωση…
Για την απέναντι πλευρά, εκείνη των Δημοκρατικών, το γεγονός είναι καταστροφικό. Επειτα από αυτό, ίσως δεν έχει νόημα πια να αντικατασταθεί ο Μπάιντεν. Δεν νομίζω άλλωστε να υπάρχει πια ενδιαφέρον για τον συγκεκριμένο ρόλο στο έργο.