Καύσωνας στην πόλη

Ενα από τα ιστορικότερα πρωτοσέλιδα του ελληνικού Τύπου κρεμάστηκε στα μανταλάκια στις 10 Αυγούστου 1997. Είχαμε κυβέρνηση Σημίτη και ο – αντιπολιτευόμενος – «Ελεύθερος Τύπος» έκανε την αποκάλυψη. «Πασοκικό κόλπο ο νέος καύσων». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η κυβέρνηση τρομοκρατούσε τους πολίτες βάζοντας την ΕΜΥ να αναφέρεται σε καύσωνα, ενώ επρόκειτο απλώς για τις ζεστές μέρες του Αυγούστου. Δυστυχώς δεν θυμάμαι πώς ήταν στα αλήθεια ο καιρός εκείνες τις μέρες, αλλά υποθέτω ότι οι αναγνώστες της καλής εφημερίδας θα τις πέρασαν πιο δροσερά από τους υπόλοιπους. Τώρα έπεσα σε ένα debate μετεωρολόγων για το αν αυτό που ζούμε συνιστά καύσωνα ή φυσιολογικές, για την εποχή, θερμοκρασίες. Κοίταξα την εφαρμογή στο κινητό που με ενημέρωσε ότι η θερμοκρασία είναι επτά βαθμούς πάνω από το φυσιολογικό.

Και στη συνέχεια αναρωτήθηκα για το ποιος ορίζει πλέον το φυσιολογικό. Προφανώς η στατιστική παρελθόντων ετών. Ο καιρός γίνεται όλο και πιο ζεστός, το ξέρουμε όλοι. Τα προγνωστικά μοντέλα προβλέπουν ότι όσο βαδίζουμε στον αιώνα θα πολλαπλασιάζονται η συχνότητα εμφάνισης αλλά και η ένταση του καύσωνα. Και, εντάξει, μπορεί να πετάξαμε τα πλαστικά καλαμάκια και να χρησιμοποιούμε όλο και καθαρότερες μορφές ενέργειας, αλλά, τουλάχιστον εδώ, στα μέρη μας, δεν γίνεται καμία παρέμβαση στον αστικό ιστό. Ναι, είπε ο Δούκας ότι θα φυτέψει χίλια δέντρα, αλλά τα δέντρα έχουν να ψηφίσουν από το 1961. Ωστόσο θα αδικούσαμε την αλήθεια αν βάζαμε όλο το βάρος στις πλάτες των δημάρχων. Η διεθνής εμπειρία μάς διδάσκει ότι οι πόλεις χρειάζονται πλέον τεράστια έργα και ριζική αναθεώρηση του τρόπου λειτουργίας τους. Πάρκα, αρδευτικά κανάλια, έξυπνα μονωτικά υλικά, κήπους στις ταράτσες, επανασχεδιασμό του συστήματος αστικών μεταφορών. Λίγες πόλεις στον πλανήτη μπορούν, αυτή τη στιγμή, να δώσουν πειστική απάντηση στην κλιματική αλλαγή.

Ομως είναι περισσότερες αυτές που σταδιακά κάνουν παρεμβάσεις ώστε να απορροφήσουν τις επιπτώσεις ή, έστω, να προσφέρουν καλύτερο επίπεδο ζωής στους κατοίκους. Εννοείται ότι καμία ελληνική πόλη δεν είναι ανάμεσα σε αυτές. Λογικό. Από τη στιγμή που δεν μπορούμε να γκρεμίσουμε και να ξαναχτίσουμε τις πόλεις, χρειάζεται ένα νέο σχέδιο για αυτές. Εχετε ακούσει κανέναν πολιτικό να καταθέτει ιδέες;

Αληθινός και αυθεντικός

Οσοι επιτίθενται στον Πολάκη για το αγοραίο ύφος του, δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό ακριβώς πουλάει προς το κοινό του. Οχι μόνο στα ορεινά Σφακιά, αλλά πανελληνίως. Αρκεί μια ματιά στην προσωπική του σελίδα στο Facebook για να το διαπιστώσετε. Αν υπάρχει κάτι που ενοχλεί το κοινό του Πολάκη είναι η διατήρηση της συμπεριφοράς του σε επίπεδο που στοιχειωδώς του εξασφαλίζει τη δυνατότητα κοινωνικής συναναστροφής. Διότι ο μέσος ψηφοφόρος Πολάκη το «βούλωσ’ το» και το «άντε να κάνεις καμιά δουλειά» τα βρίσκει πολύ ήπια, δεδομένων των συνθηκών. Δεν ισχυρίζομαι ότι θα επικροτούσε και καμιά καρπαζιά, όμως αυτό το κοινό συνδέει συνειδητά τον πρωτογονισμό με τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνεια. Αν ο Πολάκης ανέβει στο βήμα της Βουλής και αρχίσει να ρεύεται ή, ακόμα καλύτερα, να πέρδεται, οι followers και οι θαυμαστές θα αβγατίσουν. Γιατί πάνω από όλα, ο Παυλάρας είναι «αληθινός», «αυθεντικός» και το δείχνει με τον τρόπο που θέλουν οι οπαδοί του.

Αν ήμουν μάρτυρας

Προσωπικά, αν ήμουν προστατευόμενος μάρτυρας στη Novartis, θα είχα βάλει το χρήμα στην τσέπη και τώρα θα τα παρακολουθούσα όλα αυτά από τη Λατινική Αμερική, έχοντας την κοιλιά φουσκωμένη από τις μπίρες που ήπια βλέποντας Copa America. Στην ντουλάπα θα είχα και εκείνη τη στολή μοναχού, με την κουκούλα, που φορούσα όταν μίλησα σε κάμερα. Θα την έβγαζα μόνο όταν διοργάνωνα θεματικές νύχτες «Μάτια ερμητικά κλειστά» – υποθέτω θα θυμάστε την ταινία. Αν μάλιστα αισθανόμουν τόσο ασφαλής, μπορεί να έστελνα και μία επιστολή προς την εφημερίδα που δημοσίευσε την κατάθεσή μου πριν καν τη δώσω. Ετσι, για να της δώσω ακόμα μία αποκλειστικότητα. Τύψεις; Σιγά μην είχα τύψεις. Με τόσα λεφτά οι λέξεις χάνουν το νόημά τους.