Tα λεφτά φέρνουν την ευτυχία… μόνο στην UEFA

Ο Αλεξάντερ Τσέφεριν, πρόεδρος της UEFA, μάλλον ενθουσιάστηκε λίγο περισσότερο απ’ ό,τι έπρεπε με το Euro 2024. Κι αυτό γιατί έκανε λόγο για το καλύτερο Euro όλων των εποχών, μια άποψη που δεν βρήκε πολλούς υποστηρικτές. Και μάλλον λογικό, αφού ο Τσέφεριν ήταν σαν να έβλεπε κάτι άλλο. Για παράδειγμα το Euro 2020 από θέμα ποιότητας ποδοσφαίρου ήταν κλάσεις ανώτερο απ’ το φετινό. Στη Γερμανία οι ποδοσφαιριστές έμοιαζαν κουρασμένοι, εξαντλημένοι από τα πολλά ματς μέσα στη σεζόν. Ναι, στις εξέδρες επικρατούσε ενθουσιασμός και τα γήπεδα ήταν γεμάτα, όμως σε κάθε μεγάλη διοργάνωση τα γήπεδα είναι γεμάτα. Στο χορτάρι τα πράγματα ήταν διαφορετικά, οι περισσότερες ομάδες δεν απέδωσαν όπως περιμέναμε και υπήρχαν στιγμές που τα ματς ήταν εντελώς βαρετά. Και δεν θύμιζαν σε τίποτα μια τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Εκτός από τους Ισπανούς, οι οποίοι διατήρησαν από την αρχή μέχρι το τέλος μια υψηλή ποιότητα στο παιχνίδι τους και εν τέλει αυτή τους οδήγησε και στην κατάκτηση του τροπαίου.

Το περίμενε κανείς;

Δεν υπήρχαν πολλοί που πίστευαν πως η Ισπανία θα φτάσει μέχρι το τέλος. Μιλώντας για φαβορί πριν απ’ τη διοργάνωση, η Γαλλία, η Αγγλία και η Γερμανία ήταν οι τρεις ομάδες που συγκέντρωναν πάνω τους τα περισσότερα θετικά σχόλια και τα προγνωστικά μιλούσαν για κατάκτηση του τροπαίου μιας εκ των τριών. Ομως οι Ισπανοί πήγαν στο Euro έχοντας κάνει σπουδαία δουλειά, συνδυάζοντας τα νιάτα με την εμπειρία και γνωρίζοντας ότι μπορούν να τους κερδίσουν όλους. Και το έκαναν. Πήραν το τρόπαιο από το δύσκολο μονοπάτι κερδίζοντας και τα τρία θεωρητικά φαβορί. Στα προημιτελικά τη Γερμανία, στα ημιτελικά τη Γαλλία και στον τελικό την Αγγλία. Στον όμιλο είχαν κερδίσει και την Ιταλία. Τι άλλο να έκαναν;

Η μεγάλη απογοήτευση

Θα μπορούσαμε να βάλουμε την Αγγλία εδώ που έφτασε και πάλι στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπιε. Ομως με δύο συνεχόμενους τελικούς και γενικά με καλή παρουσία τα τελευταία χρόνια στις μεγάλες διοργανώσεις, τουλάχιστον από πλευράς αποτελεσμάτων, μοιάζουν πως πλησιάζουν προς την κατάκτηση ενός μεγάλου τροπαίου. Οπότε δεν μπορούμε να μιλήσουμε για απογοήτευση, αν εξαιρέσουμε κάποιους παίκτες όπως ο Φόντεν που μόνος του παραδέχτηκε ότι δεν έπιασε ποτέ την απόδοση που θα ήθελε. Η μεγάλη απογοήτευση στο τουρνουά ήταν η Γαλλία. Δεν κατάφερε να φτάσει στον τελικό, ηττήθηκε στα ημιτελικά από την Ισπανία, αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό. Είναι το επίπεδο του ποδοσφαίρου της, το οποίο ήταν εξαιρετικά χαμηλό. Οι Γάλλοι δεν δημιουργούσαν, δεν σκόραραν, πέτυχαν μόλις ένα γκολ σε «open play» και δεν μπόρεσαν ποτέ να επιβεβαιώσουν πως μπορούν να φτάσουν μέχρι το τέλος. Και σε ατομικό επίπεδο να το δούμε, ο Κιλιάν Εμπαπέ στον οποίο στηρίζονταν πολλές από τις ελπίδες των Γάλλων έκανε το χειρότερο τουρνουά της ζωής του, ο Γκριεζμάν ήταν άφαντος, ο Ντεμπελέ έδειξε λίγα πράγματα. Μόνο ο Καντέ στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.

«Ματωμένη» βασίλισσα

Ως πρωταθλήτρια Ευρώπης πήγε στο Euro η Ιταλία, αλλά η εικόνα της ήταν απογοητευτική. Επαιξε τέσσερα ματς, κέρδισε μόνο το ένα στο οποίο μάλιστα έμεινε πίσω στο σκορ από την Αλβανία (στην πρεμιέρα) αλλά κατάφερε να το γυρίσει. Εχασε από την Ισπανία, προκρίθηκε στους «16» με ένα γκολ στις καθυστερήσεις απέναντι στην Κροατία (1-1) αλλά εκεί βρήκε τους Ελβετούς. Και αν κάποιος… έκρυβε τις φανέλες, δεν θα καταλαβαίναμε ποια είναι η πρωταθλήτρια Ευρώπης και ποια όχι. Η Ιταλία του Σπαλέτι δεν είχε ονόματα άλλων εποχών, είχε ένα ρόστερ πολύ «φτωχό», απουσίαζαν οι προσωπικότητες, απουσίαζαν τα γρήγορα και εντυπωσιακά εξτρέμ, απουσίαζε ένα σέντερ φορ που με τα γκολ του κάνει τη διαφορά. Η κριτική που ασκήθηκε στην Ιταλία ήταν μεγάλη, αλλά όχι άδικη. Ο Σπαλέτι ωστόσο θα συνεχίσει στον πάγκο, με στόχο να παρουσιάσει το συντομότερο δυνατό κάτι καλύτερο, ένα σύνολο που θα πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο για να πρωταγωνιστήσει.

Το εκτυφλωτικό άστρο του Γιαμάλ

Τον περιμέναμε τον Λαμίν Γιαμάλ. Περιμέναμε πως θα δούμε ωραία πράγματα από τον πιτσιρικά, περιμέναμε ότι θα ξεχωρίσει, ανυπομονούσαμε να δούμε πόσο θα τα καταφέρει απέναντι σε πολύ έμπειρους αντιπάλους και σε ματς τα οποία… καίνε. Καλή, χρυσή η La Liga, εκεί που έκανε το… ξεπέταγμά του ο 17χρονος το τελευταίο χρόνο αλλά οι μεγάλες δοκιμασίες είναι αυτές οι διοργανώσεις. Την πέρασε με άριστα και έκανε τον πλανήτη να συζητά για εκείνον. Ο Γιαμάλ σε κάθε του επαφή με την μπάλα σήκωνε την εξέδρα. Το γκολ που σημείωσε στον ημιτελικό με τη Γαλλία ήταν χάρμα οφθαλμών. Σε έναν ημιτελικό EURO, με την ομάδα του πίσω στο σκορ, με το άγχος διάχυτο παντού, αυτός έβγαλε την αθωότητά του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με ένα γκολ – ζωγραφιά λες και έπαιζε στη… γειτονιά του στη Βαρκελώνη. Μια κλειστή ντρίπλα, η μπάλα στο αριστερό, ένα απίθανο πλασέ που την έστειλε στο… παραθυράκι. Ισως το γκολ της χρονιάς, αν υπολογίσουμε ότι ήρθε σε ημιτελικό EURO, με την ομάδα του πίσω στο σκορ και με αντίπαλο μια πολύ μεγάλη ομάδα όπως η Γαλλία.

Ο Γιαμάλ δεν ήταν μόνος του. Η Ισπανία έφτασε ως την κατάκτηση του τροπαίου έχοντας σε εκπληκτική κατάσταση και τον Νίκο Γουίλιαμς, που σημείωσε κρίσιμα γκολ, με ένα εκ των οποίων στον τελικό, ο Ντάνι Ολμο έμοιαζε περισσότερο ώριμος από ποτέ, ενώ έβγαζε και διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Οπως τον Μερίνο, τον άνθρωπο της τελευταίας στιγμής στο ματς με τη Γερμανία που με δική του κεφαλιά στο 120′ χάρισε την πρόκριση. Ή τον Ογιαρθάμπαλ, ο οποίος μπήκε σαν αλλαγή στον μεγάλο τελικό απέναντι στην Αγγλία και ήταν αυτός που σκόραρε για το 2-1 και το οποίο οδήγησε την Ισπανία στην κατάκτηση του 4ου ευρωπαϊκού τροπαίου το οποίο τη φέρνει στην κορυφή των κατακτήσεων.

Οι Σταχτοπούτες ήρθαν για να μείνουν

Τα φώτα πέφτουν στους μεγάλους σε κάθε διοργάνωση τέτοιου είδους, όμως υπάρχουν και ομάδες που αφήνουν αποτύπωμα. Ανεξάρτητα από το πού φτάνουν στο φινάλε, βλέπουμε διάφορες εθνικές που με το ποδόσφαιρό τους και την προσπάθειά τους κερδίζουν και το χειροκρότημα του κοινού. Μία τέτοια ήταν σίγουρα η Αυστρία. Είναι αλήθεια πως δεν έφτασε όσο ψηλά θα μπορούσε, αλλά είναι επίσης αλήθεια πως το ποδόσφαιρο που έπαιξε πολλές φορές θα το ζήλευε και μια μεγάλη ομάδα. Στάθηκε άτυχη και αποκλείστηκε σε ένα καταπληκτικό παιχνίδι στους «16» από την Τουρκία, η οποία επίσης αξίζει το χειροκρότημα για την πορεία της. Με καλό ρόστερ, με δύο νέα παιδιά που μπορούν να γράψουν ιστορία, τον Γκιουλέρ της Ρεάλ και τον Γιλντίζ της Γιουβέντους, οι Τούρκοι αποκλείστηκαν στα ημιτελικά από τους Ολλανδούς λόγω ενός αυτογκόλ!

Η δε Ελβετία για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά κατάφερε να φτάσει στα προημιτελικά. Αφήνοντας μάλιστα έξω κοτζάμ πρωταθλήτρια Ευρώπης όπως η Ιταλία στους «16», παίζοντας πολύ όμορφο ποδόσφαιρο σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά. Αγγιξε την πρόκριση στα ημιτελικά, αλλά αποκλείστηκε στη διαδικασία των πέναλτι από την Αγγλία. Αυστρία, Ελβετία και Τουρκία ήταν οι ευχάριστες εκπλήξεις, το ίδιο και η Σλοβενία που κανείς δεν περίμενε ότι θα περάσει από τη φάση των ομίλων. Αντίθετα, το Βέλγιο ήταν και πάλι μία από τις μεγάλες απογοητεύσεις της διοργάνωσης.