CUM’A   SOHBETİ  ( 6 /  13  )

Merhum,   Beyağabey,  enterne  edilip,  esir  alındıktan  sonra,  yaşayan   bir  ölü,  sadece  nefes  alıp-veren  birisi  haline   getirilince,  son   zamanlarda,  İnternet  Vasatına   intikal  ettirilen, İsim   ve  harf  toto’lu   yazılara  bakılırsa,  İstanbul’daki,   ba’zı, kurs-  yurt’ların   üst  seviyedeki    idarecileri,    “Beyağabey,  şöyle  buyurdu,  böyle  buyurdu,”  diyerek,  Câmia’mızı   kendi    irade   ve   talepleri  istikametinde,  yılarca,   idare  etmişler.  Ba’zı   bölge   idarecileri,    kendi   aralarında,  “ Konya  Gurubu, İstanbul  Gurubu,”  diye   gurublar  teşkil  etmişler,   aralarından  ba’zılarını  kendi   gurubları  içerisinden  “ Naib”  ilân  etmişler.   Bilindiği  üzere,  1995  Yılı’nın   ortalarına   kadar,  uzun  yıllar,  Hüseyin  Kumaş   Hoca’mız,  Beyağbey’in    ma’iyyetinde,  sanki  yardımcısı,  Naibi  gibi   hizmet  etmişti.    Öyle  anlaşılıyor  ki,  bu  dönem’de  onu  da  devredışı   bırakmışlar...

Beyağabey’in  Daha   önceleri,  formüle   ettiği  “ Kendisinden   sonra, Beytü’l- mâle   el   uzatmamış,   herhangi   bir  şaibe’ye  bulaşmamış,  hakkında  dedikodu  mahiyetinde  bile  konuşulmamış,  idarecilerden,   bir  istişare  hey’eti  teşkil  edilsin, bu  hey’et   arasında,  herhangi   bir  imtiayazları  olmamak  kaydıyla, müsâvî     şart’lara  salahiyyete  sahib  olarak, Tedris  hizmetlerinde,  Ahmed   Arif,  Beytü’l-  mâl  ve  diğer  malî    işlerle  ve  te’sisleşme  iştigal  etmek  üzere,  Mehmed   Beyazıd   vazifelendirilebilir,”  formülünden  bi’lahere  rücu’  etmişti. Öyle   anlaşılıyorki,   guruplar   bu  formülü  de  hiç   dikkate  almamışlardır.

İkbal   ve   istikballeri   için  bir  gurup, Ahmed   Arif,  diğer  bir  gurup  da  Mehmed  Beyazıd   etrafında   kümelenmişler, bir   serî    buluşmalar,  toplantılar,  Kuru  Fasulye  partileri  derken, Ahmed  Arif  taraftarları   baskın  çıkmış,   Ahmed   Arif’in   va’ad’ları   kendilerini  tatmin  etmişti.  Ahmed  Arif,   onlara,  “ Sizlerle  istişare   etmeden,  hiçbir   karar   almayacağım,  kimseyi  göreve  getirmeyeceğim, kimseyi  göverden   almayacağım, ilk  işim,  Yolumuzun  esaslarına  yeniden  dönmek,  bid’atlerel  mücadele  etmek  olacaktır. Bizim   en  esaslı  övazifelerimizden  birisi,  Tedris  hizmetleridir,  son  zamanlarda  za’afa  uğradığı   hepimizin  ma’lûmudur,  ilk  işlerimden  birisi  de  bu  za’afı  gidermek  olacaktır,”  demişti.

Heyhât!  Ki,  Ahmed   Arif   idareyi  ele  geçirinice, ilk  iş   olarak, “ kendileriyle,   istişare  ederek,  idare  edeceğim,”    dediğ   kimseleri   hizmetten   uzaklaştırdı,  etrafını, Beyağabey’in  “  Tevâguşlar,”  diye  tavsif   ettiği, goygoycular,  yalakalar,   dalkavukları   sardılar.  

Ahmed   Arif’in   istişare   ettiği  hey’et,  Kendisine, “ Siz,  Efendi   Hazret’lerinin  kızı   tarafından,  sıhriyyet  bakımından  torunusunuz, anca, tahsiliniz,  yetiştirilmeniz  ciheti  i’tibariyle, Hazreti   Üstaz’ımızın,  ne  zâhrî   İlminin   ne  de   Bâtınî   Veche’sinin  ma’nevî  Tasarrufu’nun  varisisiniz.  Bu  bakımdan,  siz  de  aramızda  bulunun,  ama,  eşietler  arasından  bir  adım  öne  çıkmayınız.Tecrübeli  ağabeylerle  birlikte,  Câmia’mızı   idare  edelim. Kaldı z ki,  idare  değil, Çünkü,  Hazreti   Üstaz’ımızın  idare  ve   tasarrufları  bi’temâmihâ     ve  bi’ kemâlihâ, üVEYSΠ olarak  devam  ettiğine  göre,  idare  etmek  değil, müdahalelerle  fesada  uğratmamak...

Öte   yandan   Ahmed   Arif  de,  kendisini  müsâvî’ler   arasından  bir  adım  öne  çıkaranlara,- Merhum,  Beyağabey’in, vuku’  bulacak  ba’zı  tereddüt   ve  tevehhümleri  izale  için,  sık  aralıklarla  tekrâren   ve   tekrâren,  ifade  buyurduğu  gibi, “  Benim,  sizlerden  herhangi  birinizden  hiçbir   farkım  yoktur: Tek  farkım, Hazreti   Üstazımızı,  sizlerin   ba’zılarınzdan   önce  bulmam  ve  kapılanmam,  bir  de  hasbe’l-kader, damadı  olma  şerefine  nail  olmamdır. Ben, Hazreti  Üstazımızın  zâhirî    ve   bâtınî   ilim’llerini  varisi  değilim,gerçek  ma’na’da  ma’nevî   vechesine, Hakîkî   tasarruflarına  da  hakkıyla  vakıf  değilim,”  buyurduğu  gibi,-  “  Ben,  sıhriyyet  bakımından  Hazreti   Üztazımızın   torunu  olabilirim, ancak, ben, Hazreti   Üstazımızın  zâhirî   ilim’lerinin  de   bâtınî  ilimlerinin  ve  ma’nevî  tasarruflarının  da  vârisi  değilim, Sizler   beni   müsâvî’ler   arasından  idare  için  her  ne  kadar  bir  adım  öne  çıkardınız  ise  de,  aslında,  benim  sezlerden  herhangi  bir  farkım  yoktur,”  deseydi,  diyebilseydi,  bugün  çok  farklı  yerlerde  olurduk,  çok  daha  farklı  şeyler  konuşuyor,  yazıyor,  olurduk.

“  Emîn  müsteşarlarla,”  istişare  eden  yanılmaz. Cenab-ı   Hakk, “  O  vakit   Allah’tan  bir  rahmet  ile   onlara   yumuşak   davrandın!  Şâyet   sen   kaba   katı  yürekli   olsaydın,  hiç   şüphesiz,  etrafından   dağılıp   giderlerdi.  Şu   halde   onları  affet,   bağışlanmaları   için  du’a   et: İş   hakkında  onlara  d7anış(  onlarla  istişare  et.  Kararını   verdiğin  zaman  da   artık,   Allah’a   dayanıp   güven.   Çünkü  Alah,   kendisine   dayanıp   güvenenleri  sever.” ( Âl-i   İmran/ 3/ 159 )

Görüleceği  üzere, Cenab-ı  Hakk,  vahiy   ile  te’yid  ettiği  Resûlüne,  Ashabıyla,  kendisine  inananlarla  dünyevî   işler  hususunda  istişare  etmeyi  emr’ediyor. İstişare  sonunda,  kat’î    kararı  verdiğinde,  artık, Allah’a  tevekkül  edip  yoluna  devam  et,” buyurmuştur.

Oysaki, Ahmed   Arif,   “  Emîn  müsteşarlar,”  ve  ehilleriyle  istişare  etmek  yerine  burnunun   doğrultusunda  tek  başına  hareket  etmiş,   bununla  da  yetinmemiş, ba’zı  mahfillerin  kontrolüne  girmişti.