«Πράσινο» φως στην Ουκρανία για ATACMS – Αμερικανός αναλυτής εξηγεί γιατί πρέπει να ανησυχούμε

Πρόσφατα, ανώτεροι Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι για τα ουκρανικά χτυπήματα στη Ρωσία «υπάρχουν γραμμές που χαράξαμε», με προσοχή «για να μην θεωρηθούμε ότι είμαι σε ανοιχτή σύγκρουση με τη Ρωσία». Οι πρόσφατες εξελίξεις όμως στενεύουν τα περιθώρια για κρατηθούν τα προσχήματα.

Υπενθυμίζεται ότι την περασμένη Τετάρτη, 11 Σεπτεμβρίου,  ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν άφησε να εννοηθεί ότι η χώρα του θα άρει τους περιορισμούς στην Ουκρανία, λέγοντας ότι η κυβέρνησή του «εργάζεται» προκειμένου το Κίεβο να μπορεί να πλήξει ρωσικούς στόχους με αμερικανικά όπλα μακράς εμβέλειας, δηλαδή τους περίφημους ATACMS.

Πρόκειται για υπερηχητικούς πυραύλους κατευθυνόμενους από υπολογιστή με βεληνεκές πάνω από 300 χλμ, όσο περίπου απόσταση Λαμία-Θεσσαλονίκη. Αν και δεν μπορούν να φτάσουν τη Μόσχα, ωστόσο, θα μπορούσαν να χτυπήσουν τις ρωσικές πόλεις Κουρσκ, Βορονέζ και Ροστόφ.

Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο η εμβέλεια, καθώς για τον πρώην αρχισυντάκτη και αναλυτή των Financial Times και The Weekly Standard, Κρίστοφερ Κάλντγουελ, η προσφυγή στους ATACMS θα ισοδυναμούσε με απευθείας συμμετοχή των ΗΠΑ, χαρακτηρίζοντάς τη «μια απερίσκεπτη διέλευση σε κατάφωρο πόλεμο».

«Για να δείτε γιατί συμβαίνει αυτό, πρέπει να κατανοήσετε τον τρόπο λειτουργίας του ATACMS» εξηγεί ο ίδιος. Αυτό που κάνει το ATACMS θανατηφόρο δεν είναι μόνο το ωφέλιμο φορτίο και η ταχύτητά τους, αλλά η στόχευση GPS. Το όπλο χρησιμοποιεί ένα αποκλειστικό σύστημα που ελέγχουν οι ΗΠΑ, βασιζόμενο σε δορυφόρους που διευθύνονται από τον αμερικανικό στρατό που λειτουργούν μαζί σε πραγματικό χρόνο» λέει ο Αμερικανός αναλυτής.

Μπορεί μεν η κυβέρνηση Μπάιντεν να προσπάθησε να καθησυχάσει τον κόσμο ότι οι Ουκρανοί θα πρέπει πρώτα να δώσουν στις ΗΠΑ μια λίστα στόχων, ώστε να λάβουν έγκριση, ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα πλήγματα δεν μπορούν να γίνουν χωρίς αμερικανικά χέρια εξηγεί ο Κάλντγουελ.

«Ένα πλήγμα από ATACMS δεν είναι απλώς ηθική ή υλική υποστήριξη για έναν φίλο, ο οποίος μπορεί να έχει δίκιο ή άδικο για τον πόλεμο» λέει ο ίδιος, αλλά, «μια θανατηφόρα, αναμφισβήτητη πράξη πολέμου με αμερικανική υ[πογραφή».

Ο Κάλντγουελ μάλιστα θεωρεί ότι η αμερικανική αυτή πράξη έλαβε ήπιας απάντησης από τον Πούτιν, συγκριτικά με αυτό που μπορεί να κάνει η Ρωσία.

«Η Ρωσία εξακολουθεί να έχει περισσότερες πυρηνικές κεφαλές από οποιαδήποτε χώρα στον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ. Ο Πούτιν προσπάθησε να υπενθυμίσει σε όσους σκοτώνουν τους στρατιώτες του αυτό το γεγονός καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Αλλά οι διανοούμενοι του κατεστημένου της εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον αισθάνονται τυχεροί. Έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι ο Πούτιν «μπλοφάρει»» λέει ο Αμερικανός αναλυτής.

«Ίσως έχουν δίκιο» προσθέτει, «αλλά μια πυρηνική ανταλλαγή δεν είναι το μόνο κακό αποτέλεσμα που θα μπορούσε να προκύψει από μια τέτοια απερίσκεπτη στρατιωτική περιπέτεια».

Αυτό που ανησυχεί, επιπλέον, τον Κάλτνγουελ είναι πως σε μια τέτοια στιγμή, ενώ ο Τζο Μπάιντεν έχει κριθεί μη ακατάλληλος για να ανταποκριθεί στα προεδρικά του καθήκοντα, άραγε ποιος παίρνει τόσο κρίσιμες αποφάσεις στην κυβέρνηση κλιμακώνοντας τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας φέρνοντας τις ΗΠΑ πιο κοντά στην ενεργό εμπλοκή της;