Πρόεδρος

Παρότι κακές αριστερές γλώσσες λένε πως ζει επιτέλους τον μύθο του, καθήμενος σε μια καρέκλα στο κομματικό προσκήνιο, ο εκτελών χρέη προέδρου της συριζαϊκής ΚΟ ανησυχεί για το μέλλον του προοδευτικού χώρου. Αγωνιά για τη συσπείρωσή του και προσδοκά την εκλογική του συμπαράταξη. Γι’ αυτό, όχι μόνο θέλει να συμμαχήσει με το ΠΑΣΟΚ μέσα στη Βουλή προκειμένου να πετύχουν την κατάργηση της τεκμαρτής φορολόγησης στους ελεύθερους επαγγελματίες, αλλά επιθυμεί και να έρθουν πιο κοντά τα δύο κόμματα με αφορμή την προεδρική εκλογή του 2025. Πώς;

Κατά την άποψή του, μια τέτοια συμπόρευση είναι εφικτή εφόσον προταθεί για ΠτΔ «ένα στέλεχος που προέρχεται από την Αριστερά ή τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο» – απροπό, έσπευσε να εξηγήσει ότι δεν εννοεί τον Τσίπρα ώστε να μην παρερμηνευτούν οι προθέσεις του και οι άσπονδοι εσωκομματικοί του φίλοι υποθέσουν πως σχεδιάζει να βγάλει σε τιμητική αποστρατεία τον «ιστορικό ηγέτη» του ΣΥΡΙΖΑ. Η συζήτηση για το όνομα του επόμενου ΠτΔ, στην οποία επιχείρησε να πάρει μέρος, είναι πράγματι άκαιρη, αφού το Κοινοβούλιο θα κληθεί να τον ψηφίσει το αργότερο μέχρι τα μέσα του επόμενου Φεβρουαρίου.

Χαρακτήρας

Και είναι και άκομψη για τη νυν κάτοχο του ανώτατου αξιώματος. Παρ’ όλα αυτά, μια κουβέντα γύρω από τα θεμελιώδη στοιχεία της μεθόδου με την οποία τα κοινοβουλευτικά κόμματα καταλήγουν στο πρόσωπο το οποίο θα ενσαρκώσει τον θεσμό είναι χρήσιμη. Ενδεχομένως και διαφωτιστική για τον χαρακτήρα του ελληνικού κομματικού συστήματος. Μέχρι τώρα ο άγραφος κανόνας της Μεταπολίτευσης ήθελε τον υποψήφιο που προτείνει η κυβέρνηση να προέρχεται από την αντίπαλη παράταξη. Η σοφία της μεθόδου είναι οφθαλμοφανής: έτσι οι πολιτικές δυνάμεις έστελναν το μήνυμα της μέγιστης δυνατής τους συνεννόησης για την κατ’ εξοχήν υπερκομματική θέση.

Βέβαια, μέχρι το 2020 υπήρχαν και οι περιορισμοί του Συντάγματος. Οι 180 ψήφοι και το ενδεχόμενο διάλυσης της Βουλής αν δεν συγκεντρώνονταν στην τρίτη ψηφοφορία τα ⅗ του συνόλου των βουλευτών ανάγκαζαν τους επαγγελματίες της πολιτικής να αναζητήσουν κοινό έδαφος. Σε λίγους μήνες, όμως, ούτε ο Πρωθυπουργός θα οφείλει να βρει υποψήφιο που θα τύχει διακομματικής αποδοχής, ούτε η αντιπολίτευση να εμφανιστεί ανοιχτή σε μια συμφωνία. Για πρώτη φορά καμιά πλευρά του πολιτικού φάσματος δεν είναι υποχρεωμένη να χτίσει το προφίλ της διαλλακτικής ακόμη και με τακτικισμούς. Επομένως, θα φανεί ποιος πραγματικά έχει δυσανεξία στη συναίνεση και ποιος όχι.