“Benim gibi göründüğünüzde, insanların bakmasına alışırsınız. Dürtüklemeler, işaret etmeler ve kibrit çöpü bacaklarımı incelerken aralarında fısıldaşmalar… Vücudum harap olmuş olabilir ama kulaklarım değil. Hakkımsa söylediklerini duyabiliyorum Ağlamamaya çalışarak eve kaçıyorum ve o günün geri kalanında kendimi garip bir şekilde ucube gibi hissederek saklanıyorum. İşte anoreksiyanın yaptığı budur; bedeninizi ve ruhunuzu yiyip bitirir, zihninizi ele geçirir.”