Η υπεραξία του τσαμπουκά
Πρώτα απ’ όλα να ζητήσω συγγνώμη για τη χρήση της λέξης «τσαμπουκάς» στον τίτλο. «Μυρίζει» μούχλα και εϊτίλα, αφήστε που δεν μου άρεσε ακόμη και τότε που ήταν σε πλήρη χρήση. Δεν μπορώ όμως να βρω την αντίστοιχη στα σύγχρονα. Βέβαια, η γιαγιά μου έλεγε μια φράση που ταιριάζει ακόμη καλύτερα. «Κάνε με τρελό να με φοβάται ο κόσμος».
Αυτό ακριβώς. Το επιθετικό «έξω φρενών» σήμερα είναι τρεντ έστω και αν καμουφλάρεται με ένα υποτιθέμενο χιούμορ. Η αγορά του Διαδικτύου έχει γεμίσει από μπλουζάκια, τσαντάκια, κονκάρδες, κούπες, φλιτζάνια, ποτήρια, πιάτα, θερμός και ό,τι άλλο με ατάκες που παραπέμπουν σε ένα άτομο έτοιμο να τα κάνει όλα λίμπα. Για παράδειγμα, «Μη μου μιλάτε, έχω τα νεύρα μου», «Δεν είμαι εγώ κακός, εσείς είστε ηλίθιοι», «Να μην αγχώνομαι; Ναι μωρέ δεν το είχα σκεφτεί», «Αει σιχτίρ», «Είμαι μπιτσάρα και μου αρέσει», «Δεν έχω πιει ακόμη καφέ, να προσέχετε», «Ούτε λέξη παραπάνω», «Με λένε Κρουέλα και πουλάω τρέλα». «Σας μισώ όλους». Και για να έχει γεμίσει με τέτοια η συγκεκριμένη αγορά, σημαίνει ότι πουλάνε.
Ναι, ξέρω, χιούμορ. Αλλά το χιούμορ, που έχει κι αυτό τις μόδες του, αποτυπώνει μία τάση και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ίσως και μία ανάγκη της κοινωνίας. Να κάνει την επιθετικότητα, την αγενή συμπεριφορά, την έκρηξη των νεύρων, ακόμη και δι’ ασήμαντο αφορμή, στυλ. Μην πω ότι, μιλώντας με φίλους και γνωστούς, κάποιες γυναίκες (ανεξαρτήτως ηλικίας) θεωρούν ότι αυτό τους προσδίδει γοητεία. Εξού και ένα ακόμη σλόγκαν που τώρα το θυμήθηκα: «Για γατούλες αλλού. Εγώ είμαι σκύλα».
Και δεν είναι μόνο τα λόγια και τα σλογκανάκια. Είναι και το ύφος. Παρατηρώ τις φωτογραφίες των νέων (ή αυτών που θέλουν να μοιάζουν με νέες) γυναικών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οκτώ στις δέκα ποζάρουν παρά πολύ θυμωμένες ή συνοφρυωμένες σαν να τις χτυπάει η γόβα στο κότσι. Οχι wild που ήταν στη μόδα την εποχή του Nitro. Φουρκισμένες. Και δεν συμβαίνει μόνο με τις γυναίκες. Πάνε και δίνουν, ειδικά οι σελέμπριτις, τόσα λεφτά για να βάλουν στα δόντια τους προσόψεις, καπλαμάδες, πατητές τσιμεντοκονίες και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο, αλλά το χαμογελάκι το τσιγκουνεύονται. Ακόμη και αυτό που, πολύ απλά, λέγαμε «χαρά», σήμερα το λέμε «θετική ενέργεια» που προσπαθεί να επιβληθεί ως πρόσταγμα διαιτητή σε ομάδα Γ’ Εθνικής.
Είναι ένα είδος σύγχρονου τσαμπουκά; Είναι τα κατακάθια του «μεγάλου θυμού» που ταλαιπωρεί τη χώρα εδώ και δεκαπέντε, σχεδόν, χρόνια; Είναι απλώς μια μόδα; Είναι ο πολύ μακρινός απόηχος ενός αλμοδοβαρικού σύμπαντος έτσι όπως αποτυπώνεται στο «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης»; Λίγο απ’ όλα θεωρώ. Αλλά επειδή έκανα κι εγώ δώρο στον εαυτό μου μία κούπα που απαγορεύει στους «ηλίθιους» να εισβάλλουν στο προσωπικό μου space, ελπίζω όλο αυτό να μείνει στα έστω και φαρδιά όρια του χιούμορ.
Τα μικρά και σημαντικά
Ιστορίες, φασαρίες, πού είσαστε μωρέ παιδιά. Κουβέντες, πολλές κουβέντες για τον νόμο περί ισότητας στον γάμο, για το αν αποτελεί ή όχι κεφάλαιο της woke ατζέντας (κατά τη γνώμη μου όχι, όπως έγραφα και χθες) και άλλα σχετικά. Ακόμη και στη διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά από τη Νέα Δημοκρατία, ο συγκεκριμένος νόμος μπορεί να ήταν το «πιστόλι», η «σκανδάλη» ή ο «κόκκορας».
Πέρα όμως από τους τίτλους υπάρχει και η πραγματική ζωή. Και εκεί έχουν συντελεστεί βήματα που, ομολογουμένως, δεν περίμενα ότι θα γίνουν τόσο νωρίς. Είδα τις προάλλες στο ριάλιτι του Star που στήνει τα ερωτικά «πρώτα ραντεβού» μεταξύ αγνώστων, δυο γκέι αγόρια. Να μοιράζονται την αμηχανία της πρώτης φοράς, κάπου ανάμεσα στη συστολή και στη λαχτάρα. Και την επόμενη, στο τηλεπαιχνίδι του Mega «The Chase», ένας παίχτης μίλησε πολύ χαλαρά για τον σύντροφό του. Ακόμη κι αν μόνο αυτά τα τρία άτομα ένιωσαν ότι μπορούν να «εκτεθούν», αξίζει ο νόμος. Διότι η έκθεση είναι ουσιαστική ελευθερία.