Θα πρέπει να έχει πυρηνικά όπλα η Ουκρανία;
Μετά την πρόσφατη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, η Αλεξάντρια Οκάσιο-Κόρτεζ, Δημοκρατική βουλευτής από τη Νέα Υόρκη, απηύθυνε δημόσια έκκληση σε όσους είχαν ψηφίσει τόσο εκείνη όσο και τον Τραμπ.
Ηθελε να μάθει ποιο ήταν το κίνητρο μιας τέτοιας φαινομενικά ασυνεπούς επιλογής – η απάντηση που άκουσε πιο συχνά ήταν πως εκείνη και ο Τραμπ φαίνονταν πιο ειλικρινείς, ενώ η αντιπρόεδρος Κάμαλα Χάρις έδειχνε υπολογίστρια.
Ηταν μια γόνιμη άσκηση και μπορούμε να ζητήσουμε το ίδιο από τους αριστερούς που υποστηρίζουν τόσο τους Παλαιστίνιους όσο και τη Ρωσία.
Η Μόσχα βομβαρδίζει πόλεις της Ουκρανίας μέχρι να μοιάζουν με τη Γάζα, και όπως τα δεξιά κόμματα στην κυβέρνηση του Ισραήλ θέλουν να δημιουργήσουν ένα Μεγάλο Ισραήλ, το Κρεμλίνο ελπίζει να δημιουργήσει μια Μεγάλη Ρωσία.
Το εξολοθρευτικό σχέδιο της Ρωσίας θα πρέπει επομένως να παραμένει στο επίκεντρο κάθε φορά που αξιολογούμε τις εξελίξεις στο έδαφος.
Πρόσφατα η Ουκρανία εκτόξευσε έξι πυραύλους ATACMS σε στρατιωτική εγκατάσταση στην περιοχή Μπριάνσκ (δίπλα στα ουκρανικά σύνορα).
Καθώς ορισμένοι από αυτούς γύρω από τον Τραμπ κατηγορούν ήδη τον Μπάιντεν ότι έκανε ένα επικίνδυνο βήμα προς έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, είναι δίκαιο να πούμε ότι η Ουκρανία το παρατράβηξε; Εχει διαταράξει την εύθραυστη ισορροπία που κράτησε τη σύγκρουση περιορισμένη;
Πριν φτάσει κάποιος σε αυτό το συμπέρασμα, πρέπει να θυμάται ότι οι ΗΠΑ επέτρεψαν στην Ουκρανία να στοχεύσει τοποθεσίες κυρίως στο Κουρσκ, τη συνοριακή περιοχή από την οποία η Ρωσία εξαπολύει πολλές από τις επιθέσεις της εναντίον ουκρανικών θέσεων.
Επιπλέον, θυμηθείτε ότι η Ρωσία είχε κλιμακώσει τη δική της εκστρατεία κατά της Ουκρανίας λίγες μέρες νωρίτερα, καλύπτοντας ολόκληρη τη χώρα με επιθέσεις με drone και πυραύλους εναντίον μη στρατιωτικών ενεργειακών υποδομών λίγο πριν από την έναρξη του χειμώνα.
Ενώ έξι ουκρανικοί πύραυλοι προκάλεσαν πανικό σε όλο τον κόσμο, η συστηματική καταστροφή της ουκρανικής υποδομής από τη Ρωσία έχει ομαλοποιηθεί – όπως και η καταστροφή της βόρειας Γάζας από το Ισραήλ.
Η κατάσταση είναι παράλογη.
Η Ρωσία, έχοντας ξεκινήσει έναν κατακτητικό πόλεμο ενάντια στον ειρηνικό γείτονά της, θέλει τώρα να κρατήσει το δικό της έδαφος έξω από τον πόλεμο και κατηγορεί την Ουκρανία, το θύμα, για «επέκταση» της σύγκρουσης.
Εάν η Ρωσία είναι σοβαρή για το νέο της δόγμα για τα πυρηνικά, ας προσφέρουμε ένα εξίσου σοβαρό αντιδόγμα:
Εάν μια ανεξάρτητη χώρα δεχθεί επίθεση με μη πυρηνικές δυνάμεις από μια πυρηνική υπερδύναμη, οι σύμμαχοί της έχουν το δικαίωμα – ακόμη και το καθήκον – να της παρέχουν πυρηνικά όπλα ώστε να έχει την ευκαιρία να αποτρέψει μια επίθεση.
Λέγεται συχνά ότι ο Πούτιν επιθυμεί επιστροφή στη Σοβιετική Ενωση και τον σταλινισμό.
Ομως αυτό δεν είναι σωστό.
Αντίθετα, το καθεστώς του συντηρείται από ένα όραμα της αυτοκρατορικής εποχής πριν απ’ το 1917, όταν η ζώνη επιρροής της τσαρικής Ρωσίας περιλάμβανε όχι μόνο την Πολωνία αλλά και τη Φινλανδία.
Ο χρόνος θα δείξει αν ο νεοτσαρισμός του Πούτιν είναι κάτι περισσότερο από ένα όνειρο. Στον αναδυόμενο πολυπολικό κόσμο, η άνοδος ισχυρών αυτοκρατοριών, η καθεμία με τη δική της ζώνη επιρροής, είναι αρκετά πιθανή.
Ενώ ο Πούτιν ανακοίνωσε το νέο πυρηνικό του δόγμα το BBC ανέφερε ότι «η ατμοσφαιρική ρύπανση στο Νέο Δελχί έχει εκτοξευθεί σε εξαιρετικά σοβαρά επίπεδα, πνίγοντας τους κατοίκους και βυθίζοντας την πόλη σε πυκνή αιθαλομίχλη».
Ενώ η Ρωσία κροταλίζει την πυρηνική της σπάθη, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι δυσκολεύονται να αναπνεύσουν.
Τα ΜΜΕ μας σαλπίζουν τη χρήση δυτικών όπλων κατά της Ρωσίας ως «έκτακτες ειδήσεις» στην πρώτη σελίδα και οι αριστεροί μας που κλείνουν τα μάτια θεωρούν την «υπερβολική» άμυνα της Ουκρανίας ως επικίνδυνη κλιμάκωση. Μια απειλή για την ίδια την επιβίωσή μας, ωστόσο, μετά βίας αξίζει να αναφερθεί.
Ο Σλαβόι Ζίζεκ είναι καθηγητής Φιλοσοφίας στο European Graduate School, διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Επιστημών Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και συγγραφέας. Πολλά βιβλία του κυκλοφορούν στα ελληνικά, με πιο πρόσφατο το «Απαντήσεις δίχως ερωτήματα» (εκδ. Πλέθρον, 2018).