Θανατηφόρα ανικανότητα
Θανατηφόρα ανικανότητα
Η νέα αποκάλυψη, ότι παραλίγο να είχαμε «νέα Τέμπη» στην Πιερία, βάζει την κυβέρνηση μπροστά σε κεφαλαιώδους σημασίας πολιτικό πρόβλημα: πόση ανευθυνότητα μπορεί να αντέξει η κοινωνία στους σιδηροδρόμους; Πόσο «ωχαδερφισμό» και «εντάξει, μωρέ, δεν έγινε και τίποτε»;
Επιτέλους, ας καταλάβει ότι τα ψέματα τελείωσαν. Το πρόβλημα δεν λύνεται με μία ακόμη ΕΔΕ για να διαπιστωθούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες παραλίγο να συμβεί ένα νέο τραγικό δυστύχημα στο σιδηροδρομικό δίκτυο. Εδώ είναι προφανές ότι ολόκληρο το σύστημα ρετάρει. Επικίνδυνα. Κι αφού ρετάρει κατά τρόπο εγκληματικό, από τον οποίο κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές, ας επιχειρήσει, επιτέλους (!), κάτι δραστικό. Στην τελική, ας διακόψει εντελώς τις σιδηροδρομικές συγκοινωνίες μέχρι αυτές να καταστούν απολύτως ασφαλείς. Μπορεί να έχει – και θα έχει – σοβαρό οικονομικό κόστος μια τέτοια απόφαση, μπορεί να χρεωθεί και εκείνη πολιτικό κόστος, αλλά αν είναι να σωθεί έστω και ένας άνθρωπος, ας προχωρήσει.
Αυτό που δεν μπορεί να κάνει είναι να κάθεται με σταυρωμένα χέρια και να παρακολουθεί αμέτοχη να εξελίσσεται ένας φαύλος κύκλος λαθών, παραλείψεων, ανευθυνότητας και εν τέλει θανατηφόρας ανικανότητας!
Ελεος, πια!
Η ομολογία και το μαχαίρι
Υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια στο βιβλίο της Ανγκελα Μέρκελ «Ελευθερία», που κυκλοφορεί και σε μας από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, και αφορά τα ελληνικά πράγματα, και ιδιαίτερα το πώς φτάσαμε στην κρίση του χρέους. Αλλά όχι αυτή για την οποία πανηγυρίζουν οι συριζαίοι, ότι δικαιώνει τον πρόεδρο Αλέξη, τον απόμαχο, τον βετεράνο, και τους χειρισμούς του. Η μεγάλη αλήθεια εξαιτίας της οποίας υπέφερε ένας ολόκληρος λαός, και εξακολουθεί να υποφέρει κυρίως εξαιτίας της, είναι αυτή που ομολογεί σε κάποια φάση, ότι «δεν ήταν πρόθυμη να βοηθήσει την Ελλάδα προτού παρουσιάσει ένα αξιόπιστο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων».
Αυτό που δεν ομολογεί όμως είναι ότι ποτέ δεν έδωσε χρόνο στην πρώτη κυβέρνηση που διαχειρίστηκε την κρίση του χρέους, στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, να καταστρώσει ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και μεταρρυθμίσεων. Του έβαλε από την πρώτη στιγμή το μαχαίρι στον λαιμό, απαιτώντας ένα πρόγραμμα «εδώ και τώρα», με αποτέλεσμα να βραχυκυκλωθεί ολόκληρη η κυβέρνηση, κι ο Γιώργος μαζί, που δεν καταλάβαινε, δεν μπορούσε να συλλάβει με το μυαλό του, σε τι περιπέτεια έμπαινε η χώρα…
Ο Γιώργος, νομίζω το έχω ξαναγράψει, πίστευε ότι θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα με τέσσερα πέντε τηλεφωνήματα ή συναντήσεις με διεθνείς παράγοντες. Και μόλις την άνοιξη του 2010 αντιλήφθηκε το μέγεθος της επερχόμενης καταστροφής…
Ο γιος που θα ήθελε
Σε ό,τι τώρα αφορά την ιδιαίτερα καλή εικόνα που φιλοτεχνεί για τον πρόεδρο Αλέξη, τον απόμαχο, η φράου Ανγκελα, δεν έχω να πω πολλά. Μόνο ένα. Το εξής: ήταν, όπως αποδεικνύεται, και αυτή θύμα της τάσης που χαρακτηρίζει τα ηλικιωμένα άτομα να πέφτουν θύματα ενός καλοσυνάτου νεαρού, ο οποίος είναι έτοιμος, «όλος αφτιά», να ακούσει συμβουλές από μεγαλύτερα σε ηλικία άτομα, έμπειρα, επιτυχημένα και ως εκ τούτου πεπειραμένα σε δύσκολους χειρισμούς.
Ο πρόεδρος Αλέξης είχε μια μαεστρία σε αυτό. Εμείς εδώ το ξέραμε από τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισε πολιτικούς και οικονομικούς μεγαλοπαράγοντες της δημόσιας ζωής και εκείνοι με προθυμία τού παρείχαν τις συμβουλές τους. Του μιλούσαν στοργικά, όπως ο πατέρας στον γιο ή ο παππούς στον εγγονό. Εκείνος τους άκουγε με προσοχή, αυτοί έμεναν με την εντύπωση ότι όσα του σύστησαν θα τα εφαρμόσει, κι εκείνος φυσικά έκανε ό,τι του κατέβαινε στο μυαλό, με τα γνωστά αποτελέσματα. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες και ονόματα, γιατί ορισμένοι δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή, αλλά ήταν κοινό μυστικό στην Αθήνα εκείνα τα χρόνια το πόσο χειριστικός ήταν με τους «γέρους» ο τύπος.
Το ίδιο έπαθε και η Μέρκελ. Ο Τσίπρας ήταν ο γιος που θα ήθελε να έχει και δεν έχει. Αφού έφτασε στο σημείο να μας πει, καταγοητευμένη, ότι μίλαγε (ο Τσίπρας!!) και «καλά αγγλικά» – δηλαδή, ούτε που άκουγε τι της έλεγε. Ετσι, σαν παιδί της, που τον αντιμετώπιζε…
Μπαλαμούτι και «ματσακονιά»
Ο φίλτατος Ανδρέας Δρυμιώτης είχε από νωρίς το βράδυ της Κυριακής επισημάνει ότι κάτι γίνεται με τα αποτελέσματα των εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ, με αυτά που ανακοινώνονται, τον αριθμό των συμμετεχόντων, τις ψήφους που παίρνει κάθε υποψήφιος κ.λπ. Και είχε χρησιμοποιήσει τον όρο… «μπαλαμούτι» (στη γλώσσα slang, ο όρος σημαίνει απάτη, ψέμα, κόλπο, στη δε χαρτοπαιξία, μπλόφα) προκειμένου να περιγράψει το πρωτοφανές για εκλογές, τα ποσοστά να είναι σε απόλυτους αριθμούς, χωρίς δεκαδικά στοιχεία.
Οπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε, όταν ανακοινώθηκαν τα υποτιθέμενα τελικά αποτελέσματα, αυτά ήταν στην περιοχή των όσων αρχικά είχαν ανακοινωθεί, αλλά με την προσθήκη δεκαδικών στοιχείων, προφανώς για τα μάτια του κόσμου. Και έπειτα από την παρέμβαση του Ανδρέα.
Πρέπει να πω ότι θα δικαιώσω τον Δρυμιώτη. Σύμφωνα με ένα πρακτικό ψηφοφορίας (από τη Β’ Πειραιά) που έφτασε στα χέρια μου, σημειώνονται τα ακόλουθα καταπληκτικά, προσέξτε: Ψήφισαν 225. Εγκυρα 224, Λευκά 2, Ακυρο 1. Το όλον δηλαδή… 227. Ενώ ψήφισαν (υποτίθεται…) 225! Και πάμε τώρα και στους σταυρούς. Ελαβον: Γκλέτσος 1, Πολάκης 100, Φάμελλος 114, Φαραντούρης 7. Τουτέστιν 222 σταυροί, επί 224 έγκυρων ψηφοδελτίων!!! Ητοι μπαλαμούτι, και «ματσακονιά» μαζί (στη γλώσσα slang, ματσακονιά ίσον απάτη, ατιμία και τα συναφή)!
Ενα στεφάνι, παρακαλώ
Στο μεταξύ, προσωπικά έχω βάλει κάτω το ημερολόγιο και αναζητώ κάποια εθνική επέτειο, μια γιορτή, ένα τοπικό γεγονός ευρύτερης σημασίας, προκειμένου να εμφανιστώ και να καταθέσω ένα… στεφάνι σε μνημείο! Από τον καιρό που ήμουν μαθητής το είχα απωθημένο. Ούτε μία φορά δεν το είχα κάνει – με είχαν φάει τα… «κυκλώματα», ίσως και οι όχι και τόσο αξιόλογες επιδόσεις μου στα μαθήματα στην τελευταία τάξη του Λυκείου –, δεν μου είχε ανατεθεί να καταθέσω κι εγώ ένα στεφάνι σε μνημείο πεσόντων. Αλλά τώρα το αποφάσισα. Θα εμφανιστώ σε μια τοπική γιορτή, θα δηλώσω αρχηγός κόμματος και θα πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Τι; Οχι; Δεν μπορώ; Συγγνώμη, και ο Κασσελάκης με ποια ιδιότητα, δηλαδή, κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου; Με τον ίδιο τρόπο θα το επιχειρήσω κι εγώ. Ελλάδα είμαστε, ό,τι θέλει ο καθένας δηλώνει, και το υποδύεται κιόλας. Ακοπα, και κυρίως χωρίς την παραμικρή ενόχληση.
Κινεζική Σχολή στην Αθήνα
Μέχρι τώρα είχαμε στον νου μας τους Κινέζους να ενδιαφέρονται για τα λιμάνια μας, και πιο συγκεκριμένα εκείνο του Πειραιά που αποτελεί την κύρια πύλη εισόδου της μεγάλης χώρας της Απω Ανατολής στην Ευρώπη. Από σήμερα η Κίνα θα διαθέτει στην Ελλάδα και ένα ακόμη σημείο αναφοράς: πρόκειται για τη Σχολή Κλασικών Σπουδών που εγκαινιάζεται από τον πρόεδρο της Ακαδημίας του Πεκίνου και τη δική μας Λίνα Μενδώνη σε κτίριο της λεωφόρου Συγγρού. Το πόση σημασία αποδίδουν οι Κινέζοι στην ίδρυση και λειτουργία της Σχολής αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν παρουσία του προέδρου της κινεζικής Εθνοσυνέλευσης κυρίου Λέντζι Τζάο, ο οποίος έφτασε γι’ αυτόν τον σκοπό στην Ελλάδα και θα συναντηθεί με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της ελληνικής Βουλής.
Η Κινεζική Σχολή Κλασικών Σπουδών θα λειτουργεί κατά τα πρότυπα άλλων αντίστοιχων Σχολών που λειτουργούν εδώ για περισσότερο από έναν αιώνα (Αμερικανική, Γαλλική, Σουηδική, Ελβετική κ.λπ.), αλλά επί του παρόντος δεν έχει καταθέσει κάποιο πρόγραμμα στο υπουργείο Πολιτισμού αναφορικά με το πεδίο στο οποίο θα δραστηριοποιηθεί. Η υπουργός Πολιτισμού μού ανέφερε ότι αυτό θα συμβεί το επόμενο διάστημα και θα είναι 5ετούς διάρκειας.