فقر و ناداری کودکان زیادی را در ولایت غور به کارهای شاقه وادار کرده است
به تازه گی اداره سازمان ملل نیز گفته است که از هر ده کودک افغان یک تن آنان کار شاق می کنند.
فرید احمد، پسر ۱۳ ساله‌ای که دستان کوچکش از شدت سرما سرخ شده، در کنار دریای هریرود در فیروزکوه مشغول شستن موترها است.
هر بار که آب سرد به صورتش می‌پاشد، لبخندی کمرنگ می‌زند، اما در چشمانش خستگی موج می‌زند. او می‌گوید: "پدرم پولیس بود، شهید شد. حالا من باید نان‌آور خانه باشم."
پدر فرید احمد، یکی از اعضای نیروهای امنیتی حکومت پیشین بود که شش سال پیش در جنگ با طالبان در ولسوالی چهارسده غور کشته شد. پس از مرگ او، مادرش در یکی از ادارات دولتی به عنوان صفاکار کار می‌کرد، اما با بازگشت طالبان به قدرت، از ادامه کار بازماند. حالا این کودک کوچک، بار سنگین تامین مخارج خانواده چهار نفره‌اش را به دوش می‌کشد.
فرید احمد روزانه هشت ساعت در هوای سرد و نفس‌گیر فیروزکوه موترها را می‌شوید و تنها ۵۰ افغانی به دست می‌آورد. او می‌گوید: "همین ۵۰ افغانی را می‌برم خانه. با خواهرهایم نان می‌خوریم. توان بیشتر ندارم."
اما فرید تنها نیست. ده‌ها کودک دیگر نیز در ولایت غور برای تامین نیازهای خانواده‌های خود؛ در نانوایی‌ها، ورکشاپ‌های موتر و حتی گاهی دستفروشی یا گدایی می کنند. این کودکان، که بسیاری از آن‌ها فرزندان نیروهای امنیتی سابق هستند، دیگر فرصتی برای درس خواندن و تحقق آرزوهایشان ندارند.
نثار احمد که در یک نانوایی شاگرد است می‌گوید که دوست داشت درس بخواند و برایش آینده بهتر بسازد ولی به دلیل مشکلات اقتصادی مجبور شده است که در نانوایی کار کند.
"من آرزو دارم درس بخوانم تا آینده خود را بسازم ولی به دلیل مشکلات خانه درس خوانده نمیتوانم فقط روزانه ۵۰ افغانی کار می کنم."
مقامات محلی طالبان در ولایت غور نیز به رادیو آزادی وضعیت کودکان در این ولایت را نگران کننده می‌دانند.
مولوی نصرالله انصار ریس کار و امور اجتماعی طالبان در غور با فرستادن پیام نوشتاری می‌گوید که سازمان‌های حمایت کننده در بخش اطفال و سازمان مددرسان هیچ نو توجه به وضعیت خانواده‌های فقیر و کودکان کارگر ندارند.
او می‌گوید که تنها آنان برای ۲۵۰ کودک دختر و پسر بی سرپرست زمینه زندگی و آموزش را در کودکستان دولتی فراهم کرده اند.
آقای انصار هرچند آمار دقیق از کودکان کارگر را ارایه نکرد اما فقر را دلیل اصلی روی آوردن کودکان به کارهای شاقه می‌داند و می‌گوید که اگر سازمان های بین المللی همکاری نکنند وضعیت کودکان در این ولایت وخیم تر خواهد شد.
سازمان ملل متحد هم گفته است که از هر ده کودک افغان یک تن آنان کار شاقه می‌کنند.
شاخص جهانی فقر چندبعدی (ام‌پی‌آی) نیز در گزارش تازه‌ی خود گفته است که شمار کودکان نیازمند در افغانستان حدود پنج میلیون نفر بیشتر از بزرگ‌سالان است.
در این گزارش ۳۷ صفحه‌ای که به طور مشترک توسط برنامه توسعه سازمان ملل متحد (یو ان دی پی) و ابتکار آکسفورد برای فقر و توسعه انسانی (او پی اچ آی) تهیه شده، آمده است که در افغانستان ۱۵،۵ میلیون کودک و ۱۰،۸ میلیون بزرگ‌سال در فقر زندگی می‌کنند.
اکنون فعالان مدنی در ولایت غور هشدار می‌دهند که اگر به وضعیت خانواده‌های فقیر به ویژه نیروهای امنیتی سابق توجه نشود بیم ان میرود که با افزایش فقر تعداد کودکان کارگر افزایش یابد.
نصیر احمد جویا یک فعال مدنی در غور است.
"بی توجهی امارت اسلامی و نهاد‌های بین المللی به وضعیت کودکان نشان دهند فاجعه است وقتی تهداب یک جامعه که کودکان هستند در وضعیت نامناسب قرار داشته باشند چگونه می‌شود آن جامعه را به شگوفایی ببنیم نیاز است که همه برای از بین بردن فقر و کمک به خانواده‌ها دست کار شوند و جلو این فاجعه را که هر روز بزرگتر می‌شود را بگیرند."