Αργησε, αλλά πέτυχε
Ανεξαρτήτως όσων πρόκειται να ακολουθήσουν, η χθεσινή συνάντηση του Πρωθυπουργού με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης ήταν μια αναμφισβήτητα θετική εξέλιξη για έναν πρωτίστως λόγο: επειδή κράτησε μία ώρα και είκοσι λεπτά. Δεν μου χρειάζεται να ξέρω ούτε τι είπαν ούτε πού διαφώνησαν, αρκεί ότι επιτέλους συνομίλησαν σαν άνθρωποι, όπως όφειλαν να έχουν κάνει εδώ και καιρό. Η διάρκεια της συνάντησης είναι η απόδειξη της επιτυχίας της, γιατί δεν νομίζω ότι θα υπέφεραν ο ένας τον άλλο για τόσο πολύ, αν δεν είχε υπάρξει καλό κλίμα μεταξύ τους. Αν αυτή η πρώτη επαφή ανοίγει τη δυνατότητα της απευθείας επικοινωνίας των δύο πολιτειακών παραγόντων, ακόμη καλύτερα! Να διευκρινίσω ότι δεν περιμένω συνεννόηση – δεν είμαι τόσο αφελής στην ηλικία μου. Μου φτάνει να μπορούν να επικοινωνούν απευθείας, όταν υπάρχει λόγος που το επιβάλλει. Δεν τους χωρίζουν τα ελληνοτουρκικά, στο κάτω κάτω. Από την ίδια πλευρά στέκονται και οι δυο τους…
PLAN B
Και τώρα, αφού ξεμπερδέψαμε με τα σοβαρά της χθεσινής ημέρας, το υπόλοιπο της στήλης θα είναι αφιερωμένο στη θεατρική κριτική, διότι θα γνωρίζετε ασφαλώς ότι ο μεγάλος μας Αλέξης Τσίπρας (σε τι είναι μεγάλος, δεν ξέρω ακριβώς – πάντως είναι μεγάλος) έκανε τη θριαμβευτική επιστροφή του στη σκηνή με την εμφάνισή του στο Forum του «Οικονομικού Ταχυδρόμου».
Οπωσδήποτε, η κορυφαία στιγμή της εμφάνισής του (αντάξια της περίφημης στροφής των 360 μοιρών) ήταν η εξήγηση που έδωσε στην ιστορική κωλοτούμπα του, την οποία ονόμασε «δραματοποίηση του δημοψηφίσματος». Σε κανονικά ελληνικά, δραματοποίηση είναι ότι έκανε δημοψήφισμα για να αγνοήσει το αποτέλεσμά του. Το δημοψήφισμα, υποστήριξε ο κ. Τσίπρας, «ήταν το Plan B» και πρόσθεσε εμφατικά ότι «το Plan A ήταν πάντα να πάμε σε έναν έντιμο συμβιβασμό». Εστω ότι είναι έτσι. Ομως το «Plan Β» κατά κανόνα έπεται του «Plan Α», γι’ αυτό άλλωστε το ένα λέγεται «Α» και το άλλο «Β». Το «Plan Β» είναι η αναδίπλωση, όπως λέγαμε κάποτε στα ελληνικά, την οποία έχεις προετοιμάσει για την περίπτωση που το αρχικό σχέδιό σου θα αποτύχει. Ο κ. Τσίπρας όμως, με αξιοσημείωτη ειλικρίνεια, παραδέχεται ότι τα έκανε ανάποδα. Πρώτα εφάρμοσε το «Plan Β», δηλαδή το δημοψήφισμα, και μετά έκανε τον έντιμο συμβιβασμό με τους δανειστές. Βαρύς και σκληρός μπορεί να ήταν ο συμβιβασμός για την πλευρά μας, δεν υπάρχει αμφιβολία· ήταν όμως έντιμος από την ώρα που εμείς τον δεχτήκαμε και συμμορφωθήκαμε με τις προβλέψεις του.
Η άλλη σπουδαία στιγμή του ήταν όταν έκανε τη διάκριση ανάμεσα στα τετελεσμένα πολιτικά γεγονότα και στα απλά πολιτικά γεγονότα. Είναι σωστό, είπε, ότι η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας «δεν δημιουργεί τετελεσμένα πολιτικά γεγονότα». Ωστόσο, πρόσθεσε, «μπορεί να προκαλέσει πολιτικά γεγονότα». Καταλαβαίνω τι ήθελε να πει και δεν τα κατάφερε. Οπως το λέει όμως, αναρωτιέσαι ποια μπορεί να είναι η διαφορά μεταξύ τετελεσμένου και απλού γεγονότος. Αφού και τα δύο είναι γεγονότα, δηλαδή έχουν γίνει, γιατί αυτό σημαίνει η λέξη. Θα ήθελα πολύ, πάντως, αυτό το κομμάτι της ομιλίας του να μας το έλεγε και στα αγγλικά.
Κατά τα λοιπά, το μόνο σημείο προόδου που διαπίστωσα ήταν η δήλωσή του ότι δεν είναι «θιασώτης των ανοιχτών συνόρων». Αυτό μάλιστα! Συνιστά σαφέστατη πρόοδο στις γνώσεις του και μπράβο του! Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, ότι για την ανθρωπότητα το βήμα που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας στην κατανόηση του κόσμου μας είναι κάτι ασήμαντο, για τον ίδιο όμως είναι ένα τεράστιο και ιστορικής σημασίας!
ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ,
ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΙΡΟ
Είναι αδύνατο πια, ύστερα από τόσα χρόνια που κρατάει αυτό το μαρτύριο, να μη σκέφτομαι τον μακαρίτη Τζορτζ Μάικλ κάθε φορά που πλησιάζουν Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά. Δεν είναι σωστό να πω τι είδους σκέψεις και αισθήματα μου προκαλεί η ανάμνησή του, γιατί αμέσως μόλις το συνειδητοποιήσω με κατακλύζουν οι ενοχές, επειδή ο άνθρωπος έχει πεθάνει από το 2016, νέος για τα μέτρα της εποχής μας, στα 53 του. Ισως ο πρόωρος θάνατος του Τζορτζ Μάικλ να ήταν η τιμωρία του για το τραγούδι που μας άφησε ως παντοτινή κληρονομιά και κατέστρεψε για πάντα τα Χριστούγεννα…