Δεκαπέντε γυναίκες δεν θα κάνουν φέτος Χριστούγεννα – Χωρίς αντισώματα η ελληνική κοινωνία στην υπέρμετρη βία
Θα έχουν λόγο να αισθάνονται πιο τυχερά τα παιδιά των χωρισμένων γονιών. Δείγμα πως τουλάχιστον υπήρξε λογική στο σπίτι.
Εκεί που αυτή δεν χτύπησε ποτέ την πόρτα, τα παιδιά έμειναν ορφανά. Δεν υπάρχει διαζύγιο, παρά ωμός θάνατος με κάθε όπλο.
Η συνήθεια εξαπλώνεται σαν καρκίνος. Και τέτοιος είναι. Μέχρι σήμερα 14 γυναίκες, μητέρες, γιαγιάδες, σκοτώθηκαν με τρόπο βάναυσο και κοινότοπη δικαιολογία.
Τελευταία στη φονική λίστα μια γυναίκα στους Αμπελόκηπους. Χτυπημένη με σφυρί στο κεφάλι, και το πτώμα τυλιγμένο σε σακούλες στο πατάρι επί μία εβδομάδα.
Δολοφόνος, ο άντρας της.
Ποικίλουν τα όπλα και αντικατοπτρίζουν την έκταση του μίσους.
Μαχαίρια προχθές στη Θεσσαλονίκη για μία γυναίκα 63 χρονών. Μαχαιριά δέχτηκε και ο γιός της που πήγε να τη σώσει. Αυτός γλύτωσε, όπως γλύτωσε.
Στις αρχές της θαυμαστής χρονιάς που πλησιάζει στο τέλος της, μία γυναίκα κάηκε ζωντανή. Την έλουσε με βενζίνη. Και μετά φωτιά.
Στο Ηράκλειο την πυροβόλησε στο κεφάλι. Τον Μάιο στο Μενίδι, η νεκρή γυναίκα αφέθηκε με το μαχαίρι καρφωμένο στην κοιλιά.
Δεν θα κάνουν Χριστούγεννα φέτος 15 γυναίκες, πολύ περισσότερα παιδιά που έχασαν πρόωρα, ίσως ό,τι πολυτιμότερο είχαν.
Είναι παιδιά γυναικών που δολοφονήθηκαν. Εκτιμάται πως πάνω από 80 γυναικοκτονίες έγιναν τα τελευταία 4 χρόνια.
Αυτά τα τελευταία χρόνια ορφάνεψαν δεκάδες οικογένειες. Νεαρές γυναίκες που δολοφονήθηκαν, είχαν γονείς.
Αυτοί δεν έχουν πια κόρη.
Κάθε γυναικοκτονία ανοίγει τον δρόμο για την επόμενη. Ο μιμιτισμός φυτρώνει σε εύφορο έδαφος.
Δεν εμποδίζεται σε πολλές περιπτώσεις ούτε από τις καταγγελίες των θυμάτων, που έγιναν πριν δολοφονηθούν και ενώ είχαν απειληθεί και χτυπηθεί.
Τι έχουν να περιμένουν όσοι έμειναν πίσω; Είναι τα πρώτη μέλη μιας φυλής που μήνα με τον μήνα σιωπηλά μεγαλώνει.
Γεννημένοι ξανά, όταν το μένος κατά της γυναίκας έγινε κομμάτι του DNA ενός καινούργιου ειδομορφισμού.
Καμία μαγική χρυσόσκονη και αυτά τα Χριστούγεννα.