Σύμπτωση
Μιλώντας με λίγες ώρες διαφορά στο συνέδριο για την «Εξωτερική πολιτική της Μεταπολίτευσης» (12-13/12) ο Κυρ. Μητσοτάκης και ο Αλ. Τσίπρας είπαν ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Οτι σε όλο τον κόσμο πέφτουν οι κυβερνήσεις με εξαίρεση την Ελλάδα όπου πέφτει η αντιπολίτευση.
Προφανώς η κοινή τους παρατήρηση είναι ορθή. Αλλά από κει πέρα τα συμπεράσματα διαφέρουν.
Ο Μητσοτάκης δεν έδειξε να ενοχλείται ιδιαίτερα που η αντιπολίτευση είναι για τα καλαμπούρια. Και γιατί να ενοχληθεί ο άνθρωπος; Τη δουλειά του θέλει να κάνει όσο γίνεται πιο απερίσπαστος.
Ο Τσίπρας από την πλευρά του κατέληξε στο συμπέρασμα πως πρέπει να φτιαχτεί αντιπολίτευση. Λογικό και αυτό. Δεν πιστεύω ότι η ευδαιμονία της κυβέρνησης είναι στα άμεσα ενδιαφέροντα του πρώην πρωθυπουργού.
Το βέβαιο είναι ότι ολοκληρώθηκε μια συζήτηση για τον προϋπολογισμό και η αιχμή της κριτικής στην κυβέρνηση ήταν οι… χρεώσεις των τραπεζών. Δεν νομίζω να έχασε τον ύπνο του ο Μητσοτάκης.
Να κάνουμε δύο διορθώσεις.
Πρώτον, δεν υπάρχει κάποια «αντιπολίτευση». Υπάρχουν αντιπολιτεύσεις. Η Ζωή δεν έχει σχέση με τον Νατσιό, ούτε ο Ανδρουλάκης με τον Βελόπουλο και πάντως το ΚΚΕ δεν κάνει παρέα με κανέναν.
Αν κάποιος θέλει να τα ενώσει όλα αυτά, καλό κουράγιο.
Δεύτερον, αυτό που λείπει δεν είναι η «αντιπολίτευση», χωρίς την οποία μια χαρά ζούμε. Αλλά κάποιο εναλλακτικό σχέδιο εξουσίας, κάποια άλλη πρόταση διακυβέρνησης, χωρίς την οποία η δημοκρατία είναι κουτσή.
Και φυσικά ούτε οι υποκλοπές, ούτε τα Τέμπη, ούτε το σουλάτσο διαδηλωτών, ούτε το αστυνομικό δελτίο αποτελούν κάτι που μοιάζει με πρόταση διακυβέρνησης.
Πάμε λοιπόν στην ουσία.
Εχει δίκιο ο Τσίπρας. Ενδεχομένως να χρειάζεται αντιπολίτευση. Απλώς είναι ευκολότερο να λες τι χρειάζεται παρά να κάνεις ό,τι χρειάζεται για να το αποκτήσεις.
Διότι ένα εναλλακτικό σχέδιο εξουσίας σημαίνει παραγωγή πολιτικής – με την οποία δεν βλέπω να ασχολείται και πολύς κόσμος…
Σίγουρα πάντως δεν σημαίνει απλώς να κάνεις φασαρία – η οποία όπως φαίνεται αποτελεί την προσφιλή μέθοδο δράσης των αντιπολιτευομένων…
Σε σημείο που αναρωτιέμαι.
Πόσο μυαλό πρέπει να κουβαλάς για να νομίζεις ότι θα στριμώξεις την κυβέρνηση με τον Ράμμο; Οχι πολύ, πάντως.
Ποια κοινωνία ζήτησε από τον Φάμελλο «να ανατρέψει» τον Μητσοτάκη; Την ψάχνουμε πριν τον ανατρέψει.
Και ποιον ευνοεί η αντιδικία του ΣΥΡΙΖΑ ή του Χαρίτση με τον Ανδρουλάκη για το είδος της αντιπολίτευσης που προτίθεται να κάνει ο καθένας; Μάλλον τους κωμωδιογράφους.
Ισως γι’ αυτό ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας κατέληξαν από διαφορετικούς δρόμους στην ίδια διαπίστωση.