Φλυαρία με βασιλιάδες
Πριν από μερικές ημέρες, δέκα μέλη της οικογένειας του έκπτωτου βασιλιά της Ελλάδας, Κωνσταντίνου, ο Παύλος, ο Νικόλαος, ο Φίλιππος, η Θεοδώρα και η Αλεξία, καθώς και τα παιδιά τού Παύλου και της Αλεξίας, υπέβαλαν στο Ληξιαρχείο Αθηνών αίτημα να λάβουν την ελληνική ιθαγένεια. Σύμφωνα με τον ν. 2215/1994, αποκτούν το δικαίωμα εφόσον αποδέχονται το πολίτευμα και το Σύνταγμά του, εφόσον δηλαδή παραιτούνται από πιθανές αξιώσεις ή διεκδικήσεις συνδεόμενες με το προηγούμενο πολιτειακό καθεστώς και τις ιδιότητές τους σε αυτό και, προφανώς, εφόσον δηλώσουν επώνυμο.
Στην αίτησή τους, τα μέλη της άλλοτε βασιλικής οικογένειας συμφωνούν και δηλώνουν για επώνυμό τους το Ντε Γκρες, της Ελλάδας (το επώνυμο που είχε και ο πρώην πρίγκιπας Μιχαήλ). Το Ντε Γκρες κάνει έναν ιστορικό υπαινιγμό αλλά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, επειδή όπως εξήγησε ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών Νάσος Μπαλέρμπας ήταν το αδιαμφισβήτητο επίθετο που είχε υιοθετήσει ο Μιχαήλ. Ολα είναι νόμιμα. Οθεν, η πράξη αναγνώρισης της ιθαγένειάς τους μένει να δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Στη συνέχεια, οι νέοι έλληνες πολίτες θα βγάλουν ταυτότητα και θα έχουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από την ιδιότητά τους ως έλληνες πολίτες.
Στο σημείο αυτό θα έπρεπε να λήξει η συζήτηση. Αντίθετα, στην Ελλάδα της μπούρδας στο σημείο αυτό αρχίζει. Και δεν συντηρείται μόνο στα σόσιαλ μίντια, όπου ο φετιχισμός της εισαγόμενης από άλλες χώρες μιντιακής βασιλικής χλίδας δίνει τον τόνο. Οπως ανέμενα, είδα γκρίνια από τον ΣΥΡΙΖΑ και από άλλους στην αντιπολίτευση, που έχει στόχο την κυβέρνηση η οποία, έτσι, δήθεν κλείνει το μάτι στο συντηρητικό ακροατήριο, δήθεν υπονομεύοντας το πολίτευμα.
Ανοησίες, ασφαλώς. Ιδίως από το κόμμα της αλόγιστης μεταναστευτικής πολιτικής, που και σήμερα ξοδεύει χρόνο και επιχειρήματα για να αμφισβητήσει την έννοια των συνόρων και της κυρίαρχης κουλτούρας του κράτους δικαίου. Τι συμβαίνει εδώ; Πενήντα χρόνια μετά την κατάργηση με δημοψήφισμα της βασιλείας, με εμπεδωμένο και στέρεο το πολίτευμα της Προεδρευομένης Δημοκρατίας, οι άλλοτε πρίγκιπες αποδέχονται το γράμμα του νόμου και, ενσυνειδήτως, παραιτούνται από κάθε διεκδίκηση. Υπό κανονικές συνθήκες, αυτό σημαίνει θρίαμβο του πολιτεύματος.
Μα θα μπορούν να κάνουν κόμμα; Ε, και; Εδώ έχει κόμμα ο κάθε πικραμένος και βρίσκεται και στη Βουλή.
Γιατί λοιπόν γίνεται όλη αυτή η συζήτηση; Επειδή την υποκινεί ένα και μοναδικό πάθος: να φανεί ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει συντηρητική κατεύθυνση κι ότι αυτή η επιλογή υποτίθεται ότι θέτει σε κίνδυνο τις κατακτήσεις της δημοκρατίας. Στην ουσία, δηλαδή, οι συριζαίοι που κυρίως ειρωνεύονται το επώνυμο Ντε Γκρες και αμφισβητούν την απόδοση ιθαγένειας στα μέλη της άλλοτε βασιλικής οικογένειας, θέλουν να πουν ότι η Ελλάδα δεν κινδύνευσε από τον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη, τον Καμμένο, τη Ζωή και τ’ άλλα παιδιά αλλά ότι κινδυνεύει από τον Παύλο Ντε Γκρες.
Προσωπικά, ξέρω ένα πράγμα. Οτι το 1974 είχε νόημα, μεγάλο νόημα, να φτιάξεις και να διακινείς μια αφίσα όπου ένα πιτσιρίκι ουρεί στο στέμμα. Σήμερα, η ίδια αφίσα είναι μόνο ιστορία. Το τότε πιτσιρίκι σήμερα να κάνει εξέταση για τον προστάτη του. Κι αν θέλουμε να είμαστε ουσιαστικοί, ας ασχοληθούμε με το σήμερα και με το αύριο. Πήξαμε από το πολύ το χθες.