Χωρίς εργαζομένους
Δεν πρόκειται για αστείο, ούτε για υπερβολή. Η χώρα που διεκπεραιώνει με τη μεγαλύτερη ταχύτητα και με την καλύτερη διαδικασία στην Ευρωπαϊκή Ενωση τις νόμιμες μετακλήσεις εργατικού δυναμικού είναι η Ουγγαρία. Ναι, αυτή που εμφανίζει την πιο εχθρική πολιτική στην παράνομη μετανάστευση. Οι ανάγκες της οικονομίας της είναι τεράστιες και τις καλύπτει οργανωμένα και αξιόπιστα από το εξωτερικό. Στην Ουγγαρία για να πιάσει δουλειά ένας εργαζόμενος αρκούν 2-3 μήνες. Στην Ιταλία, που επίσης τα καταφέρνει καλά, 4 μήνες. Στην Ελλάδα, που μόνο σε εκθέσεις σαν αυτές του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας γίνεται αναφορά για το θέμα, χρειαζόμαστε 8 μήνες και βάλε. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, που η εργασία ξένων αποτέλεσε έναν από τους βασικούς λόγους του Brexit, η διαδικασία εδώ και χρόνια για να πάρει κάποιος άδεια εργασίας δεν διαρκεί παρά 3-4 εβδομάδες.
Είπαμε, στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε φοβικά και μάλλον μυωπικά το θέμα, και ας είναι γνωστό ότι οι επιχειρήσεις μας σε σημαντικούς κλάδους της οικονομίας έχουν ανάγκη 300.000 επιπλέον εργαζομένους. Προσέξτε, όχι απαραίτητα απλούς εργάτες. Χρειαζόμαστε και πολλούς κατηρτισμένους ανθρώπους. Χρειαζόμαστε για τον τουρισμό ανθρώπους να στρώνουν κρεβάτια και να κάνουν λάντζα, έχουμε ανάγκη όμως και εξειδικευμένους σε διεθνείς κουζίνες σεφ και spa therapists για τα μεγάλα ξενοδοχεία μας. Στις κατασκευές χρειαζόμαστε εργάτες, αλλά έχουμε ανάγκη και από εξειδικευμένους χτίστες, μαραγκούς, ηλεκτρολόγους, μέχρι και ηλεκτροσυγκολλητές. Χρειαζόμαστε και μηχανικούς. Από την Ευρώπη δεν μπορούμε να καλύψουμε αυτές τις ανάγκες, γιατί προσφέρουμε χαμηλότερες αμοιβές. Οπότε το φυσιολογικό είναι να στραφούμε σε τρίτες χώρες. Και εκεί ξεκινάει η παράνοια.
Η χώρα έχει σε ισχύ διακρατικές συμφωνίες μόνο με δύο χώρες, το Μπανγκλαντές και την Αίγυπτο, και οι δύο ωστόσο υποαποδίδουν. Σε ό,τι αφορά το Μπανγκλαντές συμβαίνει το αδιανόητο. Η διαδικασία της αίτησης και της εκ του σύνεγγυς συνέντευξης μπορεί να γίνει μόνο σε πρεσβεία. Ελληνική πρεσβεία στο Μπανγκλαντές δεν υπάρχει. Οπότε, εφόσον θέλει κάποιος να κάνει τη διαδικασία, θα πρέπει να μεταβεί στην πλησιέστερη ελληνική πρεσβεία που βρίσκεται στο Νέο Δελχί της Ινδίας. Περίπου 3 ώρες με το αεροπλάνο ή 24 με το αυτοκίνητο. Η άλλη διακρατική συμφωνία, αυτή με την Αίγυπτο, δεν αποδίδει για άλλους λόγους, καθώς υπάρχει σοβαρή αναντιστοιχία των προσόντων που ζητούνται με τα προσόντα που προσφέρονται.
Οι ειδικοί λένε ότι ρεαλιστικές είναι οι μετακλήσεις εργαζομένων από χώρες όπως το Βιετνάμ και οι Φιλιππίνες, λόγω της τοπικής κουλτούρας. Και η πρακτική που πρέπει να ακολουθηθεί είναι αυτή που ήδη ακολουθεί η ελληνική ναυτιλία για τα πληρώματα των πλοίων. Τοπικά γραφεία εκπαιδεύουν και στέλνουν προσωπικό, όμορφα και οργανωμένα, ανθρώπων που έχουν μπει στο πνεύμα σχετικά με τι τους περιμένει, έχουν μάθει τα βασικά μιας γλώσσας συνεννόησης και προφανώς έχουν πάρει και μια ιδέα για τη δουλειά που θα κάνουν στη χώρα μας.
Ολα αυτά όμως δεν τα συζητάμε. Εχουμε την περίεργη αντίληψη ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι. Οτι όλοι θέλουν να έρθουν χωρίς όρους και χωρίς προσπάθεια στη χώρα μας και το πρόβλημα θα λυθεί μόνο του. Ελα όμως που δεν είναι έτσι. Ολη η Ευρώπη ψάχνει και ανταγωνίζεται σε αυτές τις χώρες, οργανώνεται, προσπαθεί να γίνει ελκυστική για να πάρει τους καλύτερους εργαζομένους. Το κάνει μέχρι και η Ουγγαρία του Ορμπαν…