Στο DNA της φυλής
Στο DNA της φυλής
Ευχές, πολλές ευχές, χιλιάδες ευχές, ανταλλάσσουμε οι Ελληνες μεταξύ μας, αυτές τις ημέρες, και θα πολλαπλασιαστούν ασφαλώς, αύριο βράδυ, καθώς οδεύουμε πλησίστιοι προς το σωτήριον έτος 2025. Ακουσα, και εξακολουθώ να ακούω, ευχές για υγεία πάνω απ’ όλα (λογικό), για χαρές, για ευτυχισμένες στιγμές, για χαμόγελα, αγάπες, για ό,τι εν τέλει του λείπει του καθενός. Ενα δεν άκουσα. Να είναι ο καινούργιος χρόνος απαλλαγμένος από μιζέρια. Από εχθροπάθεια. Να είναι λιγότερο διχαστικός και περισσότερο συμπεριληπτικός και ενωτικός. Ναι, το ξέρω, πρόκειται για ευχολόγια χωρίς αντίκρισμα. Για ουτοπίες, της κατηγορίας «να ‘χαμε να λέγαμε». Διότι ως φαίνεται η μιζέρια και η κακομοιριά είναι στο DNA της φυλής. Και χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να αλλάξει αυτό. Αγώνας τεράστιος, για να είμαι περισσότερο ακριβής.
Φόβος και τρόμος
Παράδειγμα πρώτο: βρέθηκα Θεσσαλονίκη τα Χριστούγεννα. Ωραία ήταν, η πλατεία Αριστοτέλους μια κούκλα, έτσι όπως ήταν φωτισμένη και καθαρή – ο Αγγελούδης κάνει δουλίτσα, όπως κατάλαβα. Μια μέρα λοιπόν, εκεί που καθόμουν στο Ολύμπιον πίνοντας καφέ, λέω δεν ανεβαίνω προς τα πάνω, για τον σταθμό Βενιζέλου, να διαπιστώσω κι εγώ αυτά τα φοβερά και τρομερά που έχουμε ακούσει εμείς οι «χαμουτζήδες» για το μετρό της πόλης, από τους θεματοφύλακες της αισθητικής, του πολιτισμού, και του κρατικού κορβανά που κατοικοεδρεύουν στην πόλη.
Μου ήρθε πρόχειρα στο μυαλό η εικόνα εκείνου του απίθανου Μυλόπουλου, του πρώην πρύτανη του ΑΠΘ και προέδρου του μετρό επί κυβερνήσεων Τσίπρα, ο οποίος το έχει πάρει πατριωτικά το θέμα, και προσπαθεί ο φουκαράς να πείσει ότι όποιος μπαίνει στο μετρό της Θεσσαλονίκης πρέπει:
α. να έχει την ταυτότητα ανάμεσα στα δόντια
β. να έχει ετοιμάσει διαθήκη
γ. να ‘χει αποχαιρετήσει τους δικούς του, με «δεύτε τελευταίον ασπασμόν» κ.λπ.
Κι αν με το καλό επιζήσει, βγαίνοντας από τον σταθμό, να γονατίσει και να φιλήσει το χώμα, ευχαριστώντας τον Κύριο, που αυτή τη φορά τη γλίτωσε…
Ιδίοις όμμασι
Κι ενώ είχα δει ένα σχετικό βίντεο στο ΤikTok του Μυλόπουλου, αγνόησα τις αποτρεπτικές προτροπές της ομήγυρης, και οπλισμένος με τη χαρακτηριστική γενναιότητα που με διακρίνει, ανακοίνωσα ότι «εγώ θα πάω, δεν ακούω τίποτε». Η κινητήριος δύναμη που με οδήγησε προς τον σταθμό δεν ήταν άλλη από την περιέργεια. Να δω εν πρώτοις τα «εγκλήματα της Μενδώνη» κατά της πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης. Και δευτερευόντως να διαπιστώσω το πόσο «επικίνδυνο» είναι το μετρό, πόσο κλειστοφοβικό, ανεπαρκές, φρικτό, αντιαισθητικό, απαίσιο, πανάκριβο, αντιπαραγωγικό, «κιτσάτο» και διόλου λειτουργικό. Και να εξακριβώσω επίσης, ιδίοις όμμασι, και το πόσο εξοργιστικά απλό είναι λογότυπό του, το περίφημο «μ», το οποίο θα μπορούσε να «ζωγραφίσει και παιδί του δημοτικού», αλλά δόθηκε το ιλιγγιώδες ποσό των 30.000 ευρώ, για να δημιουργηθεί, άρα, σκάνδαλο!
Βόλτα με το μετρό
Περπάτησα μέχρις εκεί, κατέβηκα τα σκαλιά, πλήρωσα τα 60 λεπτά του εισιτηρίου στα εκδοτήρια, και είδα. Κι αυτό που είδα, κολλάει στον τοίχο όλους τους μίζερους της πόλης, αλλά και όσους «ψεκασμένους» πέρα από αυτή συντάσσονται με την ανοησία, τη μικροπρέπεια, την εμπάθεια, τον αναχρονισμό, την κακεντρέχεια, την τοξικότητα και τη λασπολογία.
Κατ’ αρχάς το «μ» του λογότυπου, εγγεγραμμένο στα ¾ του κύκλου, είναι μια χαρά, σηματοδοτεί απόλυτα τι βρίσκεται κάτω από αυτό, και είναι εκπληκτικά ταυτισμένο με την αισθητική της πόλης. Το βρήκα τέλειο. Και μετά κατέβηκα στην αποβάθρα. Ο συρμός έφτασε στην ώρα του, τον βρήκα πολύ μεγαλύτερο από τους ανάλογους ιδίου τύπου που διατρέχουν ορισμένες γραμμές του υπογείου του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, είναι φωτεινός, καθαρός, άνετος, με τη σωστή θερμοκρασία, και απόλυτα ασφαλής. Εκτός από τις αυτοματοποιημένες πόρτες που διαθέτει ο ίδιος, υπάρχει και μια δεύτερη σειρά πορτών που επίσης κλείνουν αυτόματα δέκατα του δευτερολέπτου πριν από την εκκίνησή του. Ταξίδεψα τρεις-τέσσερις στάσεις, και μετά επέστρεψα, με το ίδιο εισιτήριο (διαρκεί για πολλαπλές διαδρομές, που θα πραγματοποιήσει κάποιος για 70 λεπτά της ώρας), στον σταθμό Βενιζέλου.
Για να διαπιστώσω τα «εγκλήματα» της Λίνας Μενδώνη…
Η καταδίκη της κακομοιριάς
Ανέβηκα μερικά σκαλιά, αμέσως μετά την έξοδο, και βρέθηκα μπροστά σε ένα ανοιχτό μουσείο! Συνομιλείς με την ιστορία της πόλης και νιώθεις να συνεπαίρνει τόσο αυτό που βιώνεις, ώστε το μόνο που (σου) λείπει, είναι να ακούς τις φωνές των εμπόρων να διαλαλούν την πραμάτεια τους, στα μαγαζάκια γύρω από τον Decumanus Maximus των Ρωμαίων, τη Μέση Οδό των Βυζαντινών, την κλειστή αγορά των Οθωμανών – 17 αιώνες ιστορίας, συγκεντρωμένες εκεί, μπροστά στα μάτια σου.
Και μια γιγαντοοθόνη να περιγράφει τον τεράστιο άθλο των ανασκαφών, που διήρκεσαν χρόνια, και έφεραν στο φως, ένα χαρακτηριστικό κομμάτι της Θεσσαλονίκης, να μαρτυράει το διαχρονικό μεγαλείο της.
Δεν ξέρω, κι απ’ ό,τι κατάλαβα, δεν ενδιέφερε και κανέναν απ’ όσους έβλεπαν με θαυμασμό το μνημείο, τι είχαν στο κεφάλι τους οι μίζεροι της πόλης, που αγωνίστηκαν με χίλιους τρόπους για να μην τελειώσει ποτέ αυτό το έργο. Αλλά αυτό που υπάρχει πια εκεί, και θα υπάρχει για πάντα, είναι η αιώνια καταδίκη της κακομοιριάς, και όσων την προπαγανδίζουν, διακινώντάς τη…
Ενα… άλογο στις ράγες
Παράδειγμα δεύτερο, πάλι με τρένα: τέθηκε σε λειτουργία στον Εβρο, η σιδηροδρομική γραμμή Αλεξανδρούπολης – Ορμενίου, που συνδέει πόλεις και κωμοπόλεις της περιοχής με την πρωτεύουσα του νομού. Τα δρομολόγια εκτελούνταν κανονικά, μέχρι που πέντε ημέρες μετά την έναρξή του, ο συρμός συγκρούστηκε με αδέσποτο άλογο που βρέθηκε στις ράγες!
Αυτό ήταν. Η μιζέρια και η κακομοιριά δήλωσαν παρούσες. Ξεχείλισε το Διαδίκτυο τοξικότητα, αθλιότητες και δυσωδία. Κατά τον (αντιπολιτευόμενο) Τύπο των ημερών το συμβάν ανέδειξε «το χρόνια παρόν πρόβλημα της έλλειψης τροχαίου υλικού» (!!), το οποίο, παρά τις συνεχείς επιδοτήσεις του Δημοσίου, παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα αγκάθια του ελληνικού σιδηροδρομικού δικτύου (!!).
Ο δε τομεάρχης Μεταφορών του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξανδρος Μεϊκόπουλος, μη χάσει, έκανε λόγο «για εμπαιγμό διαρκείας από την κυβέρνηση»!!!
Διότι όπως είναι φυσικό και λογικό, για το άλογο που βρέθηκε στις γραμμές του τρένου ευθύνονται κατά σειράν, προσωπικά ο Μητσοτάκης, ο Σταϊκούρας, ο αρμόδιος υφυπουργός για τις μεταφορές Οικονόμου, ο Χατζηδάκης, ο αναπληρωτής του Παπαθανάσης που δεν εγκρίνουν την αγορά «τροχαίου υλικού» (επειδή ως γνωστόν, άμα είναι καινούργια τα τρένα, τα αδέσποτα άλογα αποφεύγουν τις γραμμές) και εν συνόλω η κυβέρνηση.
Συμπέρασμα: δεν υπάρχει σωτηρία! Γι’ αυτό καλού-κακού, μαζί με τις ευχές για τον καινούργιο χρόνο, ευχηθείτε λιγότερη μιζέρια. Οχι πως θα πιάσει, αλλά τουλάχιστον να το έχετε (έχουμε) ευχηθεί…
Στα βουνά της Ηπείρου
Στα Χανιά, στο σπίτι του, βρίσκεται ο πρόεδρος Κυριάκος, αύριο θα είναι κανονικά στο Μέγαρο Μαξίμου για τα κάλαντα, και εξ όσων πληροφορήθηκα, κατά πάσα πιθανότητα (έως βεβαιότητα) θα «ανέβει» Ηπειρο την Παρασκευή 3 του μηνός. Για ολιγοήμερες διακοπές στο Μέτσοβο, συνοδευόμενες κλασικά από πεζοπορίες και τα ρέστα. Οπότε, τις οριστικές αποφάσεις για το τι θα κάνει με την Προεδρία της Δημοκρατίας, μάλλον στην Ηπειρο θα τις λάβει. Αυτό εννοούσε όταν έλεγε ότι θα αποφασίσει τι θα κάνει «στα βουνά», και πολλοί το είχαν εκλάβει ως δηλωτικό των Λευκών Ορέων των Χανίων.