Είναι φοβερά λυπηρό πως δεν μας προκαλεί πια καμία εντύπωση η εχθροπάθεια κι η δυσφορία που προκαλεί οποιαδήποτε άποψη που διακρίνει αποχρώσεις πέραν του ασπρόμαυρου. Κι αν κάποτε λέγαμε ότι αυτά είναι χαρακτηριστικά του σχολιασμού στα social media, πλέον οι όροι αυτοί της επικοινωνίας έχουν απολύτως καταλάβει τα παραδοσιακά ΜΜΕ που αντιγράφουν τα social media. Δεν έχει βρεθεί άλλη καλοπροαίρετη εξήγηση για όσα ακούμε να λέγονται με τρομερή άνεση στη δημόσια σφαίρα.
Απολύτως χαρακτηριστικά είναι τα σχόλια που προκάλεσε η εμφάνιση τραγουδίστριας με παλαιστινιακή μαντίλα στη γιορτή του Δήμου Αθηναίων, η οποία χαρακτηρίστηκε επίδειξη συμπάθειας εκ μέρους της δημοτικής Αρχής όχι στον παλαιστινιακό λαό αλλά, συγκεκριμένα, στη Χαμάς και στην ισλαμιστική τρομοκρατία. Το να ψελλίσει κανείς ότι η καλλιτέχνις είναι ελεύθερη να εκφράζεται ή ότι δεν οφείλει κάποιος να είναι αποκλειστικά είτε με τον Νετανιάχου είτε με τη Χαμάς, τον καθιστά αυτομάτως ύποπτο για όλα αυτά που προσάπτουν σε όποιον δεν διαβάζει τη διεθνή γεωπολιτική πραγματικότητα με όρους ποδοσφαιρικού ματς. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίστηκε, άλλωστε, κι η δυσπιστία απέναντι στη σημερινή συριακή διοίκηση. Οι καχύποπτοι χαρακτηρίστηκαν οπαδοί του Ασαντ από όσους δαγκώνονται να μη σχολιάσουν τις σχέσεις του Αλ Τζολάνι με την Αγκυρα και τη Μόσχα και την άρνησή του να κάνει εκλογές. Η ελεύθερη κριτική είναι, βεβαίως, σπουδαίο πράγμα. Ακόμη κι όταν είναι σκληρή ή ακόμη κι όταν θεωρούμε ότι λέει βλακείες. Εξάλλου κι η κριτική κρίνεται.
Ομως, ας βάλουμε ένα λογικό μέτρο: πριν από μερικά χρόνια το να γράψει ή να πει ένας δημοσιογράφος ότι ένας πολιτικός είναι οπαδός της τρομοκρατίας ήταν πάρα πολύ βαρύ, εκτός βέβαια αν μιλούσαμε για γραφικές και περιθωριακές κομματικές περσόνες των 80s. Τώρα πια τέτοιου είδους σχόλια είναι ψωμοτύρι σε πάνελ και στήλες, αφού βρίσκονται δεκάδες (όχι και τόσο αυθόρμητοι) λογαριασμοί στα social που θα τα χειροκροτήσουν. Και κάπου εκεί τερματίζουν όλα. Αφού καμιά άλλη κριτική και συζήτηση δεν χωρά όταν βαφτίζεις κάποιον φιλικό στους φονιάδες. Εκτός αν αποδεχτούμε πια ότι οι αναλύσεις έφτασαν τα όριά τους και παραδώσουμε τα κλειδιά των ΜΜΕ στα κομματικά payroll του Twitter και τα τρολ. Είμαστε, άλλωστε, κι εμείς υπεύθυνοι για την αξία της ύπαρξής μας.
