Η συνέχεια με το σήμερα
Παρότι η έχθρα για τον εκλιπόντα διαπερνά το ύφος της, στη δήλωσή του για τον θάνατο του Κώστα Σημίτη, ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς λέει μία μεγάλη αλήθεια: ότι ο εκλιπών «ήταν ο κύριος πολιτικός αντίπαλος της παράταξής μας». Ακριβώς! Ο Κώστας Σημίτης ως πρωθυπουργός ήταν ο κύριος αντίπαλος της παράταξης των λαϊκιστών, δεξιών και αριστερών, της οποίας διακεκριμένο και εξέχον στέλεχος είναι ο κ. Σαμαράς, βάσει της πολιτικής διαδρομής και των επιλογών του. Αυτός ήταν και ο λόγος, άλλωστε, για τον οποίον ο Κώστας Σημίτης ήταν εξίσου αντιπαθής και μισητός τόσο στους λαϊκιστές του κόμματός του όσο και στην αξιωματική αντιπολίτευση της εποχής, στην οποία τότε κυριαρχούσε το ρεύμα της γαλάζιας πασοκαρίας.
Εχει και άλλα ενδιαφέροντα σημεία η λιτή δήλωση του κ. Σαμαρά, που μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε τον βαθμό της έχθρας που έτρεφε για τον εκλιπόντα, όπως ότι «τα ορόσημα της θητείας του, θετικά ή αρνητικά, θα αξιολογηθούν από την Ιστορία». Μπορεί να ήμασταν καλύτερα, με άλλα λόγια, αν είχαμε μείνει στην ένδοξη δραχμούλα. Αυτό αφήνει να εννοηθεί ο κ. Σαμαράς. Μας ψιθυρίζει ότι ακόμη δεν ξέρουμε αν κάναμε καλά που μπήκαμε στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Ισως σε εκατό χρόνια από τώρα κάτι θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε. Προς το παρόν, όμως, ας είμαστε επιφυλακτικοί και δύσπιστοι με το ευρώ. Αν αυτή είναι η αξιολόγηση του κ. Σαμαρά για την ένταξη της χώρας στη ζώνη του ευρώ, τότε πραγματικά του αξίζει απολύτως ότι η μόνη φωνή, που βρέθηκε να υποστηρίξει ανοικτά την άποψη ότι ο Σημίτης έβλαψε τη χώρα, επειδή την έβαλε στο ευρώ, ήταν αυτή της κυρίας Λατινοπούλου. Χρειάζεται κάτι περισσότερο; Παρακάτω δεν υπάρχει.
Για να επανέλθω όμως στον Κώστα Σημίτη, το μέγεθος και η βαρύτητα της παρουσίας του στην πολιτική φαίνεται και από το μίσος των αντιπάλων του, που μετά βίας συγκρατείται. Δείτε, ας πούμε, το παράδειγμα του κ. Σαμαρά, ο οποίος είναι άνθρωπος πάντα πρόσχαρος και γλυκομίλητος και, προπαντός, υπόδειγμα ανεξικακίας – σωστά; Εδώ τον είδαμε, θυμίζω, να χαριεντίζεται με εκείνον τον υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ήθελε να τον κλείσει στη φυλακή. Τόσο αγαθός και ανεξίκακος άνθρωπος είναι ο κ. Σαμαράς! Ψυχούλα. Απέναντι όμως στον μισητό Σημίτη, αντίπαλος και μετά θάνατον. Εύλογο είναι ότι το μίσος που εκδηλώθηκε (ανωνύμως κυρίως στα σόσιαλ) διαρκεί και μετά τον θάνατό του. Είναι επειδή το έργο του Κώστα Σημίτη, ειδικά ως προς την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, διαρκεί και μετά τον θάνατό του. Το ίδιο ισχύει με όλους τους μεγάλους πολιτικούς που διαμόρφωσαν με το έργο τους την κατεύθυνση της χώρας προς την Ευρώπη.
Η διάρκεια της επίδρασης που είχε ο Κώστας Σημίτης στην πολιτική ζωή φαίνεται από το γεγονός ότι σήμερα έχουμε κυβέρνηση Σημιτικών της ΝΔ. Το βλέπουμε, κατ’ αρχάς, στη μεγάλη συμμετοχή στην κυβέρνηση στελεχών προερχομένων από τους Σημιτικούς του ΠΑΣΟΚ. Το διαπιστώνουμε, επίσης, από τον σαφέστατα κεντροδεξιό χαρακτήρα της κυβέρνησης και των πολιτικών της. Με τον θάνατο του Κώστα Σημίτη, όμως, η συνέχεια με το σήμερα αναδεικνύεται καθαρότερα, τόσο από την εκτίμηση για τον εκλιπόντα που εξέφρασε ο Πρωθυπουργός στη συλλυπητήρια δήλωσή του, όσο και από την πρόθεσή του να εκφωνήσει και αυτός επικήδειο, αύριο στη Μητρόπολη. Πώς να μην είναι στα κάγκελα μετά η κυρία Λατινοπούλου; Ευτυχώς, πάντως, που υπάρχει το Xanax. Βοηθάει πολύ σε τέτοιες περιπτώσεις…
ΤΟ ΛΑΘΟΣ
Πριν από μερικές μέρες συνέβη ένα ασήμαντο ατύχημα στην ΕΡΤ. Προφανώς εκ παραδρομής, στο σήμα του ΚΚΕ τοποθέτησαν αντί για το σφυροδρέπανο τον πυρσό της ΝΔ. Το περιστατικό θα μπορούσε να έχει λήξει ως αστείο, αλλά για το ΚΚΕ τέτοια παιχνίδια με τα ιερά σύμβολα της πίστης τους είναι αδιανόητα. Αντέδρασαν, λοιπόν, όπως θα αντιδρούσε η Ιερά Σύνοδος αν η ΕΡΤ έβγαζε στην οθόνη την Παναγία με μπικίνι. Η ευθύνη από πλευράς της ΕΡΤ καταλογίστηκε σε δύο υπαλλήλους, που ετέθησαν σε διαθεσιμότητα – μέχρι να περάσει ο θόρυβος και να επιστρέψουν, φαντάζομαι.
Αυτή η επιείκεια με την οποία οι αρμόδιες αρχές αντιμετώπισαν την ιεροσυλία μας δείχνει την τεράστια, τη χαώδη απόσταση που χωρίζει τη δική μας, καπιταλιστική κοινωνία από την τελειότερη κοινωνία. Το λέω, γιατί στο είδος της κοινωνίας που εξακολουθούν να θαυμάζουν και να υμνούν στο ΚΚΕ, για ένα παρόμοιο λάθος θα περνούσες τα επόμενα δέκα χρόνια της ζωής σου στο Γκουλάγκ. Μπορεί και λιγότερα, βέβαια, αν πέθαινες εκεί…