در فضایی که نفس‌های شهر زیر سایه‌های سنگین تکرار و تسلیم، گم شده است، نمایش «ژاک و تسلیم» نوشتهٔ اوژن یونسکو ــ این پیشگوی پوچ‌گرای قرن ــ این روزها در سالن استاد انتظامی خانه هنرمندان به کارگردانی بهمن معتمدیان و درخشش بازیگران با استعداد و جوانی اجرا می‌شود که گویی خون تازهٔ عصیان را در رگ‌های کم‌جان تئاتر ایران تزریق می‌کنند، به ویژه در روزهایی که رسانه‌ها جشنواره بی‌رونق تئاترفجر را پوشش می‌دهند، این اثر مستقل همچون خنجری پوشیده در لفافهٔ طنز سیاه، نه فقط روایتی از انفعال آدمی در برابر جوامع خودکامه که تصویری است نمادین از تکرارهای بیمارگونهٔ فرهنگی در چرخهٔ «بودن یا نبودن».
