Σαρδάμ

Eχω καιρό να δω στην τηλεόραση εικόνες του Τζο Μπάιντεν να παραπατάει κατεβαίνοντας από ένα αεροπλάνο ή να μπερδεύει τα λόγια του στη διάρκεια μιας συνέντευξης. Αναγνωρίζω βέβαια ότι δεν είναι πλέον πρόεδρος της υπερδύναμης, αλλά δεν θα έπρεπε στο πλαίσιο της έγκυρης και έγκαιρης ενημέρωσης να γνωρίζουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες της υγείας του;

Εχω καιρό να διαβάσω για κάποια γκάφα της Κάμαλα Χάρις ή για το ενοχλητικό τρανταχτό της γέλιο. Ξέρω βέβαια ότι δεν είναι πλέον ούτε αντιπρόεδρος ούτε υποψήφια πρόεδρος, αλλά, βρε παιδί μου, τέτοιο σιωπητήριο;

Εχω καιρό να μάθω αν κάποιος αναλυτής θεώρησε άκομψο, αντιπαραγωγικό ή απλώς ανακριβές το να χαρακτηρίζεται ο Ντόναλντ Τραμπ φασίστας. Καταλαβαίνω βέβαια ότι αυτή η συζήτηση είναι απαγορευμένη στις μέρες μας, και ότι όποιος την κάνει κινδυνεύει με κυρώσεις, αλλά δεν είναι καιρός οι ιστορικοί που είχαν χρησιμοποιήσει αυτόν τον όρο προεκλογικά να βγουν σήμερα και να πουν ότι ήδη, πριν καλά – καλά κλείσει έναν μήνα ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο, έχουν δικαιωθεί;

Θέλω να πω το εξής. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια δόθηκε από τα μέσα ενημέρωσης υπερβολική έμφαση στο φαίνεσθαι και λιγότερη στην ουσία. Γελάσαμε, θυμώσαμε, ειρωνευτήκαμε, ανησυχήσαμε με τα σαρδάμ του Μπάιντεν και αγνοήσαμε το γεγονός ότι ήταν ένας από τους καλύτερους προέδρους των τελευταίων δεκαετιών. Ασχοληθήκαμε εξαντλητικά με κάποια ελαττώματα της Κάμαλα και υποβαθμίσαμε το γεγονός ότι ήταν μια εξαιρετική υποψήφια για την προεδρία. Μάθαμε τα πάντα για τη woke κουλτούρα και παραμελήσαμε το γεγονός ότι αυτός που υποκινούσε τη σχετική επίθεση – ο Ντόναλντ Τραμπ – συγκεντρώνει τα βασικά χαρακτηριστικά ενός φασίστα. Και σημασία δεν έχει ότι όλα αυτά τα κάναμε «εμείς», αλλά ότι τα έκαναν οι Αμερικανοί.

Δεν εννοώ φυσικά ότι η υγεία του τέως προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν ένα δευτερεύον θέμα. Ασφαλώς και μετρούσε, ασφαλώς και έπρεπε να έχει συνειδητοποιήσει εγκαίρως ότι όφειλε να παραμερίσει, ασφαλώς και φέρουν ευθύνη οι σύμβουλοί του και τα κοντινά του πρόσωπα που δεν του το επισήμαναν. Ομως ο Μπάιντεν είχε πολύ ικανούς συνεργάτες. Η ασθενική του υγεία δεν εμπόδιζε την κυβέρνησή του να δουλεύει ρολόι τόσο στα εσωτερικά όσο και στα εξωτερικά μέτωπα. Μπορεί να έχανε τα λόγια του, αλλά υπερασπίστηκε τη μεταρρύθμιση του Ομπάμα για την υγεία, μείωσε την ανεργία, έλαβε μέτρα για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, στήριξε (έστω και φοβισμένα) την Ουκρανία, υπερασπίστηκε το Ισραήλ όταν δέχθηκε τρομοκρατική επίθεση χωρίς να διστάσει να καταγγείλει τον Νετανιάχου για τα εγκλήματά του.

Η σύγκριση με τη σημερινή κατάσταση είναι συντριπτική. Αυτά που ζούμε, κι αυτά που θα ζήσουμε, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη να επανιεραρχήσουμε τις προτεραιότητές μας και να αλλάξουμε τη ματιά μας. Εξακολουθούν στ’ αλήθεια να πιστεύουν κάποιοι ότι για τον σημερινό εφιάλτη ευθύνονται οι… τρανς;