Νέες ισορροπίες αναζητούν Αθήνα και Ουάσιγκτον
Η περαιτέρω ενίσχυση της στρατηγικής σχέσης Αθήνας – Ουάσιγκτον αποτέλεσε το κυρίως θέμα συζήτησης του 45λεπτου τετ α τετ Γεραπετρίτη – Ρούμπιο στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με τον έλληνα ΥΠΕΞ να επιχειρεί μια πρώτη αναγνωριστική επαφή με τον αμερικανό ομόλογό του με βασικό στόχο την ανίχνευση των προθέσεων της «δεύτερης θητείας Τραμπ» έναντι των ελληνικών συμφερόντων. Στην εκτενή συζήτηση μεταξύ των δύο ΥΠΕΞ, η οποία πραγματοποιήθηκε σε εξαιρετικό κλίμα, ο Γιώργος Γεραπετρίτης επέλεξε να προτάξει όσα θα μπορούσαν να αξιολογηθούν από πλευράς ΗΠΑ ως «ατού» της Ελλάδας εν μέσω ραγδαίων αλλαγών τόσο στις ευρωατλαντικές σχέσεις όσο και διεθνώς.
Το «πρότζεκτ» του IMEC
Πρώτο δυνατό χαρτί που τέθηκε στο τραπέζι ήταν οι ισχυροί δεσμοί που έχει φροντίσει να σφυρηλατήσει η ελληνική διπλωματία με τον αραβικό κόσμο. Το δεύτερο ισχυρό ελληνικό «ατού» που προέβαλε ο Γιώργος Γεραπετρίτης ήταν αυτό της συμμετοχής της χώρας μας στο εν εξελίξει μεγαλεπήβολο «πρότζεκτ» του IMEC, του οικονομικού διαδρόμου που φιλοδοξεί να ενώσει την Ινδία με την Ευρώπη μέσω της Μέσης Ανατολής, με ευρωπαϊκή πύλη εισόδου την Ελλάδα, ο οποίος, συν τοις άλλοις, προσφέρει μια εναλλακτική όδευση στον κινεζικό οικονομικό «Δρόμο του Μεταξιού». Ακόμη ένα αδιαμφισβήτητο «όπλο» στα χέρια της Αθήνας, το οποίο αξιολογήθηκε δεόντως από πλευράς Ουάσιγκτον σε αυτό το πρώτο ραντεβού των δύο ΥΠΕΞ στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ήταν και το στρατηγικό σχήμα 3+1 που περιλαμβάνει Ισραήλ – Κύπρο – Ελλάδα με τη στενή συνεργασία των ΗΠΑ, για το οποίο η ελληνική διπλωματία έχει εργαστεί άοκνα και με συνέπεια επί σειρά ετών.
Με αυτά τα τρία βασικά όπλα, η ελληνική διπλωματία θα επιχειρήσει στο εξής να πλοηγηθεί στα αχαρτογράφητα νερά του νέου τοπίου που διαμορφώνεται τη νέα περίοδο Τραμπ, επιδιώκοντας να μην πληγεί από (περιφερειακές ή και διμερείς) αναταράξεις. Επιπλέον τομείς επί των οποίων Αθήνα και Ουάσιγκτον θα μπορούσαν να εμβαθύνουν εν καιρώ τις διμερείς σχέσεις τους και οι οποίοι τέθηκαν επί τάπητος στο ραντεβού της περασμένης Παρασκευής είναι η άμυνα, η ενέργεια, η οικονομία, το εμπόριο, ο τουρισμός, ενώ στα «πιο ωφελιμιστικά» πεδία θα μπορούσε να συμπεριληφθεί και η «δυναμική παρουσία της Ομογένειας στις ΗΠΑ» η οποία συχνά λειτουργεί ως ένας πολύ δυνατός συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο κρατών.
Μπροστά στη «στροφή» που πραγματοποιεί η Ουάσιγκτον στην εξωτερική της πολιτική, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία (θεματικές οι οποίες συζητήθηκαν εκτενώς στη συνάντηση Γεραπετρίτη – Ρούμπιο), για την Αθήνα θα απαιτηθούν εξαιρετικά λεπτοί χειρισμοί στον τρόπο που θα επικοινωνεί πλέον ζητήματα που την απασχολούν, ιδίως όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, που εδράζονται πλήρως στην τήρηση του Διεθνούς Δικαίου. Ο ίδιος ο Ρούμπιο, που έχει επανειλημμένα υποστηρίξει στο παρελθόν τις ελληνικές θέσεις ως Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής, δείχνει να μην έχει μετακινηθεί από εκεί που στεκόταν προτού αναλάβει τα ηνία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Μένει να φανεί όμως κατά πόσο θα είναι εκείνος που θα χαράζει την εξωτερική πολιτική του Λευκού Οίκου τα επόμενα τέσσερα χρόνια ή αν θα αναγκαστεί τελικά σε ευθυγράμμιση με έναν διαφορετικό προεδρικό σχεδιασμό.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα κληθεί στο προσεχές χρονικό διάστημα να αναζητήσει νέες ισορροπίες, έχοντας ήδη καταγράψει τα πρώτα οφέλη για την επιλογή της να διαδραματίζει ρόλο γεφυροποιού – στο πλαίσιο και της συμμετοχής της στο Συμβούλιο Ασφαλείας – μεταξύ Βορρά και Νότου, Ανατολής και Δύσης. Οσο για την αρχική επιδίωξη της ελληνικής διπλωματίας να δημιουργήσει νέα κανάλια επικοινωνίας με το νέο αμερικανικό σύστημα, αυτό φαίνεται πως σε έναν βαθμό επετεύχθη μέσα από το μπαράζ επαφών που είχαν στην αμερικανική πρωτεύουσα τόσο ο Γιώργος Γεραπετρίτης όσο και η υφυπουργός Εξωτερικών, Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου.