حسرت نسبت به گذر عُمر و از میان رفتن فرصت های زندگی و به ویژه دوران جوانی که طراوتِ زندگی در آن نهفته و اوج شکوفایی انسان در این دوران رقم می خورد، در شعر قیصر جایگاهی ویژه داشته و در سروده‌هایش از کوتاهی عمر و عبورِ قطار زندگی از منزل های گوناگون تا ایستگاه پایانی شِکوِه کرده و نسبت بدان حسرت می‌خورد.
