شوقی افندی، نوه عبدالبهاء، نقطه عطف مهمی در تاریخ‌نگاری بهائی بود. او تاریخ بابیت و بهائیت را بازسازی کرد و میان آن دو یک خط تداوم مصنوعی ترسیم نمود.و با استفاده از سبک نوشتاری انگلیسی واستناد به منابع غربی (اغلب غیرمطلع از واقعیت‌ها)، تصویری غرب‌پسند از بابیت و بهائیت ارائه داد. نگاه او به ایران و اسلام کاملاً شبیه به مستشرقان قرن نوزدهم، و توام با تحقیر ایرانیان و نقد شدید روحانیت و مسلمانان است.
