زندگی عشایر عرب در سال ۱۸۹۸ در دل صحرا با چادرهای نمدی، کوچهای فصلی و ساختار سخت قبیلهای معنا پیدا میکرد؛ مردمانی که وابسته به شتر، شکار و مسیرهای بیانتها بودند و هنوز ردّی از جهان مدرن در زیست روزمرهشان دیده نمیشد. این تصاویر تاریخی، لحظههایی ناب از آیینها، پوشش، ابزار و روابط اجتماعی عشایر را ثبت کردهاند؛ روایتی زنده از فرهنگی که بر شنهای بیابان شکل گرفت و نسلها دوام آورد.
