راه‌حل، در «پیوند دادن شئونات جهانی به مقتضیات محلی» است. در این رویکرد، اولاً داده‌ها، نظریه‌ها و دستاوردهای جهانی کنار گذاشته نمی‌شوند؛ ثانیاً در بستری تاریخی و اجتماعی مختص ایران بازاندیشی می‌شوند؛ سوم اینکه سوژه تحقیق «انسان ایرانی در جهان معاصر» می‌شود و نکته چهارم این است که در این رویکرد، جامعه‌شناسی جهانی نه حذف می‌شود و نه مورد تقلید کورکورانه قرار می‌گیرد؛ بلکه مورد بازخوانی انتقادی واقع می‌شود و در نهایت، او این رویکرد را «یک الزام حیاتی برای اجتماع علمی علوم اجتماعی ایران» می‌داند.
