Ο Λάμπρος Τσάγκας διηγείται μια «Φθινοπωρινή Ιστορία»

Το ομότιτλο έργο του Αλεξέι Αρμπούζωφ επαναλαμβάνεται για δεύτερη σεζόν στο θέατρο Κνωσός κάθε Σάββατο και Κυριακή, με τους Άννα Γεραλή και Λάμπρο Τσάγκα.

Η «Φθινοπωρινή Ιστορία» του Αλεξέι Αρμπούζωφ επαναλαμβάνεται για δεύτερη σεζόν στο θέατρο Κνωσός κάθε Σάββατο και Κυριακή.

Η Μάνια Παπαδημητρίου σκηνοθετεί μια τρυφερή ιστορία γεμάτη χιούμορ και ανατροπές, που δείχνει το πώς ο έρωτας και η ανάγκη για ζωή, μπορούν να νικήσουν το χρόνο και να μας γεμίσουν αισιοδοξία.

Η ίδια, αναφέρει: «Είναι η ιστορία, που μας λέει πως η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από μας και συχνά μας κάνει δώρα, που μοιάζουν παράταση χρόνου. Σαν μια πίστα παιχνιδιού, μέσα στην οποία κερδίζεις ακόμα δυο ζωές. Μέσα σε μια ψηφιακή πραγματικότητα, οι δύο ήρωες του έργου συναντιούνται και συγκρούονται, για να συμφιλιωθούν και να αγαπηθούν με τον πιο ανάποδο τρόπο, που μπορεί να φανταστεί κανείς».

Η Άννα Γεραλή και ο Λάμπρος Τσάγκας ενσαρκώνουν τους ήρωες του έργου με τρυφερότητα και χιούμορ. Μετά από χρόνια παράλληλης θεατρικής πορείας, οι παλιοί συμφοιτητές στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, συναντήθηκαν για πρώτη φορά στην ίδια θεατρική σκηνή. Τη μουσική στο έργο, υπογράφει ο Σταμάτης Κραουνάκης.

Ο Λάμπρος Τσάγκας μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, τις σχέσεις των ανθρώπων και την σύγχρονη επικοινωνία.

Πώς χειρίζεστε το ρόλο σας;

Πολύ απλά πρώτα τον διαβάζω για να τον κατανοήσω, πάντα σε σχέση με τον περίγυρο γιατί ο ρόλος χτίζεται από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει, και μέσα από αυτό εξελίσσεται σαν χαρακτήρας αφού λοιπόν νοηθεί σαν ύπαρξη περνάει στο νευρικό σου σύστημα και η προσωπικότητα μπαίνει σε δεύτερη μοίρα αφού το σώμα σου γίνεται υπηρέτης μιας άλλης ζωής. Πιστεύω δε ότι μέσα από αυτή τη διαδρομή ο «ηθοποιός ζει πολλές ζωές».

Μέσα σε μία δεδομένη ψηφιακή πραγματικότητα, πώς καταφέρνει ο ήρωας σας να κάνει τα πράγματα ανάποδα μα συνάμα ανθρώπινα;

Αν μιλάμε για τη ψηφιακή πραγματικότητα της παράστασης, ο ήρωας μας ζει «ερήμην» της κρατώντας έτσι την ανθρώπινή του υπόσταση. Ζει μέσα από τα βιώματά του και την ανάγκη για προσωπική επικοινωνία.

Αυτή η αδυναμία προσαρμογής στις μοντέρνες ευκολίες της επικοινωνίας, πώς την φέρνει στα πρόθυρα της μοναξιάς;

Αν ρωτάτε για την προσαρμογή στις μοντέρνες ευκολίες επικοινωνίας θα σας απαντήσω προσωπικά. Αδυνατώ να προσαρμοστώ στον τρόπο αυτόν της επικοινωνίας γιατί έχω ζήσει μια ζωή με προσωπικές κυρίως επαφές. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που έχουν χιλιάδες «φίλους» στα προφίλ των facebook προσπαθώντας να δηλώσουν την παρουσία τους αλλά κατά βάθος είναι μόνοι.

Συμφωνείτε κι εσείς πως η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από μας;

Φυσικά και ευτυχώς. Όταν λέμε ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη τι εννοούμε; Ότι δεν μπορούμε να την προβλέψουμε γιατί είναι άλλο να ονειρεύεσαι με τη φαντασία σου αυτό που επιθυμείς και άλλο να προσπαθείς να φανταστείς το απρόβλεπτο. Το απρόβλεπτο που όταν έρχεται βιώνεται και γίνεται εμπειρία και γνώση.

Ο έρωτας και η ανάγκη για ζωή, μπορεί για εσάς να νικήσει το χρόνο;

Κοιτάξτε… ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ και αν αυτό το κατανοήσουμε γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Αλλά ο έρωτας και η ανάγκη για ζωή μπορεί να παίξει μαζί του συνειδητά και πολλές φορές αν αυτός έρχεται απρόσμενα στη ζωή σου, κάνει πιο ευχάριστη την πορεία της μέχρι να φτάσεις στον ανίκητο χρόνο και έτσι μπορεί να πει κανείς, ότι είχε μια ευχάριστη πορεία ζωής.

Η παρουσία σας στη σκηνή του Θεάτρου Κνωσός συμπίπτει με τον εορτασμό των 40 χρόνων του θεάτρου. Ποιες είναι οι πιο χαρακτηριστικές στιγμές από τη δημιουργική σας ύπαρξη εκεί;

Το Κνωσός είναι δημιούργημα μιας έντονης προηγούμενης θεατρικής δραστηριότητας από κοινού με τον αδερφό μου τον Χρίστο Τσάγκα. Λειτουργήσαμε ως ελεύθερος θίασος με την επωνυμία «Παλκοσένικο». Για ένα διάστημα σαν «Ημικρατικό Θέατρο Στερεάς Ελλάδας» και στη συνέχεια καταλήξαμε στην μόνιμη έδρα μας το Θέατρο Κνωσός. Η πορεία μας μέχρι την κατάληξη στην μόνιμη έδρα μας ήταν μεγάλη ενδιαφέρουσα αλλά επίπονη και θα αναφέρεται στο βιβλίο που ετοιμάζει για τα 40 μας χρόνια και για να μην αδικήσω φίλους και συνεργάτες θα περιοριστώ στις σημαντικότερες στιγμές που αρχίζουν από την έναρξη της δραστηριότητας μας μέσα στο θέατρο.

Ενδεικτικά λοιπόν θα αναφέρω τη πρώτη συνεργασία μας με τον Βασίλη Φωτόπουλο που σχεδίασε την υποδομή της μετατροπής του χώρου και σκηνογράφησε τη πρώτη μας παράσταση. Τον αείμνηστο Γιάννη Τσαρούχη, τον Νίκο Κούνδουρο, την Ιωάννα Παπαντωνίου, τον Κυριάκο Σφέτσα και τον Χριστόδουλο Χάλαρη που μας έδωσαν δύναμη και κύρος στη πορεία μας. Και για να μην μακρηγορήσω θα αναφερθώ ενδεικτικά σε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της πορείας μας όπως η συνεργασία μας με την Άννα Συνοδινού στην «Κοντέσσα Βαλέραινα». «Το Κοστούμι» του Πιτερ Μπρουκ σε σκηνοθεσία του Σοτιγκί Κουγιατέ με τη Μπέσυ Μάλφα, τον Γιάννη Σταματίου και τον Κώστα Κλάδη στους κύριους ρόλους. Επιπλέον το έργο η «Αθήνα των Θαυμάτων των Τραυμάτων των Υπάτων και των Πάτων» σε δραματουργική σύνθεση και επεξεργασία του Κώστα Γεωργουσόπουλου και μουσική του Βασίλη Δημητρίου με τη συνεργασία του Δήμου Αθηναίων για τα 150 χρόνια της Αθήνας. Μια σημαντική επίσης παράσταση ήταν με το έργο του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου «Κ.Π. Καβάφης, ο Υμνωδός της Αλεξάνδρειας» όπου μέσα από τις τρισδιάστατες απεικονίσεις (Video Animation) της μεγάλης εκείνης πολυεθνικής πόλης που σχεδίασε η αρχιτέκτονας και εικονογράφος – σκηνογράφος Χριστίνα Οικονόμου έδωσαν νομίζω μια μοναδική στο είδος της παράσταση όπως γράφτηκε και στον τύπο και για αυτό η παράσταση μεταφέρθηκε από το Θέατρο Κνωσός στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Στον συγγραφέα Γρηγόρη Χαλιακόπουλο, τη σκηνογράφο Χριστίνα Οικονόμου και τον μουσικό Φίλιππο Περιστέρη οφείλω αυτή τη σημαντική δημιουργία και τους ευχαριστώ πολύ. Αλλά και ο «Πίθηκος» του Φρανς Κάφκα ήταν επίσης μια μεγάλη προσωπική στιγμή ως εμπειρία αφού ο Γιώργος Ρεμούνδος που διασκεύασε και σκηνοθέτησε το έργο μαζί με τη Δανάη Καλαχώρα, βοηθό σκηνοθέτη, με «βασάνισαν» τόσο επί σκηνής έτσι ώστε αυτό το αθώο πλάσμα να καταφέρει στη πορεία της εξέλιξής του να γίνει ένας εξανθρωπισμένος πίθηκος με όλα τα κουσούρια του «πολιτισμένου» ανθρώπου. Η μουσική του Φίλιππου Περιστέρη και ο εικαστικός χώρος του Μιχάλη Σδούγκου με απογείωσαν.

Πώς είναι η συνεργασία σας με την Άννα Γεραλή στο έργο;

Και τώρα για την Άννα… Φρίκη-Φρίκη! Μετά από τόσα χρόνια παράλληλης πορείας στο θέατρο (αφού ήμασταν συμμαθητές στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου ήρθε να με βασανίσει επί σκηνής με τα καπρίτσια της «Λίντια Βασίλιεβνα» αλλά τελικά ηττήθηκε. Το ομολογεί και η ίδια όταν σε κάποια σκηνή λέει ότι «Το σημαντικότερο πράγμα που έκανα στη ζωή μου ήταν που ήρθα να σε συναντήσω». Αυτό τα λέει όλα. Μάζεψε εμπειρίες από τη ζωή και το θέατρο για να τις καταθέσει στη σκηνή του θεάτρου «Κνωσός». Η συνεργασία μας είναι εξαιρετική και ευτυχής η συγκυρία.