Οργή και κανονικότητα
Δύο διαμετρικά αντίθετα συναισθήματα κατακλύζουν σήμερα την πολιτική ατμόσφαιρα της χώρας. Από τη μια πλευρά μια ασυγκράτητη οργή κατευθύνεται κατά της πολιτικής τάξης γενικότερα και ιδιαίτερα κατά της κυβερνητικής πλειοψηφίας που ελέγχει αυτή την ώρα το κράτος. Από την άλλη, πολύς κόσμος έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη του από το Δημόσιο που έχει καίρια ευθύνη για τα συμβαίνοντα. Τα δύο αυτά ρεύματα αγανάκτησης τέμνονται αντιφατικά σε διαμαρτυρίες κατά της κυβέρνησης παραγνωρίζοντας συχνά την πραγματικότητα και το σύνολο του προβλήματος.
Xωρίς αμφιβολία ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα είναι περίπου διαλυμένος. Επιβιώνει όμως κάτω από τις εμμονές της κοινωνίας να υποπτεύεται τις προθέσεις και τη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα. Σε κάποιον βαθμό αυτές οι αιτιάσεις έχουν μια δικαιολογητική βάση. Αφού και τους δύο τομείς τους απαρτίζουν άνθρωποι από την ίδια κοινωνική βάση, την ελληνική, γιατί οι μεν (του κρατικού τομέα) θα είναι αδρανείς, προβληματικοί και διεφθαρμένοι, ενώ οι άλλοι (του ιδιωτικού) αποτελεσματικοί και ικανοί; Εχοντας μάλιστα οι τελευταίοι ως στόχο το κέρδος; Η πραγματικότητα βρίσκεται στις δομές και στα κίνητρα. Ο ιδιωτικός τομέας οφείλει να επιβιώσει μόνος του, με μοναδικό στήριγμα την ικανοποίηση των καταναλωτών – πελατών του. Κάτι βέβαια που δεν ισχύει για το Δημόσιο. Εκεί όποια και να είναι η συμπεριφορά του φορέα και η αποδοτικότητά του, οι μισθοί συνεχίζουν να τρέχουν, απολύσεις είναι αδιανόητες και η επιβίωση στηρίζεται στον κρατικό προϋπολογισμό.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Το κίνητρο του κέρδους υπάρχει κι εκεί – στο Δημόσιο. Μόνο που δεν συνδέεται με το επίπεδο ικανοποίησης των πελατών αλλά με τα στενά μόνο συμφέροντα των συντεχνιών που τους εξουσιάζουν και με τη διαφθορά που εύκολα παρεισφρέει. Είναι γνωστό πως στον ΟΣΕ, και στα κρατικά ναυπηγεία, οι εργαζόμενοι παλαιότερα έφευγαν νωρίτερα και μέσω δικών τους εργολαβικών σχημάτων ολοκλήρωναν δουλειές, που όφειλαν να τις εκτελέσουν στη βάρδια τους, σαν ιδιώτες υπεργολάβοι. Εκτοξεύοντας βέβαια το σχετικό κόστος.
Βλέπουμε έτσι να σχηματίζεται ένα μέτωπο κατά των ιδιωτικοποιήσεων και να τους φορτώνονται ευθύνες που δεν τους αναλογούν. Στον ΟΣΕ λ.χ. η ιδιωτικοποίηση έγινε στρεβλή σε μια ιταλική κρατική εταιρεία, αποκλείοντας τον ανταγωνισμό και σε εξοργιστικά χαμηλό τίμημα. Πραγματοποιήθηκε μάλιστα από αριστερή κυβέρνηση που έριχνε αναθέματα στον ιδιωτικό τομέα! Το ζήτημα είναι πως στον ιδιωτικό τομέα (αν είναι τέτοιος μια ιταλική κρατική εταιρεία) πέρασαν, μονοπωλιακά βέβαια, μόνο οι συρμοί ενώ το Δημόσιο κράτησε στα χέρια του (ΟΣΕ) τη διοίκηση και τον καθορισμό των δρομολογίων και το αρμόδιο προσωπικό (σταθμάρχες κ.λπ.) καθώς και τις κοστοβόρες υποδομές (ΕΡΓΟΣΕ). Και βασικά αυτοί είναι που ευθύνονται για τις ουσιαστικές και κρίσιμες δυσλειτουργίες!
Κι έρχονται τα συνδικαλιστικά όργανα των δημοσίων υπαλλήλων να υπεραμυνθούν του δημόσιου χαρακτήρα των φορέων, να καταδικάσουν τις ιδιωτικοποιήσεις και να στραφούν εναντίον κάθε αξιολόγησης. Δηλαδή, παρά το χάλι, να συνεχίσουν όλα ως έχουν! Προς μια καταδικασμένη και αδιέξοδη «κανονικότητα». Αναρωτιέμαι, εναντίον ποιων πρέπει να στραφεί η εύλογη λαϊκή οργή…