Τι κρύβει ο σάκος του αγωνιστή Πάνου Βλάχου
Στη μόνη ευρωπαϊκή χώρα η οποία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πέρασε και από έναν πολυετή αιματηρό εμφύλιο, οι συνέπειες του οποίου κράτησαν επί δεκαετίες, ένας ηθοποιός εμφανίζεται ξαφνικά σε μια σκηνή και τραγουδώντας προτρέπει ευθέως σε δύο πολιτικές δολοφονίες: ενός κεντρικού υπουργού, του Αδωνη Γεωργιάδη, και ενός δημοσιογράφου με έντονη παρουσία, του Αρη Πορτοσάλτε. Και δεν ανακαλεί τη φράση του, που είχε ως εξής: «Μέσα σε έναν σάκο βάλτε Αδωνη και Πορτοσάλτε» – ως γνωστόν, σε σάκους οι άνθρωποι μπαίνουν μόνον νεκροί. Οσα λέει μετά είναι αστειάκια που υποδηλώνουν κάτι σαν «αφού συμπλήρωσα «βάλτε κι εμένα στον σάκο», δεν μπορεί να σήμαινε να πεθάνουν» ή κάτι θολό παρόμοιο. Ομως δεν ανακαλεί. Αυτό που ήθελε να πει, αυτό είπε. Το ζήτημα λαμβάνει μεγάλες διαστάσεις όχι λόγω της πολιτικής, κοινωνικής ή πνευματικής σημασίας του προσώπου, αλλά λόγω της δημοφιλίας που έχει αποκτήσει από τη συμμετοχή του σε κωμικές τηλεοπτικές σειρές και που αποτελεί την προστιθέμενη αξία του στην απόκτηση δημόσιου λόγου μεγάλης εμβέλειας.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που διέλαθε της προσοχής ενώ είναι το πιο ενδιαφέρον, μετά φυσικά την ακραία φασιστική προγραφή επί ποινή θανάτου που ο ίδιος αποφασίζει και διατάζει επειδή «έτσι γουστάρει». Και δείχνει ξεκάθαρα πώς εννοείται η «επανάσταση» (στις δημοκρατίες ο ορθός όρος είναι τρομοκρατία) από τέτοιους παλικαράδες. Τι κρύβει ο σάκος του; Μα τι άλλο; Τον δικό του ρόλο ως αρχιεπαναστάτη. Είναι το «βάλτε». Γιατί «βάλτε»; Ποιοι «βάλτε»; Και ποιος ζητά / προτρέπει / ορίζει / διατάζει αυτούς τους «όποιους» λέγοντάς τους «βάλτε»; Και αυτός πού θα είναι; Και, βέβαια, το μείζον. Γιατί δεν πάει να τους… βάλει μόνος του; Γιατί δεν λέει «θα βάλω»; Ή «βάζω»; Ή τέλος πάντων ότι θέλει, αλλά πού να τον κατεβάσει απ΄ το καλάμι του αυτόκλητου ηγέτη μιας δήθεν επανάστασης στον ρόλο μαχητή της;
Γιατί αυτός που παίζει μάλλον είναι ο χειρότερος της καριέρας του, αν έχουν δίκιο όσοι λένε ότι είναι καλός ηθοποιός. Ρόλος κακογραμμένος, υπερφίαλος, εγωπαθής, κακοπαιγμένος, φτηνιάρικος, για δελφινάριο δήθεν επαναστατών του γλυκού νερού. Για δεκαπεντάχρονα που ψάχνονται μέχρι τα 16, άντε 17. Αλλά που εδώ, καθώς συμβαίνει να μη μιλάει στην παλιοπαρέα αλλά να τον ακούει η κοινή γνώμη, μάλλον θα έπρεπε να βρει άλλο τρόπο να εκτονώνεται δημοσίως. Οσο για τους ιδεολογικά ομογάλακτους υπερασπιστές του, ας θυμούνται τι λένε τώρα αν συμβεί το απευκταίο και κάποιος βλαξ, πλην αντίθετος ιδεολογικά, εμπνευστεί από το συμβάν και κάνει το ίδιο με στόχο αριστερούς.
Ο άνθρωπος αυτός αγνοεί παντελώς την ιστορία των επαναστατικών κινημάτων. Ελάχιστα αν είχε μελετήσει, θα γνώριζε ότι αρχηγοί επαναστατών παντού και πάντοτε γίνονται μόνον οι αδιαμφισβήτητοι ηγέτες επί του αναπεπταμένου πεδίου. Οχι δημοφιλείς ηθοποιοί σε… κωμικές σειρές. Αυτοί γίνονται βουλευτές «αριστερών» συστημικών κομμάτων. Αλλά τέτοια «βάλτε» λένε οι ηγέτες. Και τα λένε σε περιόδους φοβερών συγκρούσεων. Οχι σε δημοκρατίες. Και για να είσαι ηγέτης επαναστατών, που εδώ ούτε καν υπάρχουν, πρέπει να έχεις βάλει πρώτα ο ίδιος με τα χέρια σου πολλούς στη θέση που ζητάς άλλοι να το κάνουν. Μόνον τότε δικαιούσαι προτροπές ή προσταγές. Αλλιώς οι αληθινοί επαναστάτες σού πετάνε ντομάτες. Πρόκειται για φαρσοκωμωδία της κακιάς ώρας. Κρίμα. Λένε ότι είναι καλός στην κωμωδία. Τι το γύρισε; Πού τα ‘μαθε αυτά; Λένε ότι πήγε στο Χόλιγουντ να κάνει καριέρα. Εκεί; Μπα. Εκεί πήγε για το σύστημα που και εδώ το… πολεμάει, αλλά από αυτό πάλι κάνει καριέρα. Και πού να πει τέτοια. Γιατί και να σ’ τη χαρίσει ο εκεί Αδωνις, σ΄ έχουν μπουζουριάσει μέσα σε δύο ώρες. Και ως ξένος, άλλες δύο και είσαι πακέτο στο αεροδρόμιο για το σπίτι. Και, πια, την Αμερική, μόνο σε ταινία…