Και δικαιοσύνη και ασφάλεια
Στην αρχή παρουσιάστηκε ως μεγάλη επιτυχία της Αστυνομίας. Είχαν συλληφθεί, λέει, δύο στελέχη του Λιμενικού (και δη οϋκάδες), καθώς και ένας παλιός γνώριμος των αρχών, ηγετικό στέλεχος στο παρελθόν των «Πυρήνων», καταδικασμένος αλλά αποφυλακισμένος. Στην κατοχή τους είχαν βρεθεί εκρηκτικά, οπότε το αφήγημα πήρε αμέσως τη μορφή ότι οι συλληφθέντες προετοίμαζαν ένα «μεγάλο χτύπημα», ευτυχώς όμως τους τσάκωσαν οι άγρυπνοι φρουροί του Νόμου, όπως θα λέγαμε στη γλώσσα της δεκαετίας του 1960. Happy ending και φεύγουν όλοι ικανοποιημένοι, εκτός από τους κακούς, που στο τέλος πάντα χάνουν! (Για να υπάρχει και ένα ηθικό δίδαγμα με προδιαγραφές fast food…)
Πολύ σύντομα όμως, φάνηκε ότι δεν επρόκειτο για αμιγή επιτυχία. Ο παλιός γνώριμος κρατήθηκε, όχι μόνο επειδή είχε τα εκρηκτικά στην κατοχή του, αλλά και επειδή είχε παραβιάσει τους όρους της αποφυλάκισής του. (Παραβίαση, για την οποία φαίνεται ότι κανείς δεν είχε ενδιαφερθεί, μέχρι τη σύλληψή του.) Ομως οι δύο λιμενικοί αφέθηκαν ελεύθεροι, προφανώς επειδή δεν υπήρχανστοιχεία ώστε να κρατηθούν. Εντούτοις, υπήρξε η φροντίδα να μαθευτεί ότι οι δύο αυτοί δεν ήταν ακριβώς αγνές περιστερές, ότι είχαν «θέματα» με την υπηρεσία τους και με τη Δικαιοσύνη στο παρελθόν και ότι, για τους λόγους αυτούς, υπηρετούσαν σε θέσεις γραφείου.
Ολο αυτό παραπάνω είναι υλικό πρώτης τάξεως για κωμωδία του ιταλικού νεορεαλισμού. Εδώ σε εμάς, όμως, όλα αυτά είναι εκφάνσεις του Υπαρκτού Ελληνισμού, στην επικράτεια του οποίου τα όρια είναι πάνταθολά και μεταβαλλόμενα. Ετσι, όταν δύο ημέρες αργότερα, μαθαίνουμε ότι είχε σταλεί ταχυδρομικώς βόμβα σε δικαστικό και από καθαρή τύχη δεν υπήρξαν θύματα, όλα είσαι έτοιμος να τα πιστέψεις. Αν υπάρχουν λιμενικοί που είναι «σκοτεινοί», αλλά παραμένουν στην υπηρεσία τους, τότε γιατί να μας ξαφνιάσουν τα απίθανα που συνδυάζονται μεταξύ τους μαγικά, για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα; Η βόμβα είχε παραληφθεί από το γραφείο της δικαστικού εδώ και δέκα μέρες, η ίδια ευτυχώς απουσίαζε με αναρρωτική άδεια. Πώς κατάφερε η βόμβα να φτάσει ως εκεί παραμένει ανεξήγητο. Αν ο σύζυγος της δικαστικού, απόστρατος αξιωματικός, δεν πρόσεχε τον φάκελο και δεν υποψιαζόταν, τώρα θα μιλούσαμε για νεκρό ή νεκρούς, εφόσον ευσταθεί η πληροφορία που άκουσα, ότι ο φάκελος περιείχε μισό κιλό ζελατοδυναμίτιδας. Ολα χάρη στην τύχη.
Τα πάντα στην τύχη, δεν είναι μόνο σχήμα λόγου. Διότι σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και το ανήκουστο, ότι την περασμένη Δευτέρα δεν έγιναν οι ηλεκτρονικά οι εξετάσεις στο ΕΚΠΑ, όπως είχε κανονιστεί και όλοι περίμεναν, επειδή κάποιοι «αλληλέγγυοι», που εργάζονται μέσα στο πανεπιστήμιο, κατέβασαν τον server, σε ένδειξη συμπαράστασης σε όσους αγωνίζονται κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων καταστρέφοντας τα δημόσια. Το πρώτο που αναρωτιέσαι είναι πού βρίσκονταν και τι έκαναν τα παλικάρια της λεγόμενης πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Και να υπήρχε όμως τέτοιο πράγμα, αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να αποτρέψει τη δολιοφθορά, διότι εδώ μιλάμε για ένα είδος «Χαμάς» που δρα εντός του πανεπιστημίου. Εχει και εκπρόσωπο Τύπου μάλιστα, έναν επί 19 έτη συμβασιούχο διοικητικό υπάλληλο, ο οποίος ανέλαβε την ευθύνη με υπερηφάνεια, ξέροντας ότι κανείς δεν πρόκειται όχι να σκεφτεί να τον τιμωρήσει, αλλά ούτε καν να του ζητήσει τον λόγο.
Ολα αυτά συνδέονται μεταξύ τους, με τρόπο που εξηγεί το χάος, αλλά δεν μας αφήνει σοβαρά περιθώρια αισιοδοξίας. Αν η Αστυνομία έχει το επίπεδο που αντανακλάται στον θλιβερό χειρισμό της συγκεκριμένης υπόθεσης, είναι επειδή σε ευαίσθητες υπηρεσίες ασφαλείας μπορούν να υπηρετούν πρόσωπα γνωστά για το αμφίβολο ποιόν και την ηθική τους, τα οποία όμως δεν μπορεί να πειράξει κανείς. Επίσης, επειδή είναι πανεύκολο να στείλεις μια βόμβα στο δικαστικό μέγαρο της Θεσσαλονίκης και να την έχεις να περιμένει εκεί για ένα δεκαήμερο. Επειδή, τέλος, είναι ο κανόνας αν καταδικάζεσαι σε 25 χρόνια για οτιδήποτε (εδώ ο νόμος είναι ίσος προς όλους…) στα οκτώ το πολύ θα είσαι έξω και ελεύθερος να συνεχίσεις. Είναι το πρόβλημα της κότας και του αβγού αυτό που εκδηλώνεται σε τέτοια περιστατικά, δηλαδή το πρόβλημα της δικαιοσύνης και της δημόσιας τάξης. Χωρίς το ένα αγαθό δεν μπορείς να έχεις το άλλο. Σε εμάς τουλάχιστον δεν τίθεται ζήτημα επιλογής ή δοσολογίας, διότι και στα δύο είμαστε χάλια…