Δίκης οφθαλμός
Μπορεί τα δάκρυα να τα στεγνώσει ο χρόνος, ο πόνος να μαλακώσει, αλλά η πληγή που άνοιξε με τον χαμό ενός δικού σου, πόσω μάλλον του παιδιού σου, δεν κλείνει. Μένει εκεί ανοιχτή να μετράει τον καιρό, τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια, με τις σταγόνες απ’ το αίμα που στάζει. Κι αν για μας, κάποτε, μπορεί ένα τέτοιο έγκλημα να ξεχαστεί, όπως όλοι οι λυγμοί μακριά απ’ τις αυλές μας, για τη μητέρα, την κόρη, τον γιο, τον πατέρα και τον αδελφό αυτός που χάθηκε για πάντα μέσα σε μια αστραπή είναι σημάδι από καυτό σίδερο στην καρδιά που δεν λέει να σβήσει.
Είναι πολλά που γράφτηκαν αυτή την εβδομάδα για τα Τέμπη, όμως κι αν γράφονταν τόσα ακόμα κι άλλα τόσα, πάλι δεν θα ήταν αρκετά, γιατί το κακό είναι μαύρο, βαθύ κι αμέτρητο. Οπως και τα ερωτηματικά που με τον καιρό όλο και πληθαίνουν, κι όσο πληθαίνουν τόσο μένουν αναπάντητα. Κι αυτή η φούρια να τελειώσει στη Βουλή το θέμα κάνει το πράγμα ακόμα πιο μακάβριο και ύποπτο. Ετσι λοιπόν θα πάει το πράγμα; Κανείς δεν φταίει εκτός από αυτή τη χιλιοσαλιωμένη καραμέλα του «ανθρώπινου λάθους»;
Μα δεν είναι ένα το λάθος, είναι πολλά. Πάρα πολλά. Αρχίζουν απ’ τον σταθμάρχη που ήταν εντελώς άπειρος για μια τέτοια θέση, τον προϊστάμενο που τον έβαλε, τα φανάρια που δεν λειτουργούσαν, τον πίνακα που ήταν ξεχαρβαλωμένος και ήταν αδύνατον να δεις πού κινείται κάθε συρμός, από τη μετατροπή του έργου σε ηλεκτρονικό που υπογράφτηκε το ’12 και έπρεπε να αρχίσει μετά το ’14, και φτάνει στους δύο υπουργούς ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ που για 8 και πλέον χρόνια ήταν αλλού ξημερωμένοι.
Και έναν χρόνο μετά το έγκλημα (αρνούμαι να το πω δυστύχημα γιατί για μένα τουλάχιστον δεν είναι) ο ένας, ο κύριος Σπίρτζης, ασχολείται και απειλεί πως θα κάνει το Συνέδριο – καρναβάλι του ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο Κούγκι, και ο άλλος, ο κύριος Καραμανλής, κρύβεται πίσω από το «Εμένα ξέρετε πόσοι με ψηφίσανε στις Σέρρες;». Εσένα ξέραμε πόσοι σου ρίξανε τις ψήφους τους στις Σέρρες, εσύ ξέρεις τι θα σου ρίχνανε έτσι και πέρναγες από τα Τέμπη; Αν γλίτωνες απ’ την οργή τους, πράγμα δύσκολο, εκείνο που θα σου ρίχνανε στο κεφάλι, αν δεν ήταν κάτι εύθραυστο όπως αβγά, θα ήταν κάτι πιο σκληρό στην υφή κι ανώμαλο στην επιφάνεια. Θα ήταν πέτρες και κοτρόνια.
Θα ήθελα να τελειώσω με τα λόγια του κυρίου Δημήτρη Πλακιά, που έχασε την κόρη του και τις δίδυμες ανιψιές του (20 χρόνων όλες): «Μας ενδιαφέρει να απονεμηθεί δικαιοσύνη με ίσους όρους. Και αν αποδειχθεί ότι ο κύριος Καραμανλής ή όποιος άλλος έχει εμπλακεί το όνομά του δεν φταίει, θα είμαστε οι πρώτοι που θα ζητήσουμε δημόσια συγγνώμη. Ούτε τα κορίτσια μας θα ήθελαν να τιμωρηθεί κάποιος άδικα».
Xαιρετώ.