Σφραγίδα ευγένειας, ήθους και ποιότητας

Με τη χαρακτηριστική φωνή του να σφραγίζει κάθε του επαγγελματικό εγχείρημα – από τις ερμηνείες του στο θεατρικό σανίδι έως τις εκφωνήσεις των διαφημιστικών σποτ και από τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις έως τα τραγούδια που απέδωσε με το δικό του ιδιαίτερο ύφος – ξεχώρισε για το ήθος και την ποιότητα της δουλειάς του, γράφοντας τη δική του σελίδα στον χώρο της υποκριτικής τέχνης. Ο λόγος για τον Γιάννη Φέρτη που έφυγε από τη ζωή, μία εβδομάδα ακριβώς πριν από τα γενέθλιά του, σε ηλικία 86 ετών.

«Ηθοποιός ήθελα να γίνω, ηθοποιός έγινα, κι όπου να ‘ναι, δεν ξέρω πότε, θα τελειώσω. Δεν έχω φιλοδοξίες. Θα είχα αν αισθανόμουν ότι κάτι από αυτά το κάνω πάρα πολύ καλά. Δεν αισθάνομαι, όμως, ότι είμαι τίποτα σπουδαίο. Να πούμε καλός ηθοποιός; Μέχρι εκεί. Ας κάνω λοιπόν τον ηθοποιό και τίποτα άλλο», έλεγε σε συνέντευξή του που έδωσε για «ΤΑ ΝΕΑ» στην υπογράφουσα το καλοκαίρι του 2019, ενώ βρισκόταν στις πρόβες για την πρώτη (και τελευταία, όπως αποδείχτηκε) εμφάνισή του στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου, στην παράσταση «Δάφνις και Χλόη» του Λόγγου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου.

Επιτυχία χωρίς έπαρση

Από τον ρόλο του Τσανς Γουέιν στο «Γλυκό πουλί της νιότης» του Τενεσί Ουίλιαμς στο πλευρό της Μελίνας Μερκούρη, στο πρώτο ανέβασμα του έργου στην Ελλάδα (1960), σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, ως τον κινηματογραφικό του Ορέστη πλάι στην Ειρήνη Παπά στη σοφόκλεια «Ηλέκτρα», που σκηνοθέτησε ο Μιχάλης Κακογιάννης (υπήρξε υποψήφια για Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας), κι από τον τηλεοπτικό νεαρό Ροδίνη στον «Συμβολαιογράφο» (σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη) έως την ξεχωριστή ερμηνεία του στο τραγούδι του Γιάννη Σπανού «Σαν με κοιτάς» μαζί με την Αφροδίτη Μάνου που «έντυσε» μουσικά την ταινία «Εκείνο το καλοκαίρι», ο Γιάννης Φέρτης μέτρησε στην 60χρονη και πλέον πορεία του δεκάδες μεγάλες επιτυχίες, χωρίς ωστόσο να παρασυρθεί από την έπαρση που ουκ ολίγες φορές συνοδεύει την αναγνώριση και την αναγνωρισιμότητα.

Γιος κρεοπώλη με καταγωγή από τη Φθιώτιδα, μεγάλωσε στις υπώρειες του Λυκαβηττού και ενώ βοηθούσε στην οικογενειακή επιχείρηση, από τα εφηβικά του χρόνια είχε αποφασίσει τον επαγγελματικό δρόμο που ήθελε να ακολουθήσει. Φοίτησε στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν και από το πρώτο έτος βρέθηκε στο θεατρικό σανίδι – το 1959 στο έργο «Η ηλικία της νύχτας» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, καθώς ο σπουδαίος θεατράνθρωπος διέκρινε εξαρχής τις υποκριτικές ικανότητες του νεαρού τότε μαθητή του. Τρία χρόνια αργότερα έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στην ταινία του Σωκράτη Καψάσκη «Αγάπη και θύελλα», όπου γνώρισε τη συνάδελφό του Ξένια Καλογεροπούλου, με την οποία έμεινε παντρεμένος έως το 1972.

Στη μικρή οθόνη εμφανίστηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 σε σειρές της δημόσιας τηλεόρασης, όπως «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια», «Ο συμβολαιογράφος» και «Οι άθλιοι των Αθηνών», και αργότερα και της ιδιωτικής, με χαρακτηριστικές τις σειρές «Το κόκκινο φεγγάρι», «Βαμμένος ήλιος» και «Βίος ανθόσπαρτος».

Αγωνία στην Επίδαυρο

Το ντεμπούτο του στην ορχήστρα του μεγάλου αργολικού θεάτρου έγινε 29 χρόνια πριν από εκείνο στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου, το 1990, οπότε και εμφανίστηκε στην «Ορέστεια» του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου. «Είχα πάθει σοκ», έλεγε στην ίδια συνέντευξη στα «ΝΕΑ». «Νόμιζα ότι θα γίνω ρεζίλι. Είχα πολλή αγωνία και ήμουνα χάλια. Ξύπνησα την ημέρα της παράστασης με έρπη».

Ο Γιάννης Φέρτης είχε επενδύσει με την ιδιαίτερης χροιάς φωνή του πολλές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές διαφημίσεις, δραστηριότητα που, όπως έλεγε χαρακτηριστικά, ήταν εύκολη και επικερδής, γεγονός που του επέτρεπε να καλύπτει τα όποια οικονομικά ζητήματα προέκυπταν από τις υποχρεώσεις του ως θιασάρχη.

Ο γοητευτικός ηθοποιός χώρισε με την Ξένια Καλογεροπούλου καθώς ερωτεύτηκε τη νεαρή τότε ερμηνεύτρια Τάνια Τσανακλίδου, ενώ στα γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς «Ο συμβολαιογράφος» (1979) γνωρίστηκε με τη συμπρωταγωνίστριά του Μιμή Ντενίση, με την οποία και παρέμεινε παντρεμένος έως το 1988. Το 2001 προχώρησε στον τρίτο γάμο του με την επίσης ηθοποιό Μαρίνα Ψάλτη.