Μαχαίρια και μολύβια

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει υιοθετήσει τον ευφημισμό «εσωστρέφεια» για τις λυσσώδεις εσωκομματικές  μάχες εξουσίας, για αυτό που κάποτε ονομαζόταν χωρίς περιστροφές «συντροφικά μαχαιρώματα» στο ΠαΣοΚ ή «φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές» στο ιδίωμα του αρχαίου ΚΚΕ.

Βγήκαν λοιπόν αμέσως μετά τα αποτελέσματα των εκλογών 5-6 στελέχη να μαχαιρώσουν τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ δηλώνοντας ταυτόχρονα πρόθυμα να αναλάβουν την ηγεσία. Υπάρχουν ακόμη 3-4 που δεν έκαναν δηλώσεις αλλά δεν διαψεύδουν κιόλας ότι ενδιαφέρονται για την προεδρία – όπως θα όφειλαν, αφού κατέχουν αιρετά δημόσια αξιώματα.

Σίγουρα, το ΠαΣοΚ δεν θριάμβευσε, όπως θα ήθελαν  όλοι και κυρίως ο Νίκος Ανδρουλάκης που ήδη από το 2023, με μοναδική περιουσία το πενιχρό 7% που του κληροδότησε η Φώφη Γεννηματά, διεκδικούσε προσωπικά την εξουσία, αρνούμενος την πρωθυπουργία στους Μητσοτάκη-Τσίπρα, αν χρειαζόταν συνεργασία για να υπάρχει πλειοψηφία.

Στο ΠαΣοΚ τους στοιχειώνει ο άθλος 14% –25% – 48% που μέσα σε επτά χρόνια οδήγησε τον Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία. Αλλά για το άλμα από το 14% στο 25% του μυθικού γενάρχη χρειάστηκαν τρία χρόνια, δεν έγινε από τη μία χρονιά στην άλλη.

Φοβάμαι ότι δεν θα γίνει ούτε σε τριακόσια χρόνια όταν αναδεικνύεις σαν κύριο αντίπαλό σου όχι τις όποιες συντηρητικές πολιτικές της ΝΔ αλλά προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη: από πότε οι φιλελεύθεροι είναι πρώτος στόχος των Αριστερών-Κεντροαριστερών και όχι δυνητικός σύμμαχος; Αν χρειαστεί συμμάχους, θα τους βρει στη βαθιά Δεξιά, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠαΣοΚ;

Θα συνεχίσει να καταψηφίζει προοδευτικές πολιτικές όπως ο γάμος των ομοφύλων και η ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση; Πρέπει να μένουν αγράμματα, χωρίς πτυχία, τα 20.000 παιδιά που  εδώ και δεκαετίες «δεν χωρούν» σε ΤΕΙ ή πανεπιστήμια;

Θα συνεχίσει το ΠαΣοΚ να μη στηρίζει ρητά σωστές επιλογές, όπως η Συμφωνία των Πρεσπών, και θα ανέχεται την «μπελεροποίηση» της εξωτερικής πολιτικής ταυτιζόμενος με τη βαθιά Δεξιά, εντός και εκτός ΝΔ;

Αλλα αυτά που προχείρως ανέδειξα είναι λίγο-πολύ πλειοψηφικές θέσεις στο ΠαΣοΚ. Το ζήτημα λοιπόν είναι να αλλάξουν οι θέσεις όχι ο αρχηγός που εξέφρασε την ευρεία συναίνεση.

Ας πετάξουν λοιπόν τα μαχαίρια στη Χαριλάου Τρικούπη και ας πιάσουν πληκτρολόγια και μολύβια. Ας προσπαθήσουν να βρουν διαύλους προγραμματικής συμφωνίας με τη Νέα Αριστερά.

Ας ετοιμαστούν για μακρά πορεία, να λιώσουν τα παπούτσια τους για να συνεισφέρουν στην ανανέωση των πολιτικών ιδεών και πρακτικών, στην αποτοξίνωση της πολιτικής ζωής, καταθέτοντας επιχειρήματα και όχι απαγγέλοντας καταγγελίες κατά δυνητικών συμμάχων. Γιατί έτσι ανοίγει ο δρόμος να προελάσουν και εδώ οι δυνάμεις της Άκρας  Δεξιάς.