Ανεξήγητα: Οι στοιχειωμένες ιστορίες παιδιών για προηγούμενες ζωές – «Πετάμε μαζί για να δούμε τον Θεό»
Πρόκειται για στοιχειωμένες περιγραφές αναγνωστών της Daily Mail για το πώς τα παιδιά τους, τους ξάφνιασαν με εύγλωττες αφηγήσεις μιας προηγούμενης ζωής, πιστεύοντας φαινομενικά ότι έχουν ζήσει στο παρελθόν.
Από την ανεξήγητη σύνδεση μιας κόρης με μια νεκρή αδελφή που δεν γνώρισε ποτέ, μέχρι τις περιγραφές των ναζιστικών θαλάμων αερίων και της αρχαίας Αιγύπτου – οι οικογένειές τους επιμένουν ότι οι λεπτομέρειες αψηφούν την εξήγηση.
Το φαινόμενο αυτό έχει αναφερθεί συχνά από γονείς και διερευνήθηκε το 2015 σε ένα βιβλίο με τίτλο Memories Of Heaven (Αναμνήσεις του Ουρανού), από τον ομιλητή κινήτρων Dr Wayne Dyer.
Με την πάροδο των ετών, δεκάδες αναγνώστες έχουν γράψει στη Mail περιγράφοντας πώς τα δικά τους μικρά παιδιά έκαναν αινιγματικές και μερικές φορές οδυνηρές «αποκαλύψεις» για τον εαυτό τους στο παρελθόν.
Αν και δεν είναι σαφές από πού προέρχονται αυτές οι ιστορίες μέσα από αυτά τα νεαρά μυαλά – ένα πράγμα είναι σίγουρο: αποτελούν συναρπαστικό ανάγνωσμα…
Αναμνήσεις της Αιγύπτου
Όταν ο εγγονός μου ήταν περίπου δύο ετών, άρχισε να μιλάει για την «άλλη του μαμά». Συχνά ρωτούσε πότε θα επέστρεφε σε αυτήν.
Ήμουν αρκετά τρομαγμένη και δεν ήθελα να το αναφέρω στην κόρη μου.
Ρώτησα πού ζούσε και μου είπε στην Αίγυπτο, σε ένα σπίτι από λάσπη.
Όταν τον ρώτησα για την «άλλη του μαμά», είπε ότι δεν ήξερε τι της είχε συμβεί, επειδή τον είχε δαγκώσει ένα φίδι και πέθανε… και δεν την ξαναείδε ποτέ.
Τελικά, το είπα στην κόρη μου, περιμένοντας να γελάσει και να σκεφτεί ότι ήταν απλώς η φαντασία του, αλλά εκείνη είπε ότι της είχε μιλήσει για την άλλη του ζωή.
Συνέχισε να αναφέρει την προηγούμενη ζωή του μέχρι που πήγε στο σχολείο και μετά εξαφανίστηκε. Τώρα είναι 12 ετών και δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα απολύτως από αυτήν.
«Είμαι θαμμένη εκεί πέρα»
Το μικρότερο παιδί μας, η Estelle, γεννήθηκε 16 χρόνια μετά τον θάνατο της αδελφής της, Virginia, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε ηλικία έξι μηνών.
Η Estelle έμοιαζε πολύ με τη Virginia, με μεγάλα σκούρα μάτια και πυκνά μαύρα μαλλιά.
Όταν η Estelle ήταν περίπου ενός έτους και μόλις είχε αρχίσει να μιλάει, οδηγούσαμε κοντά στο νεκροταφείο όπου ήταν θαμμένη η Virginia – η πρώτη φορά που επισκεπτόμασταν την περιοχή από τότε που γεννήθηκε η Estelle.
Ξαφνικά, από το παιδικό της κάθισμα, η Estelle είπε «Είμαι θαμμένη εκεί πέρα» και έδειξε προς το νεκροταφείο, το οποίο δεν φαινόταν από το δρόμο. Σοκαριστήκαμε και δεν είπαμε τίποτα.
Ένα βράδυ, όταν ήταν στο κρεβάτι της, με κοίταξε και μου είπε: «Μπορώ να έχω ένα φαρδύ ψάθινο καπέλο και ένα μακρύ φόρεμα, όπως είχα παλιότερα με την άλλη μαμά και τον μπαμπά μου;». Συμφώνησα και ρώτησα πότε θα γίνει αυτό. «Πριν από πολύ καιρό, όταν ζούσα σε ένα σπίτι με ένα μεγάλο χωράφι με λουλούδια γύρω του».
«Γευματίσαμε με παγώνια»
Όταν η κόρη μας, η Ella, ήταν περίπου τριών ετών, την πήγαμε για πρώτη φορά στο κάστρο Caernarvon. Καθώς οδηγούσαμε και το κάστρο εμφανιζόταν στη θέα, η Ella το έδειξε και είπε: «Εκεί ζούσα κάποτε! Όταν ήμουν μικρό κορίτσι».
Αυτό που ακολούθησε ήταν μια εκπληκτική ιστορία της ζωής της σε αυτό το κάστρο. Μίλησε για μεγάλα πάρτι με πολύ κόσμο, για φωτιές που άναβαν με τεράστια σκυλιά να βρίσκονται τριγύρω, για φαγητό με παγώνια και κύκνους.
Φορούσε ένα μακρύ φόρεμα που ήταν πολύ μεγάλο και σκόνταφτε πάνω του, και μια κορώνα που γλιστρούσε κάτω από τα μάτια της.
Μιλούσε πολύ ελεύθερα και με αυτοπεποίθηση, με τόσο συναρπαστικές λεπτομέρειες, που μας έπιασε σιωπή.
«Πετάμε μαζί για να δούμε τον Θεό»
Ο γιος μου, ο Τζέιμι, πρέπει να ήταν περίπου τριών ετών όταν άρχισε να μιλάει για ένα μικρό αγόρι που το έλεγαν Κρις.
Σκέφτηκα ότι μάλλον επρόκειτο για φανταστικό φίλο, όπως έχουν μερικά παιδιά σε αυτή την ηλικία, επειδή δεν γνώριζε κανένα παιδί με αυτό το όνομα.
Όταν τον ρώτησα για τον Κρις, ο Τζέιμι είπε: «Ο Κρις είναι ένα μικρό αγόρι και τη νύχτα πετάμε και βλέπουμε τον Θεό».
Σκέφτηκα ότι αυτό ήταν πολύ ασυνήθιστο, επειδή ο σύζυγός μου και εγώ δεν είμαστε ιδιαίτερα θρησκευόμενοι.
Η πεθερά μου τότε μου είπε ότι είχε έναν αδελφό, ο οποίος πέθανε πριν γεννηθεί. Το όνομά του ήταν Κρις.
Παρήγγειλα το πιστοποιητικό θανάτου και το όνομά του ήταν «Κρις», αντί για «Κρίστοφερ», και είχε πεθάνει σε ηλικία τεσσάρων ετών από μια παιδική ασθένεια.
Σπίτι στο αγρόκτημα
Μεταξύ της ηλικίας των δύο και τριών ετών περίπου, η κόρη μου είχε αναμνήσεις από μια προηγούμενη ζωή. Έπαιζε παιχνίδια, όπως νόμιζα, με τα έξι αδέλφια της στα οποία αποκαλούσε τον εαυτό της Julia. Συχνά στεκόταν δίπλα στην πόρτα του δωματίου της, τα καλούσε μέσα και τα οδηγούσε στο κρεβάτι.
Το πιο εντυπωσιακό επεισόδιο ήρθε μια μέρα, όταν είδε στην τηλεόραση ένα αγρόκτημα βικτοριανού τύπου, με ένα αγροτικό βαγόνι με επίπεδη πλάτη να περνάει από μπροστά της.
Ενθουσιάστηκε, λέγοντάς μου πολύ επειγόντως να κοιτάξω.
«Είχαμε ένα τέτοιο. Είχαμε ένα από αυτά. Παλιά, παλιά, όταν ήμουν η Τζούλια», αναφώνησε.
Μου έκανε εντύπωση το πόσο συγκεκριμένη ήταν, αλλά και η καθομιλουμένη χρήση του «αυτοί», όχι «τους» ή «εκείνες». Δεν ήταν ο τρόπος με τον οποίο συνήθως διατύπωνε κάτι.
«Ήμουν ο θείος μου»
Από τον πρώτο του γάμο, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, ο μακαρίτης ο σύζυγός μου Μαουρίς είχε έναν γιο, ο οποίος πέθανε λίγο πριν γίνει τριών ετών.
Πριν από τρία χρόνια, περπατούσα με τον εγγονό μου, τον Μπεν, ο οποίος ήταν τότε τρεισήμισι ετών.
Καθώς περπατούσε δίπλα μου, είπε ξαφνικά. «Ο παππούς μου ο Μαουρίς ήταν ο μπαμπάς μου όταν ήμουν μικρός και μετά πέθανε».
Ο Μπεν δεν είχε γνωρίσει ποτέ τον παππού του και σίγουρα δεν ήξερε ποτέ ότι είχε έναν γιο που πέθανε, γιατί ποτέ δεν το συζητήσαμε.
Τον ρώτησα πόσο χρονών ήταν το αγόρι, ο Νιλ, όταν πέθανε, και μου απάντησε ότι ήταν τριών ετών.
Μπορώ μόνο να υποθέσω ότι ο Μπεν είναι μετενσάρκωση του μακαρίτη θείου του. Ο Μπεν είναι τώρα σχεδόν επτά ετών και δεν θυμάται πια τίποτα σχετικά με αυτό.
Το αγόρι μου ήταν κάποτε Ναζί;
Όταν ο γιος μου, 52 ετών, ήταν τριών ετών, έκανε το ναζιστικό βήμα της χήνας, χαιρετούσε και έλεγε «Γεια σου Χίτλερ».
Το βρήκαμε πολύ περίεργο, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να είχε δει ή ακούσει κάτι τέτοιο. Δεν είχαμε τηλεόραση.
Όταν ήταν οκτώ ετών, έβγαλε μερικά δόντια με αναισθησία στον οδοντίατρο.
Ο γιος μου δεν συνήλθε αμέσως, αλλά ο οδοντίατρος δεν ανησύχησε και μου είπε απλώς να τον βάλω για ύπνο στο σπίτι και να τον προσέχω. Κοιμήθηκε για δύο ημέρες, είχε ένα υγιές χρώμα και ανέπνεε σταθερά. Είχα την ισχυρή εντύπωση ότι βρισκόταν κάπου αλλού.
Το τρίτο πρωί επέστρεψε και ήταν ξύπνιος. «Γεια σου, αγάπη μου», του είπα, «πού ήσουν;»
«Πίσω στον θάλαμο αερίων μαζί με όλους αυτούς», μου είπε.
Παντρεύτηκε μια Γερμανίδα, μιλάει άπταιστα γερμανικά και ζει πολύ ευτυχισμένος στη Φρανκφούρτη, εργαζόμενος στον οικονομικό τομέα.
Μου λέει ότι αγαπάει τη Γερμανία και δεν επιθυμεί να ζήσει στην Αγγλία.
Δάκρυα για μια χαμένη σύζυγο
Ο γιος μου ανέφερε για πρώτη φορά ότι είχε βρεθεί εδώ σε μια προηγούμενη ζωή σε ηλικία τριών ετών, λέγοντας ότι ήταν ένας ενήλικας άνδρας του οποίου η σύζυγος είχε πεθάνει πριν κάνουν παιδιά.
Μια μέρα στο αυτοκίνητο, άρχισε να κλαίει.
Όταν τον ρώτησα τι συμβαίνει, έδειξε ένα δέντρο και είπε: “«Εκεί πέθανε η γυναίκα μου». Προφανώς είχε τρακάρει με το αυτοκίνητό της.
Για κάποιο διάστημα, ανέφερε περίεργες λεπτομέρειες για την προηγούμενη ζωή του και απογοητευόταν όταν του έλεγα πώς να κάνει πράγματα γιατί, όπως έλεγε: «Το έκανα όταν ήμουν μεγάλος!».
Αυτές οι προηγούμενες ζωές είναι πολύ πραγματικές για τα μικρά παιδιά.
Ήξερε να ιππεύει
Από την ηλικία των δυόμισι ετών, ο γιος μου, ο Τζέιμς, μας έλεγε την ίδια ιστορία.
Είχε ζήσει σε ένα ξύλινο σπίτι με σκάλες δίπλα σε ένα «μεγάλο νερό». Μια μέρα, κάποιος άφησε την πόρτα ανοιχτή και βγήκε έξω, έπεσε στο νερό και πνίγηκε. Πήγε στον ουρανό και μετά ήταν ο Τζέιμς.
Σε ηλικία τεσσάρων ετών, έκλαψε όταν είδε ένα άλογο στην τηλεόραση. Χτυπούσε την οθόνη, λέγοντας ότι το άλογό του το περίμενε και ότι του είχε υποσχεθεί ότι θα γυρίσει πίσω. Ήταν τόσο αναστατωμένος που τον πήγα σε κάποιους στάβλους την επόμενη μέρα. Όταν έβγαλαν ένα πόνι, ο Τζέιμς ήξερε ακριβώς πώς να το ιππεύσει, παρόλο που δεν είχε ανέβει ποτέ ούτε σε γαϊδουράκι.
Μερικοί άνθρωποι που συμβουλεύτηκα σχετικά με αυτό, όλοι είπαν το ίδιο πράγμα. Μέχρι την ηλικία των πέντε ετών θα σταματούσε να μιλάει γι’ αυτό, και σίγουρα το έκανε. Σίγουρα μου άνοιξε το μυαλό και σήμερα πιστεύω ακράδαντα στις προηγούμενες ζωές.
Ήταν η γιαγιά μου;
Όταν η εγγονή μου ήταν δυόμισι ετών, κοιτούσαμε μια φωτογραφία ενός πάρκου σε ένα περιοδικό. Είπε: «Αυτό είναι σαν τότε που ήμουν μεγάλη και εσύ ήσουν μικρή και σε πήγαινα βόλτες με το καροτσάκι σου».
Μου έκανε εντύπωση που χρησιμοποίησε τη λέξη «καροτσάκι». Όταν ήμουν μωρό, ζούσαμε με τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου από τον πατέρα μου και η γιαγιά μου με πήγαινε συχνά στο πάρκο.
Λίγο μετά από αυτό, της έγινε έμμονη ιδέα να μου λέει ιστορίες για μια γάτα που λεγόταν «Asquid», και μου έκανε εντύπωση το ασυνήθιστο όνομα.
Αρκετά χρόνια αργότερα μιλούσα στον θείο μου για την Asquid και εκείνος θυμήθηκε έντονα ένα παιδικό βιβλίο για τη γάτα Asquith, το οποίο του διάβαζε η μαμά του, η γιαγιά μου.
«Πρέπει να πάω σπίτι»
Όταν ο γιος μου ήταν περίπου τριών ετών, ρωτούσε συχνά αν μπορούσε να πάει σπίτι του, του έλεγα ότι ήταν στο σπίτι, αλλά εξακολουθούσε να λέει: «Μπορώ να πάω σπίτι τώρα;».
Αυτό με αναστάτωνε πραγματικά.
Μια μέρα, μας είπε ότι είχε ζήσει σε ένα εξοχικό σπίτι στην πόλη μας, περίπου τέσσερα μίλια μακριά.
Ανακαλύψαμε ότι είχε κατεδαφιστεί πολλά χρόνια πριν γεννηθεί – δεν είχαμε ακούσει ποτέ για το μέρος αυτό, οπότε δεν θα μπορούσε να μας έχει ακούσει να μιλάμε γι’ αυτό. Είμαι πολύ σκεπτικιστής, αλλά αυτό ήταν απολύτως αληθινό.
«Καθάρισα αυτή την εκκλησία»
Όταν η κόρη μου, η Σαρλότ, ήταν τριών ετών, ήμασταν στο αυτοκίνητο και δεν μπορούσες να δεις τα κτίρια που βρίσκονταν πίσω από το δρόμο.
Η Σαρλότ είπε ξαφνικά: «Θυμάστε όταν καθάριζα τα παράθυρα της λευκής εκκλησίας εκεί κάτω;».
Καθώς δεν ήταν η πρώτη περίεργη παρατήρηση που έκανε η Σάρλοτ, η περιέργεια με κυρίευσε και πήγα στο σημείο όπου η Σάρλοτ είχε υποδείξει την εκκλησία. Και βέβαια, υπήρχε μια εκκλησία, βαμμένη λευκή.
Έχω ρωτήσει από τότε τη Σαρλότ σχετικά με αυτό, και δεν θυμάται τίποτα από όσα μπορεί να είχε πει.
Χαιρετισμός από τον μικρό στρατιώτη
Όταν η Diamond, η κόρη μας, ήταν περίπου δύο ετών, χρησιμοποιούσε λέξεις τόσο ασυνήθιστες που έπρεπε να ανοίξω το λεξικό για να βρω τη σημασία τους.
Όταν έβλεπε ένα νέο φαγητό, φώναζε το όνομά του. Η μητέρα της και εγώ μουρμουρίζαμε: Αυτό το παιδί έχει ξαναβρεθεί εδώ.
Μια φορά, όταν είδε για πρώτη φορά μια στρατιωτική παρέλαση στην τηλεόραση, φώναξε «Στρατιώτες!».
Πετάχτηκε από τη θέση της, στάθηκε προσοχή και χαιρέτησε τέλεια. Οι άνδρες που παρέλασαν δεν ήταν ούτε σε στάση προσοχής ούτε χαιρετούσαν.
Όταν τη ρωτήσαμε αν ήταν στρατιώτης στην πρώτη της ζωή, χαμογέλασε και απάντησε ντροπαλά: «Ναι, μπαμπά. Ήμουν στο στρατό πριν».
«Όταν ήμουν μεγάλος άντρας»
Σπάνια αναφέραμε, από φόβο γελοιοποίησης, τις περίεργες αντιδράσεις του γιου μου στην εκμάθηση νέων δεξιοτήτων και τον εφιάλτη που τον ταλαιπώρησε όταν ήταν τριών ετών.
Όταν του μαθαίναμε να κάνει πράγματα, όπως να δένει τα κορδόνια των παπουτσιών του, μας έλεγε συνεχώς: «Όταν ήμουν μεγάλος άντρας, μπορούσα να το κάνω αυτό».
Ο επαναλαμβανόμενος εφιάλτης του ήταν ότι τον πυροβόλησαν και τον σκότωσαν σε μια παμπ. Φοβερό.